Από τη μία να μπούμε μπροστά και να βοηθήσουμε σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς στην οργάνωση της πάλης για να παρεμποδιστούν και να μην εφαρμοστούν τα αντεργατικά μέτρα στη ζωή.

Από την άλλη, μέσα από αυτή την προσπάθεια να κάνουμε καθημερινά βήματα στην οργανωτική και ιδεολογική ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στην ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ. Να μαζικοποιηθούν τα συνδικάτα με νέες εγγραφές, να συγκροτήσουμε οργανώσεις των συνδικάτων σε όλα τα μεγάλα εργοστάσια και επιχειρήσεις του κάθε κλάδου. Να ανέβει το επίπεδο λειτουργίας και δράσης των ΔΣ των συνδικάτων, η δραστήρια συμμετοχή των μελών τους στη λήψη και υλοποίηση των αποφάσεών τους. Να αποκτήσουν την ικανότητα να συσπειρώνουν στην πάλη και εργαζόμενους που ακόμα δεν είναι σε όλα πεισμένοι, που έχουν αυταπάτες ότι μπορεί να λυθούν τα προβλήματά τους στα πλαίσια αυτού του συστήματος, μέσα στην ΕΕ. Να κάνουμε συγκεκριμένη ιδεολογική δουλειά στους εργάτες για να χειραφετηθούν από την αστική ιδεολογία και τον οπορτουνισμό. Να αποκτήσουν καθαρό προσανατολισμό και στόχο, να μπουν στην πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ, ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης, εργατική εξουσία. Να προετοιμάζονται για σκληρό και μακροχρόνιο αγώνα.

Με δυο λόγια, μέσα από τις καθημερινές μάχες για όλα τα προβλήματα, να πείθονται οι εργάτες και να προετοιμάζονται ολόπλευρα για τη μεγάλη και τελική αναμέτρηση, για να κερδίσουν τον πόλεμο. Αυτός είναι ο δρόμος που θα βοηθήσει να απελευθερωθούν και να συστρατευτούν μαζί μας δυνάμεις που σήμερα είναι εγκλωβισμένες, ταλαντεύονται, να χτυπηθούν ο φόβος και η αναποτελεσματικότητα, να υπάρξει αγωνιστική αισιοδοξία.

Κάθε βήμα στην κατεύθυνση αυτή θα εξαρτηθεί από το πόσο αποτελεσματικά και αποφασιστικά θα διεξάγεται ο πόλεμος ενάντια στη γραμμή και στην πρακτική του οπορτουνισμού, του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Ενάντια στη γραμμή της ενσωμάτωσης, ότι μπορεί να αλλάξει χαρακτήρα η ΕΕ, να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού. Ενάντια στην προσπάθεια για υποταγή του εργατικού κινήματος στους γενικότερους πολιτικούς σχεδιασμούς αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος, στην αυταπάτη ότι η διέξοδος βρίσκεται στην αλλαγή της σημερινής κυβέρνησης από άλλη, «της νέας δημοκρατικής παράταξης της αριστεράς».

Οι αντικειμενικές συνθήκες, οι μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι, σπρώχνουν αρκετούς προς αυτή τη λογική χωρίς να το καταλαβαίνουν. Κάθε υποτίμηση, χαλάρωση ή λάθος σε αυτό το ζήτημα από εμάς μπορεί να μας οδηγήσει σε πισωγύρισμα.

Οι τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις επιβεβαίωσαν ότι οι αγωνιστικές διαθέσεις παραμένουν πολύ πίσω από το μέγεθος της επίθεσης, από τις ανάγκες της ταξικής πάλης.

Μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης φοβούνται τη σύγκρουση με εργοδοσία και ΕΕ. Αυτό, πέρα από το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα του περασμένου Ιούνη, φάνηκε και από τη μικρή συμμετοχή στην απεργία. Σε δεκάδες μεγάλα εργοστάσια από όλους τους κλάδους δεν έγινε καθόλου απεργία. Σε πολλά από αυτά που έγινε η συμμετοχή ήταν μικρή, ενώ σε άλλα απεργήσανε μόνο αυτοί που συσπειρώνονται γύρω από το ΠΑΜΕ. Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός στην πράξη υπονόμευσε και αυτή την απεργία. Υπάρχει μπέρδεμα και σύγχυση.

