«Απρόοπτες συναντήσεις» τιτλοφορείται η ατομική έκθεση ζωγραφικής του Πέτρου Ζουμπουλάκη, που παρουσιάζει (έως 15/12) η γκαλερί «ΑRTFORUM TSATSIS PROJECT» (Τσιμισκή 113, Θεσσαλονίκη). Αυτή η δημιουργία του Ζουμπουλάκη είναι μια πρωτότυπη εικαστική «συνάντηση» ανθρώπων των Τεχνών (Ελλήνων και ξένων) και εποχών (παλιότερων και σημερινών).

Ο γνωστός και από τα καυστικά έργα του - πανό για πολλές αγωνιστικές κινητοποιήσεις του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών, από σειρά έργων του ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Παλαιστίνη), σ' αυτή τη σειρά πινάκων, φαντάστηκε «συνευρέσεις» των Παπαδιαμάντη, Καβάφη, Μ. Μερκούρη, Γούντυ Αλλεν, Σεφέρη, Φρόιντ, Καζαντζάκη, Γκρέκο. Λογοτέχνες, ζωγράφοι, διανοητές «διαλέγονται» μέσα από δίπτυχα πορτρέτα. Με υπαινικτικό χιούμορ, συγκίνηση, αλλά και νοσταλγία τα πορτρέτα αυτά δίνουν μια διαφορετική προσέγγιση της προσωπικότητας των προσώπων.

Γι' αυτή τη σειρά έργων του, ο Πέτρος Ζουμπουλάκης εξομολογείται: «Η "κουζίνα" της ζωγραφικής μ' ενδιέφερε πάντοτε και πάντοτε "έπαιζα" με τα διάφορα υλικά της (...). Στις σπουδές μου στη Σχολή Καλών Τεχνών, στα πλαίσια κάποιας υποτροφίας για τη μελέτη της βυζαντινής και μεταβυζαντινής ζωγραφικής, έμαθα να φτιάχνω τις προετοιμασίες. Δημιουργούσα τις κατάλληλες επιφάνειες (απομίμηση τοίχου) για να ζωγραφίσω τις εικόνες ή τα μοτίβα που μελετούσα σε ναούς και μονές.

Αυτό σαν τεχνική με ακολούθησε σε όλα τα στάδια της δουλειάς μου. Κατά την επταετία και πριν με έζωσαν οι πολιτικο-κοινωνικοί μου προβληματισμοί (πάντα με διακατείχαν), καθώς η περιρρέουσα ατμόσφαιρα απαιτούσε ενεργό στράτευση. Στα Εξάρχεια, όπου ανέκαθεν χτυπάει δυνατά ο σφυγμός της Αθήνας (και ήταν το εργαστήρι μου) τα ξαναείδα εν υπαίθρω, δηλαδή στους εξωτερικούς τοίχους, όλα αυτά, και έγιναν το ιδανικό πλαίσιο και φόντο για να εκφράσω αυτούς τους προβληματισμούς μου.

Ο τοίχος έχει τη δική του ιστορία κυριολεκτικά, το φορτίο του από μνήμες, αλλά και με νέα μοτίβα τώρα: ρεκλάμες, αφίσες σχισμένες, συνθήματα πολιτικά, αναρχικά, αθλητικά, ακόμη και θρησκευτικά, με σπρέι, γκράφιτι, λερώματα, καλώδια, ρωγμές, σωλήνες που τραυματίζουν τους σοβάδες, η σκόνη που ζυμώνεται με τη βροχή και το καυσαέριο. Αν απομόνωνες ένα κομμάτι ήταν τέλειος ζωγραφικός πίνακας, με μοντέρνα αισθητική και ταυτόχρονα πολιτικό σχόλιο.

Μου 'ρχονταν στο νου τα λόγια του Ντα Βίντσι, περιγράφοντας κάποιους τοίχους της Φλωρεντίας: "βλέπω σ' αυτούς (τους τοίχους) φανταστικά τοπία, ονειρικές συνθέσεις, σκηνές μαχών, βουνά και σύννεφα", ή κάπως έτσι.

Οι τοίχοι μου, λοιπόν, τη δεκαετία 60-70, ένα μοτίβο παλιό και πώς αυτό μπορεί να ξαναχρησιμοποιηθεί και να λειτουργήσει. Το πλούτισα (;) με νέα θέματα πιο εμφανή και συγκεκριμένα. Τα εικονιζόμενα πρόσωπα σηματοδοτούν από μόνα τους την πορεία της ζωής τους. Πρόκειται για προσωπικότητες που θαυμάζω και που κάποιες τις "ζευγάρωσα" αυθαίρετα, σαν να διαλέγονται σιωπηρά με μια δόση χιούμορ. Το στοιχείο του σκοτεινού ανοίγματος επανέρχεται, αντιστικτικά, με τον έντονα φωτισμένο τοίχο του πρώτου πλάνου. Σε κάποια απ' αυτά (τα ανοίγματα) προβάλλει μια μορφή σαν από μιαν άλλη διάσταση, από έναν άλλο κόσμο και χρόνο».

Για την έκθεση του Π. Ζουμπουλάκη, ο ιστορικός Τέχνης, Μάνος Στεφανίδης, μεταξύ άλλων γράφει: «Ο Ζουμπουλάκης προχωρά τολμηρά και σε μια σειρά απρόβλεπτων συνδυασμών, καθώς ζωγραφίζει διπλά πορτρέτα υποχρεώνοντας σε συνομιλίες λ.χ. του Γκρέκο με τον Καζαντζάκη, τον Γουόλτερ Ματάου με τον Βασίλη Αυλωνίτη, ή τον Φρόιντ με τον Γούντι Αλεν. Οι σχέσεις είναι προφανείς και το σχόλιο του ζωγράφου άκρως ευανάγνωστο. Οπως ευανάγνωστη, επίσης, είναι η πρόθεσή του να συνδυάσει το χτες με το σήμερα, το εντόπιο με το διεθνές, το σινεμά με το θέατρο, τη ζωγραφική με τη φωτογραφία, κ.λπ., καταδεικνύοντας πως τα ανόμοια εκπορεύονται από την ίδια μήτρα. Πρόκειται για δημιουργίες στοχασμού και της πείρας βγαλμένης από το χέρι ενός παλιού δασκάλου που παραμένει όμως νεανικός και απρόβλεπτος και πρόκειται για ζωγραφικές που ενσωματώνουν τη γνώση, τις φωτογραφίες του παλιού σινεμά και της θεατρικής αίσθησης του χώρου. Σαν το παλιό κρασί...».

Να σημειώσουμε ότι την έκθεση συνοδεύει εγκατάσταση, εμπνευσμένη από την κλασική φωτογραφία του Παπαδιαμάντη στη Δεξαμενή, στο Κολωνάκι, τραβηγμένη το 1906 από τον Παύλο Νιρβάνα.