Γρηγοριάδης Κώστας

Ο ένας πόλος, ο ΣΥΡΙΖΑ, υπερασπίζεται ένα άλλο μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης που αντανακλά συμφέροντα μερίδας της αστικής τάξης, εκφράζει την ανάγκη για επαναφορά της σε τροχιά ανάπτυξης, που είναι καπιταλιστική και άρα προϋποθέτει τη διατήρηση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων σε τροχιά ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προτάσσει την ανάπτυξη και σε δεύτερο πλάνο τοποθετεί τη δημοσιονομική εξυγίανση, την οποία όμως κρίνει και αυτός αναγκαία. Μάλιστα, στο προσχέδιο διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται λόγος για «επιτάχυνση της δημοσιονομικής σταθεροποίησης». Οι αναφορές στις ΗΠΑ και στην πολιτική Ομπάμα καταδεικνύουν το «πρότυπο» που θέλει να μιμηθεί: Χρήμα στην πλουτοκρατία. Επιμελώς συγκαλύπτει την αθέατη πλευρά και αυτής της μορφής διαχείρισης, εκεί όπου συνωστίζονται στη φτώχεια και την εξαθλίωση οι άνθρωποι του μόχθου.

Ομοίως και οι αναφορές στην Ιταλία και στη Γαλλία, με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι θα επιδιώξει συμμαχία. Οι κυβερνήσεις των κρατών αυτών θα ήθελαν λιγότερο σφιχτή δημοσιονομική πολιτική, για να τονώσουν τα μονοπώλιά τους σε συνθήκες κρίσης. Αμφότερες γονατίζουν τους λαούς τους και συναντιούνται στην αντι-γερμανική ρητορεία, επειδή η αστική τους τάξη στέκεται ένα σκαλοπάτι πιο κάτω από αυτό της Γερμανίας και αντικειμενικά ζορίζεται περισσότερο υπό το βάρος της κρίσης, σε συνδυασμό με τα μεγάλα ελλείμματα και χρέη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαιώνει τους αστούς ότι θα διεκδικήσει ρύθμιση του χρέους, με διαγραφή μέρους του και αποπληρωμή του υπόλοιπου με «ρήτρα ανάπτυξης», για την εξοικονόμηση πόρων προς ενίσχυση των επενδύσεων. Οτι θα προχωρήσει τις αναγκαίες «διαρθρωτικές αλλαγές» και φυσικά θα συνεχίσει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, με τον όρο να ρίξουν χρήμα στην «πραγματική οικονομία».

Ακόμα, ότι θα διεκδικήσει κονδύλια από την ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων, προγράμματα τύπου ΕΣΠΑ κ.λπ., όλα στη διάθεση του κεφαλαίου για επενδύσεις. 'Η όπως οι ίδιοι αναφέρουν, για τη χρηματοδότηση «ενός εθνικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης, που θα βασίζεται στην αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της ελληνικής οικονομίας (...) τη στήριξη των μικρών επιχειρήσεων και της πραγματικής οικονομίας, καθώς και στην κοινωνική συνοχή».

Υπόσχεται ακόμα στην ντόπια πλουτοκρατία ότι θα παζαρέψει τη γεωπολιτική θέση της χώρας με αντίτιμο ευνοϊκές γι' αυτή ρυθμίσεις, που θα της επιτρέψουν να αντιμετωπίσει την κρίση με καλύτερους όρους. Δηλώνει ο Αλ. Τσίπρας ότι η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας είναι «αναξιοποίητο διαπραγματευτικό απόθεμα» και ότι «η συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη συνιστά συγκριτικό πλεονέκτημα για την ΕΕ στην ευρύτερη και ευαίσθητη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου (...) αυτό αφορά και άλλους με συμφέροντα και παρουσία στην περιοχή».

Πανέτοιμος να μετατρέψει την Ελλάδα, περισσότερο απ' ό,τι είναι, σε προκεχωρημένο φυλάκιο των όπου Γης ιμπεριαλιστών και των μονοπωλίων και σε βάση εφόρμησης στην ευρύτερη περιοχή που ήδη «μυρίζει» μπαρούτι, αποτελώντας πεδίο εκδήλωσης έντονων ανταγωνισμών με μήλον της έριδος τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, τους δρόμους μεταφοράς ενέργειας κ.λπ.

Κι αν όλα αυτά δεν ευοδοθούν, τους διαβεβαιώνει ότι είναι έτοιμος να διαχειριστεί και μια πιθανή έξοδο απ' το ευρώ! Σε κάθε περίπτωση διαφημίζει φόρα παρτίδα τον εαυτό του σαν τη δύναμη που μπορεί καλύτερα απ' οποιαδήποτε άλλη να διαμορφώσει συνθήκες «σταθερότητας», «κοινωνικής συνοχής». Να κουμαντάρει δηλαδή τη λαϊκή αγανάκτηση, να χειραγωγήσει το κίνημα στην κατεύθυνση ενσωμάτωσής του στο σύστημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ξεκάθαρος στα ταξίματα που κάνει στο κεφάλαιο για να το πείσει να τον εμπιστευθεί. Για να χρυσωθεί το χάπι στο λαό, υπόσχεται «θέσεις αξιοπρεπούς απασχόλησης», «κίνητρα που πριμοδοτούν την απασχόληση», «αναδιανομή», «ελάχιστο εισόδημα», «στήριξη των μικρών επιχειρήσεων». Δηλαδή, μέτρα που είτε πριμοδοτούν τους εργοδότες, στο όνομα του να κάνουν τάχα προσλήψεις, είτε απλώνουν ένα υποτυπώδες δίχτυ συγκράτησης από την απόλυτη εξαθλίωση για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού.

