Βαδίζουμε στο σωστό δρόμο, θεμελιώνουμε καλύτερα τα βήματά μας.

Πάντα θα είναι ζητούμενο, χωρίς να υποτιμάμε δυσκολίες, αδυναμίες, χωρίς να υπερτιμάμε βήματα που κάνουμε, να είμαστε σε θέση να δούμε καθαρά το πού βρισκόμαστε, ως προς τον πήχη απαιτητικότητας που θέτει ο στρατηγικός μας στόχος. Δύσκολο καθήκον, πόσο μάλλον το ότι συντελείται σε εχθρικό έδαφος, που γεννά αδιάκοπα δυσκολίες, και κάτω από τα πυρά του αντιπάλου.

Οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο το κατορθώνουν αυτό, αποτυπώνουν μεγαλύτερη ωριμότητα. Πώς όμως την κατακτήσαμε αυτή; Βαδίζοντας στο δρόμο για την επανάσταση που είναι ένας, μελετώντας την πραγματικότητα, την πείρα, τη δουλειά μας.

Εχθροί και «φίλοι» φέρνουν σε αντιπαράθεση το 15ο Συνέδριο με το Κόμμα σήμερα, με στόχο να χτυπήσουν τη στρατηγική του Κόμματος που στις γενικές γραμμές της κατακτήθηκε στο προηγούμενο πρόγραμμα, και όλα αυτά τα χρόνια εμπλουτίστηκε και αλίμονο αν δεν εμπλουτιζόταν. Αλλωστε, έχουμε καθαρό (παρ' όλα τα παραμύθια των αστών περί «δογματικού» ΚΚΕ) ότι όπως εξελίσσεται η πραγματικότητα πρέπει να εξελίσσεται και το Κόμμα, ωστόσο επειδή καπιταλισμό έχουμε, δε θα κάνουμε το χατίρι των αστών και οπορτουνιστών να συμβιβαστούμε με αυτόν, είτε ανοιχτά είτε συγκαλυμμένα με «αριστερούτσικες φρασούλες» που μπορεί να λένε χίλια δύο διαφορετικά αλλά έχουν ένα κοινό: Οτι μπορεί τάχα να έχουμε θετικές αλλαγές με τα μονοπώλια στο τιμόνι εξουσίας και οικονομίας.

Η μεγάλη κατάκτηση του 15ου Συνεδρίου ήταν ότι ξεπεράσαμε τη σταδιοποίηση και προσδιορίσαμε το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης και της εξουσίας με βάση τις υλικές προϋποθέσεις, ανεξάρτητα από τους δοσμένους αρνητικούς συσχετισμούς. Οτι δεν υπάρχει «ενδιάμεση» εξουσία. Αυτό που λύσαμε, είναι κύρια προϋπόθεση ώστε να ωριμάζει ο υποκειμενικός παράγοντας, να κατακτάμε το να δρούμε με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα (με τα κριτήρια που καθορίζει ο στόχος μας). Ο επαναστατικός χαρακτήρας του Κόμματος απαιτεί γνώση των νομοτελειών της ταξικής πάλης και θεμελίωση πάνω σε αυτές. Αυτή η γραμμή δοκιμάστηκε, στην έκταση και το βάθος όπου φτάνει η ωριμότητα και οι δυνατότητές μας. Εχουμε πλούσια πείρα, θετική και αρνητική, που την επιβεβαιώνει!

Χωρίς ωραιοποιήσεις, να δούμε καθαρά. Εμπλουτίσαμε τη στρατηγική μας με επεξεργασίες: Για τη Λαϊκή Εξουσία, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, την ιστορία του Κόμματος! Τι αποδείχτηκε; Αν δεν ξεκαθαρίζεις ζητήματα την ώρα που πρέπει, αν στο όνομα υπαρκτών δυσκολιών καταντώντας «αγνωστικιστής» τα αφήνεις «ανοιχτά», δεν ανοίγεις δρόμους στην πρακτική δουλειά αλλά συσσωρεύονται βαρίδια, τα οποία κάποια στιγμή όσο δεν τα αντιμετωπίζεις θα σε τραβήξουν πίσω! Στις αγκαλιές της αστικής πολιτικής και του οπορτουνισμού!

Πού θα ήμασταν σήμερα, τι φάρος θα υπήρχε για την εργατική τάξη αν δεν είχαμε τις παραπάνω επεξεργασίες;

Αν δεν προχωράγαμε την αναδιάταξη με βάρος στην κλαδική δουλειά;

Αν δεν είχαμε προχωρήσει με το ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα;

Σωστά, λοιπόν, τα κείμενα του 19ου Συνεδρίου διορθώνουν και ξεκαθαρίζουν καλύτερα, με σαφήνεια ζητήματα: Μελέτη των εξελίξεων, για τον οπορτουνισμό και ποια πρέπει να είναι η αντιμετώπισή του, τη διαστρωμάτωση των μεσαίων, τη συμμαχία, επαναστατική κατάσταση, πόλεμο. Προετοιμάζουν για δράση σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Ξεπερνάνε διατυπώσεις που δεν βοήθαγαν (άφηναν περιθώρια παρερμηνειών: για ενδεχόμενο στήριξης κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού, για το χαρακτήρα της συμμαχίας).

