Πριν ακόμα ξημερώσει, σε εκατοντάδες επιχειρήσεις όλης της χώρας στήθηκαν απεργιακές φρουρές με σχέδιο των κλαδικών συνδικάτων, αλλά και των ίδιων των εργαζομένων από τους χώρους δουλειάς, καταγράφοντας τις μεγάλες απαιτήσεις που έχει η ολοκληρωμένη αντιπαράθεση με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της. Επιβεβαιώθηκε ακόμα μία φορά πόσο μεθοδευμένα το μεγάλο κεφάλαιο μεγαλώνει και επενδύει στην τρομοκρατία μέσα τους χώρους δουλειάς και τους κλάδους, αξιοποιώντας σε αυτή την κατεύθυνση και τη δράση των άλλων συνδικαλιστικών δυνάμεων.
Η σχεδιασμένη δράση που έχει αναλάβει η εργοδοσία αποτυπώνεται και στα Τρόφιμα - Ποτά. Σε μεγάλα εργοστάσια, όπως η ΦΑΓΕ, επιβεβαιώθηκε ότι οι μεγαλοβιομήχανοι «δουλεύουν» ιδιαίτερα με το επιχείρημα ότι «δεν υπάρχει λόγος να απεργήσετε, αν δεν έχουν γίνει μειώσεις μισθών και απολύσεις». Κι αυτό όταν δεν υπάρχει μισθός εργαζόμενου που να μην έχει μειωθεί όχι μία αλλά πολλές φορές, πρώτα απ' όλα από την ακρίβεια που καλπάζει, από τη φοροληστεία, την εμπορευματοποίηση σε Υγεία και Παιδεία. Οπως δεν υπάρχει και μισθός εργαζόμενου που δε θα μειωθεί ακόμα περισσότερο το άμεσο διάστημα, με τη γενίκευση των ατομικών και επιχειρησιακών συμβάσεων, την ευθεία υπονόμευση της ΕΓΣΣΕ.
Το ίδιο ακριβώς έλεγε και η ηγεσία (ΔΑΚΕ) του σωματείου στην ΙΟΝ. Πρόκειται για την ίδια παράταξη της οποίας οι επικεφαλής κατά τα άλλα καταθέτουν προτάσεις για απεργία διαρκείας (δεν αποκλείεται να μας ζητήσουν να κάνουμε απεργία διαρκείας για να εξασφαλίσουν ρευστό οι ελληνικές επιχειρήσεις...)
Τα παραπάνω συμπληρώνει και η ανοιχτά υπονομευτική παρέμβαση των άλλων δυνάμεων σε πολλούς χώρους. Για παράδειγμα, υπήρξε εργοστάσιο (ΕΛΣΑ) όπου η διοίκηση του επιχειρησιακού σωματείου (πλειοψηφεί η ΠΑΣΚΕ) αποφάσισε συμμετοχή στην απεργία αλλά ...μόνο για τη διοίκηση του σωματείου! Καλλιεργούν δηλαδή την αντίληψη ότι δεν υπάρχει λόγος να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι αγωνιστικά, ότι η απόκρουση της επίθεσης είναι ζήτημα δραστηριοποίησης κάποιων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Η στάση αυτή υπονομεύει ανοιχτά τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις και διαθέσεις των εργαζομένων, τους βάζει στο γύψο, καλλιεργεί αναμονή και εφησυχασμό. Στηρίζει απλόχερα την εργοδοσία, γι' αυτό και δεν προκαλεί καμιά έκπληξη το γεγονός ότι εκείνοι που πήραν αυτή την απόφαση, απέδωσαν την απόφασή τους στα προβλήματα που έχει η εταιρεία και στην ανάγκη να στηριχθεί. Λες και σώθηκαν ποτέ οι εργαζόμενοι όταν έβαλαν πλάτη για τη διάσωση των εταιρειών, λες και οι εταιρείες σώζονται μέσα από την προστασία των εργαζομένων και όχι μέσα από την ολόπλευρη επίθεση στα δικαιώματά τους.