Ο δρόμος του σοσιαλισμού, τον οποίο για πρώτη φορά ακολούθησε η Παρισινή Κομμούνα είναι ένας πρωτοπόρος δρόμος. Η θεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού και η πρακτική της οικοδόμησης και της ανάπτυξης του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα έδειξαν πειστικά ότι η εξουσία, που εγκαθιδρύεται μετά τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης δεν μπορεί κατ' ουσία να είναι διαφορετική από τη δικτατορία του προλεταριάτου, της εργατικής τάξης. Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι η ουσία του σοσιαλιστικού κράτους. Η μορφή του, όπως έδειξε η πείρα της οικοδόμησης, της ανάπτυξης και της προσωρινής ήττας του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, δεν είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά η δημοκρατία των Σοβιέτ, στην οποία βασική εκλογική μονάδα δεν είναι οι εδαφικές περιοχές, αλλά τα εργοστάσια, οι φάμπρικες. Αυτό εξασφαλίζει τους στενούς δεσμούς του κράτους με τις εργαζόμενες μάζες, την ευκολία και την πρακτική υλοποίηση της ανάκλησης από τους εργαζόμενους των κρατικών υπαλλήλων, που δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες. Η εργατική ή σοσιαλιστική εξουσία, ανεξάρτητα από την ονομασία των οργάνων της εξουσίας, διαμορφώνεται μέσα από εργασιακές κολεκτίβες και όχι σε εδαφική βάση, είναι η οργανωτική μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Οπως και τα Σοβιέτ στην ΕΣΣΔ, έτσι και οι μελλοντικές μορφές οργάνωσης της εργατικής εξουσίας θα εκφράζουν τη δικτατορία του προλεταριάτου, διότι βασίζουν τη διαμόρφωση και τη δουλειά τους στην αντικειμενική πραγματικότητα, την οργάνωση των εργαζομένων στο προτσές της κοινωνικής παραγωγής. (...)
Η πείρα της ΕΣΣΔ έδειξε, επίσης, πειστικά ότι η οικονομική βάση της πραγματοποίησης, της ενδυνάμωσης και της ανάπτυξης της σοβιετικής εξουσίας είναι η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η σχεδιασμένη, οργανωμένη άμεσα κοινωνική παραγωγή, η παραγωγή αξιών χρήσης, που στόχευε στην εξασφάλιση της πλήρους ευημερίας και της ελεύθερης ολόπλευρης ανάπτυξης όλων των μελών της κοινωνίας.
Σκοπός της σοσιαλιστικής παραγωγής δεν είναι η αυτοαύξηση της αξίας, ούτε η υπεραξία, αλλά η εξασφάλιση της ευημερίας και της ολόπλευρης ανάπτυξης όλων των μελών της κοινωνίας. Η απάρνηση αυτού του στόχου, ο προσανατολισμός προς την αγορά οδηγεί στη διάλυση του σοσιαλισμού, εφόσον η εμπορευματική οικονομία της αγοράς βάσει αρχών δεν μπορεί να αποτελεί την οικονομική βάση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η καθολική εμπορευματική οικονομία είναι καπιταλισμός, βάση της δικτατορίας της αστικής τάξης.
Η ανάγκη της εργατικής τάξης για κράτος καθορίζεται από την ανάγκη της καταπίεσης των ταξικών της αντιπάλων και για την οργάνωση των νέων σχέσεων παραγωγής. (...)
Το κράτος της εργατικής τάξης θα απονεκρωθεί πλήρως μόνο όταν επιτευχθούν οι τελικοί στόχοι των κομμουνιστών: με την πλήρη εξάλειψη των τάξεων στην πορεία της ανάπτυξης του σοσιαλισμού, με την ανάπτυξη του σοσιαλισμού σε πλήρη κομμουνισμό, με την εξάλειψη της απειλής της επίθεσης του καπιταλισμού όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και από το εξωτερικό.
Ωστόσο, ο τροχός της Ιστορίας μπορεί προσωρινά να γυρίσει πίσω στη μια ή την άλλη χώρα, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει. Ο κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής που ολοένα και βαθαίνει και δυναμώνει έρχεται σε όλο και πιο οξεία αντίθεση με την ατομική καπιταλιστική μορφή ιδιοποίησης, ως αποτέλεσμα αυτής της βασικής αντίθεσης οξύνονται όλες οι οικονομικές και πολιτικές αντιθέσεις του καπιταλισμού. Γι' αυτό οι κομμουνιστές δηλώνουν τεκμηριωμένα: ότι η επανάσταση δεν μπορεί να σταματήσει! Την αντεπανάσταση ακολουθεί επανάσταση!
Ενισχύεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα δεδομένης της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των δρόμων ενεργείας.
Η αστική τάξη κάθε χώρας, επιδιώκοντας να ενισχύσει τη θέση της εντείνει την επίθεσή της απέναντι στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ιδεολογικά τους όπλα είναι οι νεοφιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές θεωρίες για τον κοινωνικό εταιρισμό, την ταξική συνεργασία, την κοινωνική ειρήνη και το ξεπέρασμα των δυνατοτήτων για πραγματοποίηση επανάστασης. Αυτό το οπλοστάσιο συμπληρώνεται από τον αναθεωρητισμό και τον οπορτουνισμό, που αναπτύσσονται στα πλαίσια του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.
Ομως, η ανθρωπότητα δεν μπορεί να αναπτύσσεται και να προοδεύει στη βάση της παραγωγής που βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία. (...)
Η αναδιοργάνωση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, η έξοδος από τη σημερινή κατάσταση κρίσης και υποχώρησης, η διαμόρφωση ενιαίας στρατηγικής στα βάση του μαρξισμού - λενινισμού, του προλεταριακού διεθνισμού είναι ένα άμεσο καθήκον, την επίλυση του οποίου απαιτούν οι τρέχουσες συνθήκες της πάλης ενάντια στην παγκόσμια ένωση του κεφαλαίου. (...)
Στις επαναστάσεις δεν μπαίνουν περιορισμοί, δεν πραγματοποιούνται με τη θέληση των ηγετών και των κομμάτων, σε αυτές εκφράζεται η αξεπέραστη τάση κάθε προοδευτικής τάξης, των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων λαών να ωφεληθούν από τα προϊόντα του μόχθου τους, για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας, τη δημιουργία πνευματικών και υλικών αξιών για όλους.
Ας ζουν στους αιώνες οι μεγάλες ιδέες και το έργο του Μεγάλου Οκτώβρη!
Εργαζόμενοι και εκμεταλλευόμενοι, καταπιεσμένοι λαοί, ξεσηκωθείτε να παλέψετε!
Ζήτω η Σοβιετική Σοσιαλιστική Επανάσταση!
Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!».
1. Κομμουνιστικό Κόμμα Αζερμπαϊτζάν
2. Ενωση Επαναστατών Κομμουνιστών Γαλλίας
3. Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας
4. Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας
5. Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών της Ισπανίας
6. Κομμουνιστές Λαϊκή Αριστερά - Κομμουνιστικό Κόμμα (Ιταλία)
7. Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας
8. Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού
9. «Λαϊκή Αντίσταση» της Δημοκρατίας της Μολδαβίας
10. ΚΚ Νορβηγίας
11. Ουγγρικό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα
12. Ενωση Κομμουνιστών Ουκρανίας
13. Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας - Επαναστατικό Κόμμα των Κομμουνιστών
14. Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ενωσης
15. Συριακό Κομμουνιστικό Κόμμα
16. Κομμουνιστικό Κόμμα Τατζικιστάν
17. Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Φινλανδίας.