Τα περί «εβραϊκού κράτους» επανέφερε στο προσκήνιο ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, επιδιδόμενος στην προσφιλή τακτική των ισραηλινών ηγεσιών να δημιουργούν δεδομένα, είτε στο πεδίο της διαπραγμάτευσης είτε στο έδαφος, τα οποία προκαταβάλουν την οποιαδήποτε εξέλιξη. Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου υποστήριξε, στα μέσα της βδομάδας μετά από συνεργασία που είχε με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών, ότι η ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη δεν είναι θέμα «εδάφους» (δηλαδή κατοχής), αλλά έγκειται στο ότι η παλαιστινιακή πλευρά «δεν έχει την πολιτική βούληση ν' αναγνωρίσει το Ισραήλ ως εβραϊκό κράτος». Υπό την έννοια αυτή, κατά τον Νετανιάχου, δεν έχει κανένα νόημα να τεθεί ως πλαίσιο συζήτησης με τους Παλαιστινίους η συνοριογραμμή του 1967 καθώς το «πρόβλημα είναι διαφορετικό και πιο παλιό».

Πρόκειται για ελιγμό που υποσκάπτει την προοπτική δημιουργίας ανεξάρτητου βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους, γιατί σημαίνει ότι αν η παλαιστινιακή πλευρά αποδεχτεί το Ισραήλ ως «εβραϊκό κράτος», αυτομάτως απεμπολεί το δικαίωμα επιστροφής στις εστίες τους χιλιάδων Παλαιστινίων προσφύγων που εκδιώχθηκαν όταν ιδρύθηκε το Ισραήλ το 1948. Και απεμπολώντας αυτό τους το δικαίωμα, όπως προβλέπεται από ειλημμένες αποφάσεις του ΟΗΕ, οι πρόσφυγες χάνουν και το δικαίωμα διεκδίκησης αποζημίωσης από το Ισραήλ. Επίσης «μένουν στο αέρα» από την άποψη των όποιων δικαιωμάτων έχουν σήμερα οι Παλαιστίνιοι που συνεχίζουν να κατοικούν στο Ισραήλ και έχουν ισραηλινή υπηκοότητα. Αποτελούν το 1/5 του ισραηλινού πληθυσμού και ήδη υφίστανται διακρίσεις. Είναι προφανές ότι δεν μπορούν ν' αναγνωρίσουν το Ισραήλ ως «εβραϊκό κράτος» και τίθεται αυτομάτως θέμα με την τύχη τους. Παράλληλα, γεννιέται και ένα ακόμη πρόβλημα για το Ισραήλ και αφορά ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού του, το οποίο δηλώνει άθεο και θέτει σειρά ερωτημάτων για το τι θα σημάνει για τη δική του ζωή η αναγνώριση του Ισραήλ ως «εβραϊκού κράτους», μια αναγνώριση που το τμήμα αυτό δεν είναι διατεθειμένο να κάνει.

Αυτή η προπαγανδιστική γραμμή έχει αρχίσει να προωθείται από τις ισραηλινές ηγεσίες τα τελευταία χρόνια. Ανασύρεται ως πυρήνας της επίσημης ισραηλινής επιχειρηματολογίας, που αρχίζει όταν σταματούν όλες οι άλλες αιτιάσεις περί «βίας, ισραηλινής ασφάλειας, παλαιστινιακής τρομοκρατίας» κ.λπ. Μπορεί ν' αναρωτηθεί κανείς γιατί ξαφνικά, και ενώ δεν υπάρχει στον ορίζοντα, άμεσα τουλάχιστον, καμία προοπτική επανάληψης των ισραηλινο-παλαιστινιακών διαπραγματεύσεων ο Νετανιάχου ανέσυρε στην επιφάνεια το συγκεκριμένο επιχείρημα.

Η πιθανότερη εξήγηση είναι η κινητικότητα που παρατηρείται στους κόλπους του Αραβικού Συνδέσμου (όπου κυριαρχούν οι πετρελαιομοναρχίες του Κατάρ και της Σ. Αραβίας), για αναβίωση της ειρηνευτικής πρωτοβουλίας που είχε παρουσιάσει το 2002 και προσφέρει διπλωματικές σχέσεις με όλες τις αραβικές χώρες στο Ισραήλ με αντάλλαγμα τον πλήρη τερματισμό της κατοχής στα παλαιστινιακά εδάφη στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ. Το 2002 η πρωτοβουλία δεν είχε προχωρήσει λόγω των ισραηλινών παρελκυστικών κινήσεων.

Σήμερα, τίποτε δε δείχνει ότι θα έχει καλύτερη τύχη, καθώς είναι μάλλον προφανές ότι δεν πρόκειται για κάποια ξαφνική ευαισθησία των Αράβων απέναντι στους Παλαιστινίους, πολύ περισσότερο δε των ΗΠΑ που έσπευσαν να «αγκαλιάσουν» την αραβική κίνηση. Πρόκειται για ελιγμό στο πλαίσιο των ευρύτερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή για την αξιοποίηση του φυσικού πλούτου που υπάρχει, με μια διευθέτηση που θα εξυπηρετεί τα μονοπώλια και δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα των λαών, αντίθετα όπως δείχνει η κλιμακούμενη επέμβαση στη Συρία εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για γενικευμένη ανάφλεξη, όσο οξύνεται ο ανταγωνισμός.