Η εξουσία των μονοπωλίων δεν είναι πιο δυνατή από έναν αποφασισμένο και ξέροντας πού θέλει να πάει λαό, δεν είναι παντοτινή. Μπορούμε, με τους αγώνες μας, δυναμώνοντας την ανυπακοή και την απειθαρχία στις αποφάσεις τους, να οξύνουμε τους τριγμούς του συστήματός τους, να καθυστερήσουμε την επίθεσή τους, να κερδίσουμε χρόνο και έδαφος. Κρίκος και προϋπόθεση για τα παραπάνω σε κάθε κλάδο, τόπο δουλειάς και σε κάθε εργοστάσιο, να δυναμώσουν οι ταξικοί αγώνες, να δυναμώνει η οργάνωση των εργαζομένων, να χειραφετηθούν οι εργάτριες και οι εργάτες από την επιρροή και τις θέσεις της εργοδοσίας, να αντιπαλέψουν αντιλήψεις πως άλλοι θα νοιαστούν γι' αυτούς, από κόμματα του συστήματος έως ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική είναι ο λαός πρωταγωνιστής στον αγώνα, για να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει και της ζωής του.