Ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων όπου βρεθεί κι όπου σταθεί μιλάει για κύμα επιστροφής στη γεωργία και αυτό επιχειρεί να το εμφανίσει ως κυβερνητική επιτυχία και ως αποκατάσταση της ισορροπίας. Οπως ο ίδιος δήλωσε: «Εχουμε μέσα στους τελευταίους μήνες επιστροφή 7% των ανθρώπων που ασχολούνται με τη γεωργία, που σαν ποσοστό είναι ίσο με το ποσοστό που είχε φύγει από το 2004 μέχρι σήμερα. Δηλαδή χάθηκε ένα 7% σε δέκα χρόνια και μέσα σε μερικούς μήνες επέστρεψε»... Οπως δείχνουν τα σχετικά στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας οι απασχολούμενοι στον πρωτογενή τομέα ήταν στις αρχές του 2004 530.900 και το τρίτο τρίμηνο του 2012 491.500. Δηλαδή μειώθηκαν κατά 48.000. Τώρα αν τόσοι γύρισαν μέσα στους λίγους μήνες που ακολούθησαν είναι κάτι που ο κύριος Τσαυτάρης γνωρίζει... Αλλά το 2000 οι απασχολούμενοι ήταν 711.400, δηλαδή μειώθηκαν κατά 219.000 μέσα σε δώδεκα χρόνια. Το δυστύχημα είναι πως εξαιτίας της βάρβαρης πολιτικής που ακολουθείται και οι αγρότες ξεκληρίζονται και τα λαϊκά στρώματα των πόλεων επίσης «ξεκληρίζονται». Μπορεί οι κυβερνώντες να εμφανίζουν την επιστροφή στη γεωργία σαν αντίδοτο στην ανεργία που προκαλεί η κρίση στις πόλεις, όμως και το χωριό μαστίζεται από την ίδια ακριβώς οικονομική κρίση, τόσο, που καμιά προοπτική δεν ανοίγεται ακόμα και για εκείνους που θέλουν να επιστρέψουν στα χωριά και τη γεωργία. Γιατί πέρα από τα λόγια τα παχιά, για να μπορέσουν οι «απόκληροι» της πόλης να στήσουν αγροτικές εκμεταλλεύσεις, που θα τους εξασφαλίζουν το μεροκάματο της επιβίωσης, χρειάζονται πρώτα και κύρια κεφάλαιο, αλλά κι αυτό δε φτάνει. Για να υπάρξει μέλλον απαιτούνται εκτός των άλλων εγγυημένες τιμές παραγωγού, φτηνές και σταθερές τιμές εφοδίων, λιπασμάτων και καλλιεργητικών μέσων. Χρειάζεται προστασία της εγχώριας παραγωγής από τις αθρόες εισαγωγές. Με δυο λόγια, χρειάζεται η εφαρμογή μιας... άλλης πολιτικής. Μιας φιλολαϊκής πολιτικής που θα είναι πραγματικά σε όφελος των συμφερόντων του λαού και κόντρα στα συμφέροντα των μονοπωλίων.