Σε αυτή την άσχημη κατάσταση του εργατικού κινήματος πατάνε η κυβέρνηση και η εργοδοσία και προωθούν τα αντεργατικά μέτρα. Κάνουν σοβαρή ιδεολογική δουλειά υπέρ του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, παρουσιάζοντάς τον ως μονόδρομο και τα μέτρα ως αναγκαίο κακό. Πατάει, όμως, και ο οπορτουνισμός που εντείνει την επίθεση και την πίεση, ότι υπάρχει φιλολαϊκή λύση στα πλαίσια του καπιταλισμού και της ΕΕ, προβάλλοντας ανύπαρκτες εύκολες λύσεις, όπου μπορούν να ζουν καλύτερα αφεντικά και εργάτες, κατηγορώντας το Κόμμα και το ΠΑΜΕ ότι «με την αντιενωτική στάση τους δεν συμβάλλουν σε αυτό».

Αυτή η προπαγάνδα επιδρά σε ένα κομμάτι εργαζομένων που συσπειρώνεται μαζί μας χωρίς να είναι αποφασισμένο να μας ακολουθήσει σε όλα, που η συστράτευσή του έχει όρια, που νομίζουν ότι μπορούν να αντιμετωπιστούν και να λυθούν τα προβλήματα μέσα από το Κοινοβούλιο. Πιέζουν το Κόμμα να παλέψει τώρα για «μια κυβέρνηση της αριστεράς» και μετά βλέπουμε. Να πάρει μέρος σε αυτή «ως εγγύηση» για να «κάνει αυτά που υπόσχεται, για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα». Γι' αυτό μας ζητάνε να κάνουμε τώρα «κοινές εργατικές συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις», γιατί έτσι «θα πιέσουμε πιο πολύ την κυβέρνηση, για να την ανατρέψουμε».

Οι δυνάμεις του οπορτουνισμού και του ρεφορμισμού αξιοποιούν αυτές τις ταλαντεύσεις, προσαρμόζοντας ανάλογα την τακτική τους, για να χτυπήσουν τη γραμμή μας που είναι ο κύριος στόχος τους. Από τη μία προσπαθούν να τους στρέψουν ενάντια στην ηγεσία που «μπαίνει εμπόδιο» και από την άλλη προβάλλουν πιο έντονα ότι «εμείς στη βάση να πάμε όλοι μαζί», οξύνοντας ταυτόχρονα την «αγωνιστική ρητορεία». Τελευταία, από τους χώρους της εργατικής αριστοκρατίας, κυρίως πρώην ΔΕΚΟ και Δημόσιο, δηλαδή από το πιο σάπιο, εξαγορασμένο και καλοταϊσμένο κομμάτι του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, δίνονται διάφορες «αγωνιστικές θεατρικές παραστάσεις». Αυτή η «ενωτική αγωνιστική τακτική» τους παρασέρνει και ένα κομμάτι εργαζομένων, που νομίζουν ότι «μπορούμε να τους τραβήξουμε στην ταξική γραμμή πάλης» ή που φοβούνται μήπως «απομονωθούμε».

Πρόκειται για αυταπάτη, γιατί αυτοί εδώ και χρόνια έχουν αλλάξει στρατόπεδο, δεν είναι με τους εργάτες. Δένονται με χιλιάδες νήματα με την αστική τάξη και το κράτος της. Στις γραμμές τους έχει διαμορφωθεί ένα εκτεταμένο στρώμα συνδικαλιστών, δεμένο με την εργοδοσία, με οικονομικά συμφέροντα. Αυτοί ούτε αλλάζουν, ούτε φεύγουν, αν οι ίδιοι οι εργάτες δεν αποφασίσουν με την πάλη τους να τους διώξουν από το σβέρκο τους. Για να το κάνουν, όμως, αυτό πρέπει να οξύνουμε πιο πολύ εμείς την πολεμική ενάντιά τους, να αποκαλύψουμε τους ελιγμούς τους, τι κρύβεται πίσω από το αγωνιστικό προσωπείο τους. Η πείρα διδάσκει ότι εκεί που το μέτωπό μας ενάντιά τους είναι καθαρό, σταθερό, εκεί συσπειρώνονται περισσότεροι εργαζόμενοι γύρω από την ταξική γραμμή πάλης. Οπου πάμε μεσοβέζικα με το φόβο μήπως και απομονωθούμε, εκεί είμαστε πιο αδύνατοι, πετυχαίνουμε τελικά αυτό που φοβόμαστε.

