Τα επίσημα αποτελέσματα της πρόσφατης απογραφής, που γνωστοποιήθηκαν χτες, ανεβάζουν τον πληθυσμό της Ελλάδας σε 11,3 εκατομμύρια ψυχές. Ο αριθμός αυτός όμως, νομίζω, ότι είναι εντελώς πλασματικός, δεδομένου ότι έχουν συμπεριληφθεί στο σύνολο και ανύπαρκτα, ναι, ανύπαρκτα, άτομα. Η καταγγελία μοιάζει, βέβαια, εξωφρενική, αλλά δεν είναι, αν ληφθεί υπόψη ότι στις 18 Μάρτη απογράφηκαν και όλοι εκείνοι, οι τύποις, κάτοικοι και πολίτες του κράτους. Απειροι άνθρωποι, δηλαδή, που η πολιτεία τους έχει μεν καταχωρημένους στα κιτάπια της (δημοτολόγια, εκλογικούς καταλόγους κλπ.), αλλά στην ουσία τούς αγνοεί πλήρως, σαν να μην υφίστανται, σαν να μην υπάρχουν.

Γύρισαν οι απογραφείς στις 18 του Μάρτη σε κάθε γωνιά της χώρας και κατέγραψαν οικήματα και ανθρώπους, αλλά για τη φτώχεια, τη μοναξιά και την απελπισία των απογραφομένων ή για την ερήμωση της υπαίθρου και την εγκατάλειψη όσων έχουν μείνει εκεί σαν τελευταίοι φύλακες, δεν υπήρχαν «τετραγωνάκια» στα έντυπά τους, για να γίνει καταγραφή αυτών των στοιχείων. Και έμεινε έτσι χωρίς οποιαδήποτε νύξη η δυστυχία της εφταμελούς οικογένειας που ζει σ' ένα γκρεμίδι στο Βοτανικό ή ο τρόμος του αλλοδαπού εργάτη που άνοιξε δύσκολα την πόρτα του υπογείου, για να προσθέσει την κυνηγημένη ύπαρξή του στον πληθυσμό της Ελλάδας. «Ασημείωτες», όμως, έμειναν και άλλες δραματικές εικόνες της Ελλάδας του «εκσυγχρονισμού». Οπως οι έξι ηλικιωμένοι που υπήρχαν όλοι κι όλοι σ' ένα ορεινό χωριό της Πελοποννήσου, το ένα και μοναδικό παιδί που υπήρχε σε άλλο αετοχώρι της Ηπείρου και οι ερημίτες κάποιων μικρών νησιών του Αιγαίου, που ζουν εκεί, χωρίς γιατρό, χωρίς φάρμακα και χωρίς τρόφιμα καμιά φορά, όταν ξεσπάζουν θυελλώδεις άνεμοι και η θάλασσα «βγάζει φίδια». Είδαν τους απογραφείς πριν λίγες μέρες όλοι αυτοί οι άνθρωποι και χαμογέλασαν πικρά. «Σε δύο μόνο περιπτώσεις - είπαν - μας θυμάται το κράτος. Οταν κάνει κάθε δέκα χρόνια απογραφή και όταν στήνει κάλπες. Σε κάθε άλλη περίπτωση, εμείς δεν υπάρχουμε. Είμαστε σβησμένοι απ' το χάρτη...».

Γ ίναμε, λέει 11 και πλέον εκατομμύρια, αλλά οι «εν ζωή» είμαστε κατά πολύ λιγότεροι. Γιατί δυστυχώς άπειροι είναι αυτοί που η αντιλαϊκή επέλαση των κυβερνήσεων του δικομματισμού τους έχει «θάψει» προ πολλού. Σε δυόμισι εκατομμύρια ανεβάζουν οι στατιστικές όσους ζουν με εισοδήματα κάτω από τα όρια της φτώχειας. Και η αφαιμακτική επίθεση κατά των μισθωτών, των αγροτών και των άλλων βιοπαλαιστών συνεχίζεται ακάθεκτη και διευρύνεται συνεχώς ο αριθμός των «νεόπτωχων». Και όμως εμείς οι «ανύπαρκτοι» για το κράτος, αν προχωρήσουμε σε μια απογραφή των δυνάμεών μας θα δούμε ότι είμαστε μυριάδες. Και θα δούμε πως αν δράσουμε σε ενιαίο μέτωπο μπορούμε να δώσουμε άλλη πορεία στην εξέλιξη των σημερινών θλιβερών καταστάσεων. Εμείς οι «ανύπαρκτοι» μπορούμε να γίνουμε τόσο υπολογίσιμοι για τους κυβερνώντες που να μας βλέπουν μπροστά τους και να πανικοβάλλονται, αντί να μας «φτύνουν» περιφρονητικά, όπως κάνουν τώρα...