θα τον ξαναπορεύομουν τούτο το δρόμο ...»

Μια φωνή ανεβαίνει από τα σίδερα

και μιλάει για μελλούμενες μέρες.

Λένε πως στο κελί του

Δύο άντρες απόψε

Του ψιθυρίζανε: «Πες τους το ναι.

Τόσο έχεις βαρεθή τούτη τη ζωή;

Μπορείς να ζήσεις, μπορείς να ζήσεις,

μπορείς να ζήσεις σαν και μας!

Μια λέξη πες και γλύτωσες!

Γονατιστός, μπορείς να ζήσεις ...»

«Κι' αν ήταν να τον ξαναπορευτώ,

θα τον ξαναπορεύομουν τούτο το δρόμο ...»

Η φωνή που ανεβαίνει από τα σίδερα

μιλάει για μελλούμενες μέρες.

...Η φωνή που ανεβαίνει από τα σίδερα

λέει: «Κι' όλας αύριο θα τον πορευτώ».

Ενας πεθαίνει, η Γαλλία μένει.

Η Γαλλία, ο έρωτάς μου, η άρνησή μου.

Ω φίλοι μου, σεις, αν πεθάνω,

τώρα θα ξέρετε το γιατί!

Φτάσανε να τον παραλάβουν.

Μιλάνε γερμανικά.

Ενας τους ορμηνεύει: «Παραδίνεσαι;»

Αυτός ατάραχος ξαναλέει:

«Κι' αν ήταν να τον ξαναπορευτώ,

θα τον ξαναπορεύομουν τούτο το δρόμο

κάτω απ' τους γρόθους σας, κάτω απ' τα σίδερα

να τα χαρούνε οι μελλούμενες οι μέρες».

Βροχή, πιστέφτε, απάνω του τα βόλια

Κι αυτός να τραγουδάει «Sanglant est leve' ...»

Χρειάστηκε να του ρίξουν κι' άλλα κι' άλλα

για να του σβήσουν τη φωνή.

Ενα καινούργιο γαλλικό τραγούδι

στα χείλη του τότε τραγουδήθη:

ήταν ό,τι έλειπε απ' τη Μασσαλιώτισσα

για να φουντώσει σ' όλη την οικουμένη.