«Μισθοί: Μειώσεις σε 42 κλάδους - Παζάρια για τις νέες συμβάσεις - Η λήξη των κλαδικών συμβάσεων φέρνει περισσότερους από 600.000 υπαλλήλους μπροστά σε περικοπές κατά 30% κατά μέσο όρο» («Τα Νέα»). «Μαύρη Πέμπτη για τις συλλογικές συμβάσεις - Λήγουν 42 κλαδικές συμφωνίες που καλύπτουν 500.000 εργαζόμενους» («Εθνος»). «Ριζική η ανατροπή στο εργασιακό πεδίο - Υπεγράφησαν συνολικά 975 επιχειρησιακές συμβάσεις σε 12 μήνες» («Ημερησία»). Στην αποδοχή «τετελεσμένων» παρά στην «ενημέρωση» αποσκοπούν τα χτεσινά πρωτοσέλιδα των αστικών ΜΜΕ για την καταβαράθρωση όλων των μισθών στα επίπεδα του κατώτατου μισθού πείνας των 586 ευρώ (μεικτά), μέσω της κατάργησης των κλαδικών συμβάσεων. Με ελάχιστα συγκαλυμμένη ικανοποίηση τα αστικά ΜΜΕ καταγράφουν και προβάλλουν τις ολέθριες για τους εργαζόμενους συνέπειες από την εφαρμογή των αντεργατικών νόμων που ψηφίστηκαν τα τελευταία δύο χρόνια, προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα και να ανακάμψει η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Στην πραγματικότητα καμαρώνουν κρυφά όταν διαπιστώνουν ότι πάνω από 1.200.000 εργαζόμενοι έχουν υπογράψει ατομική σύμβαση τον τελευταίο χρόνο, ή ότι από μεθαύριο, 14 του μήνα, παίρνουν σειρά 500 - 600.000 με τη λήξη 42 κλαδικών συμβάσεων. Επρόκειτο για «πάγιους» στόχους των εγχώριων μονοπωλίων, που τώρα υλοποιούνται, εξ ου και η «κρυφή χαρά». Από τη δεκαετία του '70 ήθελαν να μειώσουν δραστικά το λεγόμενο εργατικό κόστος (μισθολογικό και μη μισθολογικό), να καταργήσουν τις κλαδικές συμβάσεις αλλά και την Εθνική Συλλογική Σύμβαση για τον κατώτατο μισθό και να κυριαρχήσουν παντού οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, ώστε ο κάθε εργοδότης να αποφασίζει ελεύθερα για τους όρους της υπερεκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης άδραξαν την ευκαιρία για να «τελειώσουν», όπως πιστεύουν, με τα εργασιακά - ασφαλιστικά - συνδικαλιστικά δικαιώματα. Θέλουν να τα πάρουν όλα, αλλά αυτή είναι, από την ανάποδη, η μεγάλη πρόκληση και απόφαση για την εργατική τάξη. Αν θέλει να πάρει αυτά που της ανήκουν πρέπει να παλέψει ενιαία ενάντια στην πολιτική που της τα αφαιρεί, ενάντια στο κεφάλαιο υπέρ του οποίου τα αφαιρεί, κατευθύνοντας αυτή την πάλη στο να πάρει η ίδια την εξουσία στα χέρια της.