Οι υπερκαινοφανείς (σουπερνόβα) τύπου Ia είναι η τελική κατάληξη μιας ...όχι καλής σχέσης μεταξύ δύο άστρων, όπου το πρώτο κλέβει συνεχώς ύλη από το συνοδό του, μέχρι που να φτάσει την κρίσιμη μάζα, να γίνει ασταθές και στη συνέχεια να προκαλέσει μια πυρηνική έκρηξη τόσο ισχυρή, που κονιορτοποιεί το θύμα του.

Ο υπαίτιος για τέτοιου τύπου υπερκαινοφανείς είναι γνωστός: μικρά, πυκνά άστρα, γνωστά ως λευκοί νάνοι. Αλλά η ταυτότητα του θύματος δεν είναι καθόλου σίγουρη. Οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι πρέπει να είναι άστρα σαν τον Ηλιο, ή γιγαντιαία άστρα που βρίσκονται σε φάση της ζωής τους όπου παρουσιάζουν μεγάλη διόγκωσή τους. Πρόσφατες μελέτες υπέδειξαν ότι ένας πολύ λιγότερο γνωστός μηχανισμός, ίσως να βρίσκεται πίσω από τις περισσότερες κατακλυσμιαίες εκρήξεις αυτού του τύπου. Δύο λευκοί νάνοι, που αποτελούν σύστημα διπλού αστέρα (περιφέρονται ο ένας γύρω από τον άλλο), εξελίσσονται σε ζευγάρι που ο ένας κανιβαλίζει το συνοδό του, με τελική κατάληξη ένα σουπερνόβα. Οι περιπτώσεις υπερκαινοφανών Ia με θύμα αστέρια σαν τον Ηλιο ή γιγαντιαία άστρα ίσως είναι η μειοψηφία.

Ερευνητές του Ινστιτούτου Αστροφυσικής των Καναρίων Νήσων παρατήρησαν τα υπολείμματα του υπερκαινοφανούς τύπου Ia, που παρατηρήθηκε από τη Γη, το έτος 1006. Αν το συνοδό άστρο ήταν κάποιο μεγάλο άστρο της κύριας ακολουθίας, ο πυρήνας του θα είχε παραμείνει σχεδόν ανέπαφος μετά την έκρηξη και θα ήταν ορατός σήμερα. Αν όμως ήταν λευκός νάνος, δε θα είχε αφήσει κανένα ίχνος. Σε συνδυασμό με άλλες ανάλογες έρευνες χωρίς αποτέλεσμα για τα υπολείμματα μετά από μια έκρηξη υπερκαινοφανούς, οι ερευνητές εκτίμησαν ότι λιγότερο από το 20% των σουπερνόβα Ia οφείλονται στο κλασικό σενάριο.

Υπάρχουν όμως και επιστήμονες που αμφισβητούν το συμπέρασμα αυτό, τονίζοντας ότι αστέρια λίγο μικρότερα από τον Ηλιο επίσης δε θα άφηναν ανιχνεύσιμα ίχνη, όπως στην περίπτωση του υπερκαινοφανούς του 1006.