Φροντίζει ταυτόχρονα να προσγειώνει τις προσδοκίες που ο ίδιος ψηφοθηρικά καλλιεργεί: «Μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να υποσχεθεί την άμεση λύση όλων των συσσωρευμένων προβλημάτων», γράφει η διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ. Οχι την άμεση λύση, αλλά ούτε ανακούφιση δεν εγγυάται η πολιτική του πρόταση που έχει στον πυρήνα της ως δεδομένο ότι τα μονοπώλια θα έχουν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας και ότι η Ελλάδα θα παραμείνει ενσωματωμένη στην ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ανάλογα με το ακροατήριο, ισχυρίζεται ότι θα καταργήσει τα «μνημονιακά μέτρα». Αυτά όμως δεν έπεσαν απ' τον ουρανό, απορρέουν απ' τη στρατηγική της ΕΕ, είναι δεσμευτικά για όλα τα κράτη μέλη της και όρος αναγκαίος για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των μονοπωλίων που εξουσιάζουν. Για το λόγο αυτό εφαρμόζονται και σε χώρες που δεν έχουν πρόβλημα χρέους ούτε έχουν υπογράψει τυπικά μνημόνια με την τρόικα.

Ακόμα και η διακήρυξή του για διαγραφή ενός μέρους του χρέους, σημαίνει ότι αναγνωρίζει το χρέος σαν ευθύνη του λαού να το αποπληρώσει. Αφετέρου γιατί το όποιο «κούρεμα» συμφωνηθεί με τους δανειστές σέρνει μαζί του νέα μνημόνια. Διατείνεται επίσης ότι θα προχωρήσει σε αναδιανομή του πλούτου, που ανήκει όμως στα μονοπώλια, επειδή αυτά έχουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής. Πώς θα το κάνει; Προφανώς, δε θα φορολογήσει το κεφάλαιο αφού οι καπιταλιστές θέλουν φοροαπαλλαγές για να επενδύσουν και να έρθει η «ανάπτυξη».

Επενδύσεις σημαίνει ακόμα εκκαθάριση του πεδίου από μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ιδιωτικοποίηση δημοσίων επιχειρήσεων, παράδοση γης, θαλασσών, πλουτοπαραγωγικών πηγών. Αρα, για ποια ενίσχυση των μικρών κάνει λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ όταν η αντικειμενική τάση στον καπιταλισμό είναι η συγκέντρωση κεφαλαίου, η γιγάντωση των μονοπωλίων;

Υπόσχεται «θέσεις αξιοπρεπούς απασχόλησης» με «υιοθέτηση κινήτρων». Κίνητρα που έχουν νομοθετήσει όλα τα καπιταλιστικά κράτη προσφέροντας στους μεγαλοεργοδότες τζάμπα εργατικό δυναμικό. Ομως και πάλι δεν αντιμετωπίζεται η ανεργία που είναι σύμφυτη του συστήματος. Στην αναιμική ανάκαμψη που θα ακολουθήσει, θα είναι αδύνατη η απορρόφηση των στρατιών ανέργων που πύκνωσαν εξαιτίας της καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων σε συνθήκες κρίσης.

Οι θέσεις εργασίας θα είναι και λίγες και κακοπληρωμένες. Στο «Σύμφωνο για το ευρώ» της ΕΕ σαφέστατα διατυπώνεται η δέσμευση για μισθούς στα επίπεδα ανταγωνιστικών προς τη δική της οικονομιών, όπως της Κίνας, της Βραζιλίας κ.λπ.. Το γνωρίζει αυτό ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκης, καθηγητής Οικονομικών και γι' αυτό δηλώνει: «Η διέξοδος από την κρίση συναρτάται από (...) τη σταθεροποίηση των δημοσίων οικονομικών και των μισθών στα σημερινά τους επίπεδα, την επίλυση του τραπεζικού προβλήματος και την αναζήτηση αναπτυξιακών πρωτοβουλιών ταχείας αποτελεσματικότητας».

Ομολογεί δηλαδή ότι εκτός απ' τη διατήρηση των μισθών στα σημερινά εξευτελιστικά επίπεδα, δεν πρόκειται να δοθεί δεκάρα τσακιστή για την Υγεία, την Πρόνοια, την Παιδεία που βρίσκονται στα όρια διάλυσης. Η πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη είναι πολιτική σωτηρίας της οικονομίας, που είναι καπιταλιστική και ενταγμένη στην ΕΕ. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ διαφημίζει τη δική της σα σωτήρια και για την «οικονομία» και για την ΕΕ. Συνεπώς από άλλο δρόμο η πρότασή του οδηγεί σε μία απ' τα ίδια για το λαό.