ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Κυρίες και κύριοι, δεν θα σηκώσω την αυλαία για να ευχαριστήσω το κοινό κάνοντας ένα ρητορικό παιχνίδισμα, ούτε δείχνοντας την πανοραμική θέα ενός σπιτιού που το φωτίζουν οι προβολείς του θεάτρου και όπου δεν συμβαίνει τίποτα, για να σας ψυχαγωγήσω και να σας κάνω να πιστέψτε πως αυτή είναι η ζωή. Οχι. Ο ποιητής έχοντας και τις πέντε του αισθήσεις σε τέλεια κατάσταση, όχι με ευχαρίστηση, αλλά με αίσθημα διδακτικό, θα σας παρουσιάσει απόψε μια μικρή γωνιά της πραγματικότητας.

...Ερχεστε στο θέατρο με τον μοναδικό πόθο να διασκεδάσετε και έχετε συγγραφείς τους οποίους πληρώνετε - και καλά κάνετε - αλλά σήμερα ο ποιητής σας τη σκάει, γιατί θέλει και αποβλέπει στο να συγκινήσει τις καρδιές σας δείχνοντας τα πράματα που δεν θέλετε να δείτε, φωνάζοντας τις απλούστερες αλήθειες που δεν θέλετε ν' ακούσετε. Γιατί; Αν πιστεύετε στο Θεό, κι εγώ πιστεύω, γιατί φοβάστε το θάνατο; Και αν πιστεύετε στο θάνατο, γιατί αυτή η σκληρότητα, αυτή η περιφρόνηση στο φοβερό πόνο των ομοίων σας; Χα χα χα χα! Θα πείτε πως αυτό είναι ένα κήρυγμα. Ε, λοιπόν, είναι άσχημο ένα κήρυγμα; Σχεδόν όλοι όσοι με ακούν ξεπόρτισαν και βγήκαν απ' το σπίτι αφήνοντας τον πατέρα τους ή τη μητέρα τους σε μια στιγμή που τους γκρίνιαζαν για το καλό τους, και τώρα θα 'διναν ό,τι έχουν, ακόμη και τα μάτια τους, για να γυρίσουν και ν' ακούσουν τις γλυκιές φωνές που χάθηκαν. Το ίδιο και τώρα. Αλλά το να δεις την πραγματικότητα είναι δύσκολο. Και να την διδάξεις, ακόμη περισσότερο. Είναι σαν να προφητεύεις στην έρημο. Αλλά δεν πειράζει. Ιδίως σε σας, άνθρωποι της πόλης, που ζείτε με την πιο φτωχή και λυπητερή φαντασία. Ολο κι όλο που κάνετε είναι να επιζητάτε τέτοιους δρόμους που να μη μαθαίνετε τίποτε. Οταν σφυράει ο αέρας, για να μην καταλάβετε τι λέει, παίζετε πιανόλα, για να μη δείτε τον τεράστιο χείμαρρο από δάκρυα που μας κυκλώνει, κλείνετε με σκούρα τα παράθυρα, για να μπορείτε να κοιμηθείτε ήσυχα και να σωπάσετε τον επίμονο γρύλο της συνείδησής σας, εφευρίσκετε τα ιδρύματα φιλανθρωπίας. Κήρυγμα! Ναι, κήρυγμα! Γιατί να πηγαίνουμε στο θέατρο πάντα για να δούμε τι γίνεται κι όχι τι μας γίνεται;

...Εδώ και μερικές μέρες μπόρεσα να παρουσιάσω στο ίδιο μέρος, σε μερικούς φίλους, σαν μια δοκιμή δακρύων, μια ζωντανή σκηνή που δεν θα την πίστευε ο σύζυγός σας. Σ' ένα μικρό δωμάτιο μια γυναίκα πέθανε από πείνα. Τα δύο παιδιά της, πεινασμένα κι αυτά, παίζαν με τα χέρια της πεθαμένης τρυφερά, σαν να 'ταν δυο κίτρινα ψωμιά. Οταν νύχτωσε τα παιδιά ανακάλυψαν τα στήθια της πεθαμένης κι εκοιμήθηκαν πάνω σ' αυτά, καθώς τρώγαν ένα κουτί με πίσσα.

...Το θέατρο είναι για όλους! Είναι το σχολειό του λαού!