Επομένως, στη φάση που βρισκόμαστε χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια για εδραίωση αυτών που μέχρι τώρα πετύχαμε και ταυτόχρονα όξυνση της αντιπαράθεσης με τη νέα προσπάθεια που κάνει ο οπορτουνισμός να ρυμουλκήσει το ταξικό κίνημα στη γραμμή ενσωμάτωσης. Η αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος σήμερα αποτελεί πρώτιστο καθήκον.

Για να το πετύχουμε πρέπει να στηριχτούμε και να αξιοποιήσουμε καλύτερα το τμήμα των εργαζομένων που συσπειρώνεται γύρω από το ΠΑΜΕ. Που το προηγούμενο διάστημα έχει δώσει μεγάλες μάχες με την εργοδοσία, με τον οπορτουνισμό και τις συνδικαλιστικές του παρατάξεις. Που δεν υπέκυψε, στέκεται όρθιο και μάχιμο. Είναι έμπειρο και δεν πέφτει εύκολα στην παγίδα. Αυτό μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στη διαμόρφωση της λαϊκής συμμαχίας που θα βάλει τη σφραγίδα της στις εξελίξεις.

Να πατήσουμε πάνω στην πλούσια πείρα, από το πώς διαμορφώθηκε και χειραφετήθηκε αυτό το τμήμα της εργατικής τάξης που σήμερα αποτελεί τη μοναδική ελπίδα. Προέκυψε μέσα από σκληρή υπομονετική δουλειά και αντιπαράθεση με τον οπορτουνισμό, τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Μέσα από μια σταθερή μακρόχρονη και επίμονη δουλειά που χαρακτηριζόταν από συνέπεια λόγων και έργων, από αντοχή στην πίεση και στις συκοφαντίες περί «διάσπασης», περί «απομόνωσης», περί «σεχταρισμού», από υπομονή στην πίεση για γρήγορα αποτελέσματα κ.ά.

Σήμερα χαιρόμαστε δικαιολογημένα γιατί στις κινητοποιήσεις χιλιάδες εργάτες συμμετέχουν στα μπλοκ των ταξικών συνδικάτων, των επιχειρησιακών σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Γιατί χιλιάδες άλλοι μας ακολουθούν με επιφυλάξεις, γιατί γύρω από τις ταξικές δυνάμεις συσπειρώνονται σύμμαχα στρώματα. Πρέπει όμως να θυμόμαστε όλοι μας ότι αυτό δεν προέκυψε τυχαία. Οφείλεται στη γραμμή μας, στη συγκεκριμένη γραμμή αντιπαράθεσης και πρακτικής που ακολουθήσαμε ξεπερνώντας μια σειρά εμπόδια και δυσκολίες, στο ότι δεν αναδιπλωθήκαμε στις δυσκολίες. Αυτή η πείρα αποτελεί μεγάλη παρακαταθήκη για το σήμερα και το αύριο, αυτά τα χαρακτηριστικά της δουλειάς μας πρέπει να ενισχυθούν.

Αυτή τη γραμμή και πρακτική πρέπει να τη διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού και φυσικά να την ενισχύσουμε παίρνοντας μέτρα βελτίωσης, αντιμετώπισης ανεπαρκειών και διαστρεβλώσεων.