Κύριο ζήτημα: Τον ηγετικό ρόλο η εργατική τάξη - και τον καθοδηγητικό του ρόλο το ΚΚΕ - θα τον κατακτά στην πράξη. Μόνο τότε η λαϊκή συμμαχία θα βαθαίνει και θα εξελιχθεί σε επαναστατικό μέτωπο στην επαναστατική κατάσταση. Δεν είναι παιχνιδάκι αυτό το καθήκον. Μπορεί και το καλύτερο πρόγραμμα να έχεις και να μην τα καταφέρεις. Οι Θέσεις βοηθάνε. Ξεκαθαρίζουν με σαφήνεια τη σχέση Κόμμα - τάξη - συμμαχία.

Οι εχθροί μας επικαλούνται υπαρκτές δυσκολίες, αδυναμίες μας (τις οποίες να συμφωνήσουμε και να επαυξήσουμε ότι έχουμε, είμαστε πίσω οργανωτικά, το κίνημα πολύ αδύναμο) για να χτυπήσουν στο όνομά τους το πιο βασικό: Την ψυχή της στρατηγικής μας, το ότι καθετί που κάνουμε πρέπει να υπολογίζει το επίπεδο συνείδησης, δυσκολίες, αλλά σε κάθε περίπτωση να συγκεντρώνει δυνάμεις για την επανάσταση. Κάθε οπορτουνιστική συνταγή που εμφανίζεται σήμερα ως «νέα», δοκιμάστηκε τις προηγούμενες δεκαετίες και σήμερα σε κάθε εκδοχή της («αριστερή» κυβέρνηση ή «κριτική» στήριξη, ή «ενδιάμεσοι πολιτικοί στόχοι», τακτικισμοί κ.λπ.) από κόμματα που ήταν είτε σε συνθήκες νομιμότητας είτε παρανομίας, αποδείχτηκε ότι οδηγεί την εργατική τάξη και το κίνημα στην υποταγή και όχι στη χειραφέτηση από την αστική τάξη! Σε αυτόν το βάλτο οι Θέσεις του Κόμματος απαντάνε καθαρά ότι δε θα πέσουμε! Στο ερώτημα μεταρρύθμιση ή επανάσταση θα συνεχίζουμε να απαντάμε: Επανάσταση!

Ποια στοιχεία στη δουλειά μας υποδηλώνουν προβλήματα:

Ενα είδος «εφησυχασμού» ή έλλειψης δημιουργικής ανησυχίας.

Το να αντιλαμβανόμαστε τη δουλειά με τη στρατηγική μας κάπως σχηματοποιημένα, «ξερά».

Η δυσκολία στην καθοδηγητική δουλειά, το γενικό να είναι και συγκεκριμένο, δηλαδή να βλέπεις πώς εκδηλώνεται το γενικό στο χώρο ευθύνης σε όλα τα επίπεδα (άλλες δυνάμεις, ιδεολογήματα, δυσκολίες της ζωής, διάταξη κ.λπ.) και κυρίως πώς η δουλειά σου το αντιμετωπίζει.

Πρόχειρη προετοιμασία της δράσης.

Καθυστερήσεις στην αναδιάταξη δυνάμεων και κυρίως στο πώς εξασφαλίζουμε στην πράξη ενιαία αντίληψη κλαδικά - εδαφικά, για το τι σημαίνει ιεραρχώ στην εργατική τάξη.

Το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε είναι: Γιατί δυσκολευόμαστε τόσο στην αντιστοίχιση του τρόπου δουλειάς μας με τη στρατηγική μας; `Η αλλιώς: Πώς δουλεύουμε καθημερινά για την επανάσταση;

Οι επεξεργασίες των Θέσεων φωτίζουν το ερώτημα, και αυτό είναι κριτήριο για το ότι είναι στη σωστή κατεύθυνση. Είναι αρκετό αυτό; Το να γίνει η στρατηγική μας στην πράξη τρόπος δουλειάς, είναι πολύ δύσκολο και σύνθετο καθήκον. Πρέπει να τη συνδέεις με την πείρα, άρα την πραγματικότητα, όχι «τεχνητά» αλλά ανακαλύπτοντας και αναδεικνύοντας τις πραγματικές συνδέσεις που υπάρχουν σε κάθε κλάδο, χώρο, σε κάθε χρονική στιγμή. Απαιτείται μελέτη του κλάδου, εξειδίκευση γραμμής, της συμμαχίας, σχέδιο, διαφώτιση, οργάνωση πάλης.

Τις ορθές επεξεργασίες μας θα τις τιμήσουμε και θα τις προχωρήσουμε στη ζωή στο βαθμό που θα μελετάμε τις εξελίξεις σε κάθε χώρο ώστε να προσαρμόζουμε επαναστατικά τη δουλειά μας σε κάθε φάση και καμπή. Ο κρίκος όπου θα κριθεί αυτό τελικά είναι η ΚΟΒ. Εκεί να πέσει το βάρος, η βοήθεια. Με επεξεργασίες και σχεδιασμό των ενδιάμεσων οργάνων, ανά κλάδο - χώρο, εκεί να μετρήσουμε αποτελέσματα. Αυτό απαιτεί ικανά καθοδηγητικά όργανα.

Ακόμα και οι καλύτερες επεξεργασίες αν δε γίνουν δράση δεν είναι παρά φράσεις και διατυπώσεις. Εμείς όμως θέλουμε να γίνουν υλική δύναμη και σε αυτή την κατεύθυνση θα δράσουμε πιο αποφασισμένοι από ποτέ!