Το νομοσχέδιο προβλέπει τρεις κατηγορίες «γραμμών» ΚΤΕΛ. Τις λεγόμενες «αποκλειστικού έργου», τις «άγονες γραμμές» και εκείνες που επονομάζει «ελεύθερης επιλογής». Στην πρώτη κατηγορία ο ανάδοχος θα έχει την αποκλειστικότητα εκτέλεσης έργου δίχως ανταγωνιστές, μετά από δημόσιο ανοιχτό διαγωνισμό, όπου κριτήριο επιλογής αναδόχου θα είναι η υψηλότερη κατατεθειμένη προσφορά. Στις άγονες γραμμές, ο ανάδοχος θα ορίζεται και πάλι κατόπιν διαγωνισμού, ενώ θα δικαιούται και επιδότησης για την εκτέλεση «ελάχιστων» δρομολογίων, ενώ στις γραμμές ελεύθερης επιλογής θα μπορούν να παρέχουν υπηρεσίες πέραν της μίας επιχειρήσεις που θα πληρούν ορισμένες προϋποθέσεις (στόλου οχημάτων, προσωπικού, ασφαλείας κ.ά.).

Η όλη φιλοσοφία του νομοσχεδίου αποτυπώνεται στο άρθρο 25, παρ. 4 όπου σημειώνεται ότι οι «ανοικτοί διαγωνισμοί δεν αφορούν μεμονωμένες υπεραστικές γραμμές αλλά σε δίκτυα δημοσίων οδικών υπεραστικών μεταφορών επιβατών ανά γεωγραφική περιοχή». Αποκλείονται, δηλαδή, εκ προοιμίου οι σημερινοί κάτοχοι μίας επαγγελματικής άδειας καθώς ο ανάδοχος θα πρέπει να διαθέτει ικανό στόλο οχημάτων για να είναι σε θέση να εξυπηρετήσει ολόκληρο το δίκτυο γραμμών μίας περιοχής, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι η παρ. 2 του άρθρου 37 ορίζει ως μικρή ή μεσαία επιχείρηση εκείνη που διαθέτει μέχρι 23 οχήματα. Στην πραγματικότητα μεμονωμένοι επαγγελματίες θα απασχολούνται στις... εντελώς άγονες γραμμές, εκεί δηλαδή που δεν θα υπάρχει το παραμικρό εμπορικό ενδιαφέρον.

Με το νομοσχέδιο ιδρύεται επίσης Ρυθμιστική Αρχή Επιβατικών Μεταφορών, που θα έχει τη γενική εποπτεία του συστήματος και θα καθορίζει ένα ανώτατο όριο χρέωσης επιβατών ανά χιλιόμετρο, ενώ καθοριστικό ρόλο στη λειτουργία του συστήματος θα παίζουν στο εξής και οι Περιφέρειες.