Να αναδείξουμε πιο αποφασιστικά ότι το κέντρο των εξελίξεων, εκεί που θα κριθούν πολλά ζητήματα το επόμενο διάστημα αλλά και για την τελική έκβαση της ταξικής αναμέτρησης, είναι οι χώροι δουλειάς, τα εργοστάσια και οι επιχειρήσεις. Εκεί πρέπει να στρέψουμε την προσοχή και όλες μας τις δυνάμεις. Η άνοδος του κινήματος στους κλάδους, στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις μπορεί να δώσει ζωντάνια και στους μαζικούς φορείς της γειτονιάς, στις Λαϊκές Επιτροπές, στις οργανώσεις της νεολαίας. Να δώσει ώθηση στα βήματα της λαϊκής συμμαχίας. Η πείρα από τον αγώνα της «Χαλυβουργίας» το επιβεβαιώνει. Ενας αγώνας ενός εργοστασίου ήταν και προκάλεσε αγωνιστική δραστηριότητα και αισιοδοξία στις γειτονιές, στη νεολαία. Ο αγώνας στο εργοστάσιο «Λουκίσα» στο Περιστέρι συνέβαλε στο να κινητοποιηθούν μια σειρά φορείς της περιοχής, το ίδιο στη ΦΟΟΥΝ ΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ στη Ν. Ιωνία. Δύσκολα θα γίνονται βήματα στις γειτονιές όσο η κατάσταση στους κλάδους παραμένει όπως είναι. Αυτό είναι που φοβάται ο αντίπαλος και παίρνει μέτρα για να το αποτρέψει, μετατρέποντας τους χώρους δουλειάς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μέσα από εκβιασμούς και απαγορεύσεις.

Σήμερα που είναι ανάγκη να δυναμώσει αυτός ο προσανατολισμός, να μετατραπεί το κάθε εργοστάσιο και επιχείρηση σε κάστρο αντίστασης, οργάνωσης της πάλης για να μην περάσουν τα μέτρα, οι δυνάμεις του οπορτουνισμού αναδεικνύουν ως επίκεντρο των εξελίξεων τη Βουλή, τις δραστηριότητες γύρω από την πλατεία Συντάγματος. Προτείνουν ως λύση τις εκλογές για να αλλάξει η κυβέρνηση και να την αντικαταστήσουν αυτές. Δεν κάνουν τίποτα για να οργανωθούν, για να απεργήσουν οι εργαζόμενοι και όλο το βάρος το ρίχνουν στα συλλαλητήρια και στις εκδηλώσεις έξω από τη Βουλή, στον περίβολο των διάφορων υπουργείων, στο φαίνεσθαι και στις εντυπώσεις.

Η γραμμή τους αυτή συσπειρώνει τμήματα εργαζομένων, κυρίως άπειρα, κουρασμένα, με μικροαστικές αντιλήψεις, που ψάχνουν για εύκολες λύσεις. Ετσι, βλέπεις εργαζόμενους που στο χώρο δουλειάς φοβούνται να συγκρουστούν με την εργοδοσία, είναι απεργοσπάστες, που θεωρούν τον εργοδότη τους «συνέταιρο», ότι «τους δίνει δουλειά, ψωμί να τρώνε», να συμμετέχουν με ευκολία στις «εκδηλώσεις» της πλατείας Συντάγματος ενάντια «στα λαμόγια τους πολιτικούς», που οι ίδιοι τους ψήφισαν τον περασμένο Ιούνη. Να κάνουν τον αγανακτισμένο, να παριστάνουν τον ήρωα, τον αποφασισμένο, να θέλουν να καθίσουν με τις ώρες και να μετράνε με αυτό την αγωνιστικότητα. Ταυτόχρονα, να κατηγορούν άλλους εργαζόμενους που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, που δίνουν καθημερινά μάχη μέσα στο χώρο δουλειάς τους, που απεργούν, ότι φοβούνται, ότι βάζουν πλάτες στην κυβέρνηση κ.ά., επειδή δεν πάνε μαζί τους στο Σύνταγμα, μαζί με τους χρυσαυγίτες και άλλους «πατριώτες».

