Η περίπτωση της πιο γρήγορης αθλήτριας στίβου όλων των εποχών, Αμερικανίδας Φλόρεν Γκρίφιθ Τζόινερ, και κυρίως ο πρόωρος θάνατός της σε ηλικία 28 ετών, το Σεπτέμβρη του 1998, κάνει αίσθηση μέχρι σήμερα. Χωρίς να έχει συλληφθεί ποτέ ντοπέ, η αθλήτρια των εξωπραγματικών ρεκόρ, τόσο για την εποχή της όσο και μέχρι σήμερα στα 100μ και 200μ των γυναικών, μονοπωλούσε τις συζητήσεις όταν αγωνιζόταν αλλά και όταν έφυγε από τη ζωή. Η επίσημη εκδοχή του θανάτου της αναφέρει πως πέθανε στον ύπνο της από ασφυξία, ως αποτέλεσμα επιληπτικής κρίσης, αλλά η σκιά ότι κάτι άλλο έφταιξε ουσιαστικά δε διαλύθηκε ποτέ. Αν και η οικογένειά της υποστήριξε πως είχε εκ γενετής μια εγκεφαλική δυσμορφία, η οποία την καθιστούσε ευάλωτη σε κρίσεις και πριν από το θάνατό της είχε υποστεί άλλα τρία εγκεφαλικά και τουλάχιστον ένα καρδιακό επεισόδιο, εντούτοις το γεγονός ότι οι οικείοι της αρνήθηκαν να γίνουν εξετάσεις ανίχνευσης στεροειδών κατά τη νεκροψία έδωσε τροφή για αρκετά σχόλια. Μάλιστα αυτά προϋπήρχαν του θανάτου της Τζόινερ, καθώς ακόμα και όταν μεσουρανούσε στους στίβους οι επιδόσεις της έτυχαν αρκετές φορές σε κριτική. Το 1988, ο χρυσός ολυμπιονίκης του Λος Αντζελες, Χοακίμ Κρουζ, υποστήριξε πως οι επιδόσεις της πρέπει να προέρχονται από χρήση στεροειδών ή άλλων αναβολικών ουσιών, καθώς τόσο η σωματοδομή της όσο και οι επιδόσεις της είχαν αυξηθεί δραματικά σε μικρό χρονικό διάστημα. Είναι χαρακτηριστικό πως λίγο πριν το 1988, χρονιά όπου έκανε τα παγκόσμια ρεκόρ σε 100μ και 200 με 10.49 και 21.34, οι χρόνοι της στα ίδια αγωνίσματα ήταν στα 10.91 και 21.96 αντίστοιχα. Η βελτίωση κατά 0.42 στα 100μ και 0.62 στα 200μ θεωρήθηκε από τους ειδικούς του χώρου ακόμα και από συναθλητές της αφύσικη για τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Επίσης ένα άλλο σημείο της ιστορίας της Τζόινερ που προκάλεσε αίσθηση ήταν και η ξαφνική της αποχώρηση από την ενεργό δράση το 1988 μετά τους Ολυμπιακούς της Σεούλ κάτι που πολύ το συνδύασαν με την επερχόμενη -μετά από απόφαση της ΔΟΕ απο την επόμενη χρονιά (1989)- εφαρμογή των ξαφνικών ελέγχων ντόπινγκ.