Την ιστορία της ντροπαλής και ντελικάτης επαρχιώτισσας Ακίκο που έρχεται στη μεγαλούπολη για σπουδές που χρηματοδοτεί δουλεύοντας ως πόρνη πολυτελείας, αφηγείται η ταινία σαν να ψιθυρίζει, με τόση χάρη, ευγένεια και διακριτικότητα... Από την αρχική σκηνή γίνεται σαφές ότι η φοιτήτρια δεν αισθάνεται καλά μ' αυτό που κάνει... η αίσθηση ενοχής επικαλύπτει την αυτοπεποίθησή της σαν σκούρα, βρεγμένη κουβέρτα και την καθιστά ακόμα πιο εύθραυστη. Το φιλμ δε δίνει την αίσθηση της ολοκληρωμένης, της τελειωμένης δουλειάς. Η Ακίκο εκδίδεται κρυφά από όλους, ιδιαίτερα την οικογένειά της και τον ερωτευμένο αρραβωνιαστικό της - έχει συνεργείο αυτοκινήτων και απολύτως ανελαστική ηθική - που την πιέζει να παντρευτούν κι εκείνη αρνείται. Μεγάλο μέρος στην εικόνα καταλαμβάνει ο προαγωγός της Ακίκο, και η τεράστια αντανάκλαση της σκιάς του. Με εμφάνιση ευυπόληπτου επιχειρηματία αλλά με κάτι το διακριτικά απειλητικό στο βλέμμα του, με εκβιαστικές τεχνικές αφόρητης πίεσης που προκαλούν ρίγη, εξαναγκάζει την Ακίκο να βιώνει το αίσθημα ενός παρεμβατικού φόβου που δεν εξαφανίζεται ποτέ. Τελικά, καταφέρνει να στείλει την Ακίκο σε έναν πελάτη «φίλο», στον συνταξιούχο καθηγητή κοινωνιολογίας που κάποτε δίδασκε στο πανεπιστήμιο που η κοπέλα φοιτά. Μεταξύ του καθηγητή και της Ακίκο δημιουργείται σχέση Λολίτας/Χούμπερτ, - «Λολίτα» του Ναμπούκοφ - με το ερωτικό στοιχείο εξοστρακισμένο από την εξίσωση. Η αέρινη αφήγηση της ταινίας μιλάει για μοναξιά, όχι για έρωτα, είναι άσκηση μορφής και πλαστικότητας. Η κάμερα παρατηρεί με οξύτητα και συνήθη ειρωνεία τους πρωταγωνιστές ενός άλλου πολιτισμού και παραμένει «βιδωμένη» σε μια γωνία λήψης, με τους ηθοποιούς να ψάχνουν το οπτικό της πεδίο και όχι το αντίθετο. Για τους μη εξοικειωμένους, η ταινία στιλιστικά μπορεί να λειτουργήσει ως υπνωτικό χάπι... Η ταινία είναι όντως αξιόλογη αλλά... φροντίστε πριν πάτε σινεμά να έχετε ξεκουραστεί καλά...

Παίζουν: Ριν Τακανάσι, Ταντάσι Οκούνο, Ρίο Κάσε, κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία, Ιαπωνία (2012).