Μέσα από αυτή την τακτική της ψευτοσύγκρουσης, στόχο έχουν να χτυπήσουν την προσπάθεια ανασύνταξης του εργατικού κινήματος σε ταξική βάση. Μην ξεχνάμε ότι από εκδηλώσεις της «πλατείας» ξεκίνησαν τα συνθήματα «έξω τα συνδικάτα από την πλατεία», «έξω τα πανό των συνδικάτων, όλοι κρατάμε ελληνικές σημαίες», «έξω τα κόμματα», δηλαδή το ΚΚΕ, γιατί όλοι οι άλλοι εκεί βρίσκονταν. Χτυπάνε την ισχυροποίηση των συνδικάτων σε κλαδικό και επιχειρησιακό επίπεδο, την ανάγκη να ξεκινάνε η αντιπαράθεση και η σύγκρουση από το χώρο δουλειάς, από εκεί που γίνεται η εκμετάλλευση. Προετοιμάζονται ώστε αν αύριο έρθουν στην κυβέρνηση να μην έχουν απέναντί τους ένα ταξικό εργατικό κίνημα, να μην έχουν απεργίες αλλά διαμαρτυρίες τύπου «πλατείας», «όλοι μαζί», που δεν αμφισβητούν την ΕΕ, το σύστημα και εύκολα ελέγχονται.

Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο ή που αφορά μόνο τη δική μας χώρα. Τέτοιου είδους «κινήματα», «ειρηνικές και χρωματιστές επαναστάσεις», η αστική τάξη πρόβαλε και ενίσχυσε σε πολλές χώρες τα τελευταία χρόνια προκειμένου να λύσει δικά της προβλήματα, να εκτονώσει τη δυσαρέσκεια και να αποτρέψει να στραφεί σε ριζοσπαστική κατεύθυνση, για να συνεχίσει να κάνει καλύτερα τη δουλειά της.

Αυτού του είδους τα «κινήματα» πολλές φορές χρησιμοποίησαν δυναμικές μορφές αντιπαράθεσης και δράσης, κάθισαν ολόκληρους μήνες σε πλατείες, σε πολλές περιπτώσεις είχαν και νεκρούς. Αυτά όμως σε καμία περίπτωση δεν άλλαξαν το χαρακτήρα και το σκοπό τους. Δεν έπαψαν να είναι κινήματα εκτόνωσης, ενσωμάτωσης, ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ανάμεσα σε τμήματα της αστικής τάξης με όρους κινήματος, μπλεγμένα και με ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Επομένως, πολλές φορές ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, ό,τι φαίνεται επαναστατικό δε σημαίνει ότι είναι. Ο δρόμος για να τραβηχτούν με την ταξική γραμμή πάλης εργαζόμενοι, που καλοπροαίρετα συμμετέχουν σε αυτά τα κινήματα, είναι ο δρόμος της ανοιχτής αντιπαράθεσης μαζί τους, της ανάδειξης του χαρακτήρα και των στόχων τους, των δυνάμεων και των συμφερόντων που κρύβονται πίσω από αυτά, η αξιοποίηση της πείρας από την προηγούμενη δράση τους εδώ και σε άλλες χώρες.

Σήμερα, έχει μεγάλη αξία να παρακολουθήσουμε πιο καλά το πώς ο οπορτουνισμός, μαζί με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, προσπαθεί να μεταφέρει την πολιτική και ταξική αντιπαράθεση μακριά από τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις.

Εχουμε τη δήλωση Σκουρλέτη, εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, που στην ουσία λέει ότι αφού η απεργία είναι δύσκολη, απαιτεί θυσίες γιατί χάνεις το μεροκάματο, να ψάξουμε να βρούμε άλλες μορφές, πιο εύκολες, όπως απογευματινές και βραδινές συγκεντρώσεις στις πλατείες. Αλλού, με απόφαση των ΔΣ που ελέγχουν, δίνουν κατεύθυνση στους εργαζόμενους τη μέρα της απεργίας να χτυπάνε τις κάρτες τους, να παίρνουν ρεπό ή άδειες και μετά να συμμετέχουν στις συγκεντρώσεις. Αλλού κινητοποιούνται για να πληρώνονται τις μέρες της απεργίας, όπου πρωτοστατούν πρωτοκλασάτοι συνδικαλιστές τους. Παίρνουν αποφάσεις για απεργιακές κινητοποιήσεις στο πόδι, χωρίς καμία προετοιμασία και χωρίς κανένα μέτρο για να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι σε αυτές. Αποφεύγουν σταθερά τις συνελεύσεις εργαζομένων μέσα στους χώρους δουλειάς, γενικότερα τη συμμετοχή των εργαζομένων στη λήψη των αποφάσεων. Βγαίνουν και λένε μεγάλα λόγια «για τις ανάγκες της τηλεόρασης» και στους χώρους τους δεν κάνουν τίποτα για να πετύχει η απεργία. Στο χώρο της ΔΕΗ, π.χ., στην τελευταία 48ωρη απεργία, πήρε μέρος το 4% των εργαζομένων. Κανένας συνδικαλιστής τους δεν πάει σε ένα χώρο δουλειάς για να παλέψει για την επιτυχία τους, να συγκρουστεί με τον εργοδότη. Πουθενά δεν παίρνουν μέτρα περιφρούρησης της απεργίας, δε συγκροτούν ούτε μια απεργιακή φρουρά.

