Η δεκαετία του '90 έβαλε τα θεμέλια ώστε σταρ τύπου Τζακ Λέμον, Γουόλτερ Μάταου, Πολ Νιούμαν, Τζιν Χάκμαν κ.ά. σε προχωρημένη ηλικία, να στηρίζονται, σε δράματα και κωμωδίες, ακριβώς στο στοιχείο της ηλικίας για να διαμορφώνουν χιουμοριστικές και συγκινητικές ιστορίες, για το φθινόπωρο της ζήσης. Το Χόλιγουντ φαίνεται να ξανα-ανακαλύπτει τους συνταξιούχους ως προσοδοφόρα ομάδα. Οσο περισσότεροι συνταξιούχοι πληρώνουν ένα κινηματογραφικό εισιτήριο, τόσο περισσότεροι βετεράνοι ηθοποιοί παραμένουν ενεργοί... Γι' αυτό τελευταία, όλο και πιο συχνά πέφτουμε πάνω σε κάστινγκ κατάσπαρτα με καταξιωμένους, περασμένης ηλικίας, αστέρες του σινεμά σε ταινίες όπως π.χ. «Red», «The Best Exotic Marigold Hotel», ή ακόμα τη σεξιστική δραματική κωμωδία γεμάτη σαχλούς γεροντικούς και γερασμένους αστεϊσμούς, ανίκανους να πυροδοτήσουν όποια αντίδραση «ΝΟΜΟΤΑΓΕΙΣ ΠΟΛΙΤΕΣ». Η ταινία είναι μια βαρετή και αξιολύπητη ιστορία για παρωχημένους γκάγκστερ. Οι τρεις πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες συνιστούν τη μοναδική ισορροπία και το μοναδικό λόγο κάποιας τυπικής αξίας. Δυστυχώς, για τους τρεις πρωταγωνιστές, δεν καταφέρνουν, παρά τα Οσκαρ τους, να σώσουν το άθλιο σενάριο και τους σεξιστικούς υπαινιγμούς της ταινίας του Στίβενς.

Ο Βαλ (Αλ Πατσίνο) αποφυλακίζεται μετά από 28 χρόνια. Στην έξοδο, περιμένει ο παλιόφιλος και συνεργάτης του Ντοκ (Κρίστοφερ Γουόκερ) να τον πάρει σπίτι του και να φροντίσει, ώστε η νεοαποκτηθείσα ελευθερία του φίλου του να γίνει όσο απολαυστικότερη γίνεται... να χωρέσει - σε λίγες ώρες - εκείνα τα σημαντικά που ο Βαλ έχασε τα χρόνια της φυλακής. Πρακτικά, δηλαδή, «όλα» πρέπει να χωρέσουν σε μια νύχτα, γιατί όλα θα τελειώσουν το επόμενο πρωινό ως τις 10, όταν ο στριμωγμένος Ντοκ θα έχει δολοφονήσει τον Βαλ, αναγκασμένος να ξεπληρώσει ένα παλιό του χρέος στον εκδικητικό και ισχυρό μαφιόζο... Η ιστορία, λοιπόν, εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια μιας πλούσιας σε γεγονότα νύχτας που δυστυχώς αναπόφευκτα πρέπει να έχει τραγική κατάληξη. `Η μήπως όχι;

Η νύχτα, λοιπόν, μεταμορφώνεται σε όργιο παραβατικής συμπεριφοράς με νεανικό πρόσημο. Ο γεροπαραλυμένος Βαλ πρωτοστατεί. Το ντουέτο κλέβει αυτοκίνητα, κλέβει φάρμακα, αγοράζει σεξ στο πορνείο της περιοχής, τα βάζει με νεαρούς «κόκορες», παρενοχλεί κοπέλες που θα μπορούσαν να είναι εγγονές τους - ...δύσπιστες στην αρχή, συμβάλλουν στην πορεία στη σεξουαλική φόρτιση της σκηνής - χορεύει μαζί τους. Το ρεκόρ όμως του γεροντικού παραληρήματος σημειώνεται όταν το ντουέτο απαγάγει από το γηροκομείο τον ακόμα γηραιότερο Χιρς και τον πηγαίνει στο πορνείο, ώστε να συμπληρωθεί ένα ερωτικό τρίγωνο... Κι όσο η νύχτα προχωρά, το ντουέτο ανταλλάσσει τετριμμένα ανέκδοτα, αστεία που περιστρέφονται γύρω απ' τους παλιούς καλούς καιρούς, την ακαταλαβίστικη τεχνική, τις κράμπες, τα βιάγκρα και συναντά παλιούς και νέους γνωστούς καθώς βαθαίνει η παλιά τους φιλία.

Παρότι ο σκηνοθέτης είχε μάλλον υπερβολική εμπιστοσύνη στο ταλέντο των σταρ, το αποτέλεσμα της συνάντησης Πατσίνο/ Γουόκεν δεν οδήγησε στο αναμενόμενο πυροτέχνημα. Οσο για τον Αλαν Αρκιν (Χιρς) - το τρίτο μέλος της παρέας - ο χώρος που του δόθηκε ήταν ιδιαίτερα περιορισμένος και ο χαρακτήρας που υποδύεται δεν ξέφευγε από το αναγνωρίσιμο γκρινιάρικο και σαρκαστικό στιλ παλαιότερων ρόλων. Πάντως, αν εκτιμηθεί ότι αυτό είναι το καλύτερο που οι χολιγουντιανοί θρύλοι μπορούν σήμερα να δώσουν, τότε ίσως έφθασε η ώρα της απόσυρσης.

Η ταινία με το άθλιο σενάριο και το μη λειτουργικό κωμικό περίβλημα που εναλλάσσει το τραγικό στοιχείο με το αξιολύπητο, έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με την αξιοπρέπεια και το νόημα της ύστατης στιγμής, όταν την τελευταία νύχτα εν ζωή οι επιλογές μεταφράζονται σε ναρκωτικά, σε ταχύτητα στο τιμόνι και σε ερωτικά τρίγωνα με πόρνες. Και ακριβώς εδώ, η ταινία αποτυγχάνει παταγωδώς στις επισκέψεις στο τοπικό πορνείο. Βέβαια, οι εμπορικοί σκηνοθέτες ουδέποτε δήλωσαν ειδήμονες σε ζητήματα των δύο φύλων, αλλά από το σημείο αυτό έως του να παρουσιάζεται η πορνεία όπως στο συγκεκριμένο φιλμ, δίνει τραγική αίσθηση κακογουστιάς - μέχρι και για το Χόλιγουντ.

Παρότι η ταινία δηλώνει κωμωδία, σε απειροελάχιστες μόνο στιγμές μειδιά κανείς. Οσο για κάποιο ηχηρό και αυθόρμητο γέλιο, αυτό δεν βγαίνει από κανένα στόμα.

Καθαρά δραματουργικά το παρωχημένο γκαγκστερικό ντουέτο ή τρίο ό,τι και να κάνει δεν προχωρά την αφήγηση, απλά δίνει την εντύπωση ότι τίποτα από ό,τι γίνεται και λέγεται δεν είναι αναγκαίο αλλά όλα λειτουργούν σαν παραγέμισμα του σχήματος.

Παίζουν: Αλ Πατσίνο, Κρίστοφερ Γουόκεν, Αλαν Αρκιν, Τζουλιάνα Μάργκουλις, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2013).