Ταυτόχρονα, προετοιμάζουν αλλαγές στην οργανωτική δομή του εργατικού κινήματος, δημιουργώντας καινούριες συνδικαλιστικές οργανώσεις στο επίπεδο της γειτονιάς, με κριτήρια εδαφικά, συνδικάτα κατά περιφέρεια. Μεταφέρουν ουσιαστικά την πάλη από το εργοστάσιο και την επιχείρηση στη γειτονιά. Για να δένεται καλύτερα με την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων, της ΕΓΣΣΕ και να διαπραγματεύονται κάθε φορά με την κυβέρνηση για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού. Αυτή η κατεύθυνση φανερώνει εγκατάλειψη της πάλης για την ύπαρξη ΕΓΣΣΕ και κλαδικών συμβάσεων. Συμβάλλει στο να περπατάει καλύτερα αυτό που στην ουσία λέει ο Σκουρλέτης, το πρωί να δουλεύουμε για τα αφεντικά και το βράδυ να διαδηλώνουμε έξω από τη Βουλή για το ποια κυβέρνηση θα διαχειριστεί καλύτερα τα συμφέροντά τους.

Την ίδια στιγμή που μιλάνε για ανεβασμένες μορφές πάλης, παρουσία της τηλεοπτικής κάμερας, δεν κάνουν τίποτα για την οργάνωση των εργατών και της πάλης. Λένε ότι δε βγαίνει τίποτα με μια 24ωρη ή 48ωρη απεργία. Προχωράνε σε καταλήψεις υπουργείων με βασικό περιεχόμενο «να εξαιρεθούν εκείνοι από τα μέτρα». Μιλάνε για «πολύωρες διαδηλώσεις έξω από τη Βουλή», ότι «δε βγαίνει τίποτα με το να κάνουμε απλά μια διαδήλωση απέξω».

Ταυτόχρονα, οξύνουν την επίθεση στο ΠΑΜΕ, το κατηγορούν ότι «φοβάται τις πολυήμερες απεργίες, τις πιο δυναμικές μορφές, όπως τις καταλήψεις, τις πολλές ώρες έξω από τη Βουλή», κ.ά. Είναι οι ίδιοι που όλο το προηγούμενο διάστημα το κατηγορούσαν ότι «κάνει απεργίες, κλείνει τα λιμάνια, τα ξενοδοχεία, κάνει επαναστατικές γυμναστικές, δυσφημίζει τη χώρα επειδή κρέμασε πανό στην Ακρόπολη, κλείνει τα εργοστάσια με τις απεργίες», κ.ά.

Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε αυτή τη νέα προσπάθεια, όπου μέσα από αγωνιστικές φιγούρες πάνε να κρύψουν τις ευθύνες τους για την κατάσταση του εργατικού κινήματος σήμερα, το συμβιβασμό τους με την εργοδοσία, τη συμφωνία τους με το σύστημα και την ΕΕ, το μόνιμο στόχο τους να μας ξεστρατίσουν. Να μας αναγκάσουν να μειώσουμε την πολεμική μας εναντίον τους, για να μας τραβήξουν στους γενικότερους σχεδιασμούς τους.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε αποκτήσει αρκετή πείρα από την αντιπαράθεση μαζί τους γύρω από αυτά τα ζητήματα και από τις διάφορες κατά καιρούς μεταμορφώσεις τους.

Η πορεία ανασύνταξης των συνδικάτων και συσπείρωσης δυνάμεων στο ΠΑΜΕ, η δουλειά από τα κάτω, η πρακτική που ακολουθήσαμε σε σχέση με τις ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και γενικότερα με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, όπως ο καθορισμός της δράσης και των αιτημάτων με βάση τη στρατηγική μας και όχι με το τι κάνουν οι άλλοι, η διακριτή και σε αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό στάση στις μορφές πάλης, απεργίες, διαδηλώσεις, πορείες κ.ά., μας βοηθάνε να αντιμετωπίσουμε σωστά τις νέες προκλήσεις. Για όλα αυτά συναντήσαμε το προηγούμενο διάστημα τη λυσσασμένη επίθεση του οπορτουνισμού, του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, με συμπαραστάτες τα αστικά μέσα προπαγάνδας. Δεν πέτυχαν, όμως, το στόχο τους. Το ΠΑΜΕ αποτελεί κατάκτηση, γι' αυτό σήμερα επεξεργάζονται καλύτερα την τακτική τους.

Το γεγονός ότι σήμερα ουδείς αμφισβητεί πλέον το ΠΑΜΕ, ότι έχει κύρος πλατιά στους εργαζόμενους, ότι έρχονται μαζί του και εργαζόμενοι που δε συμφωνούν σε όλα, οφείλεται στο ότι μείναμε σταθεροί στη γραμμή μας, στον τρόπο δράσης μας, δεν υποκύψαμε στις Σειρήνες της «ενότητας», του «όλοι μαζί», των γρήγορων αποτελεσμάτων.

Αποδείχτηκε ότι αυτός είναι ο δρόμος για να κερδίζεις τους ταλαντευόμενους, για να μην απομονωθείς, γιατί αλλιώς μπορεί να είσαι με χιλιάδες άλλους μαζί και στην ουσία να είσαι απομονωμένος. Ολοι όσοι μας θέλουν μαζί τους, μας θέλουν γιατί ξέρουν ότι μέσα από τη «σούπα» μπορούν πιο εύκολα να μας απομονώσουν, να κάνουν δυσδιάκριτη τη γραμμή μας από πλατιά στρώματα εργαζομένων και όχι γιατί στενοχωριούνται μήπως απομονωθούμε.

Το καθήκον το δικό μας σήμερα είναι να εδραιώσουμε και να διευρύνουμε αυτό τον τρόπο δουλειάς, να αντιμετωπίσουμε ελλείψεις και αδυναμίες. Σήμερα, μέσα σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς υπάρχουν περισσότερες δυνατότητες να περπατήσει η ταξική ενότητα, η συσπείρωση και νέων τμημάτων εργαζομένων γύρω από το ΠΑΜΕ. Αυτό επιβεβαιώνουν οι τελευταίες μαζικές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ παρά το πρόσφατο αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα.

Το προηγούμενο διάστημα ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός ήταν πιο ισχυρός και πετύχαμε πολλά. Τώρα που γενικότερα ο συνδικαλισμός βρίσκεται σε μεγαλύτερη ανυποληψία στα μάτια των εργαζομένων, οι δυνατότητες να αποσπάσουμε νέες δυνάμεις είναι μεγαλύτερες αν αντιπαρατεθούμε πιο αποφασιστικά με τη γραμμή και την πρακτική του, αν βγάλουμε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στην επιφάνεια τις πολλές αμαρτίες του, για να απεγκλωβίσουμε τίμιους εργάτες που τους ακολουθούν.

Αυτό όμως θα εξαρτηθεί πριν απ' όλα από τη σταθερότητα στη γραμμή μας, από την αντοχή που θα επιδείξουμε στις μεγάλες πιέσεις που μας ασκούνται όσον αφορά στον τρόπο που παλεύουμε να την υλοποιήσουμε, από την υπομονή σε σχέση με τα αποτελέσματα, από το σταθερό μέτωπο ενάντια στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Από το πόσο θα δουλέψουμε από τα κάτω σε κάθε συνδικάτο, να ξεπεράσουμε αδυναμίες και λάθη που μας εμποδίζουν μέσα στους χώρους δουλειάς να συσπειρώσουμε γύρω από το ΠΑΜΕ πλατύτερα στρώματα εργαζομένων και δε θα παρασυρθούμε από τις φιγούρες των ξεπουλημένων. Σε όλα αυτά είμαστε πολύ πίσω ακόμα, έχουμε μπροστά μας «πολύ μαλλί να ξάνουμε».