Ηταν 17 του Σεπτέμβρη του 1982... Από τη μακρινή Μόσχα ερχόταν η πικρή είδηση του θανάτου του Μάνου Λοΐζου, σκορπώντας απέραντη θλίψη στο λαό που τον αγάπησε και τον τραγούδησε, στους συντρόφους του, που πορεύονταν με τα τραγούδια του. Τριάντα ένα χρόνια συμπληρώθηκαν χτες από τον πρόωρο, άδικο θάνατό του -στα 45 του μόλις χρόνια- που άφησε δυσαναπλήρωτο κενό στις καρδιές και τη μουσική μας. Η απώλεια πικρή. Είχε πολλά, πάμπολλα ακόμα να δώσει... Μοναδική παρηγοριά τα ακριβά τραγούδια του, μόνιμοι σύντροφοι των δικών μας ονείρων, των δικών μας οραμάτων, των δικών μας προσδοκιών. Για να μας θυμίζουν με δικό τους τρόπο, την ευθύνη που έχουμε για έναν καλύτερο κόσμο. Τα αγαπημένα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου δεν έπαψαν ποτέ να συγκινούν, να εμπνέουν και να «ντύνουν» την καθημερινότητά μας, τις πιο τρυφερές, αλλά και τις πιο δύσκολες στιγμές μας. Ο ίδιος έχει τη δική του θέση βαθιά στη μνήμη μας, στην καρδιά μας. Πάντα γελαστός και νέος, προσιτός, ευαίσθητος, σύντροφος, φίλος. Ο Μάνος της Επανάστασης, της Ανθρωπιάς, της Αμφισβήτησης, της Καταγγελίας, του Ερωτα, της Μελωδίας είναι εδώ.

Τι να πρωτοθυμηθούμε: «Αχ χελιδόνι μου», «Αλλο τίποτα δε μένει», «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Τσιμινιέρα», «Το μερτικό μου απ' τη χαρά», «Η μέρα εκείνη δε θ' αργήσει», «Το νανούρισμα», «Ο γέρο - νέγρο Τζιμ», «Τέλι τέλι», «Γερνάς και σκοτεινιάζει», «Πρώτη Μαΐου», «Τσε», «Σ' ακολουθώ», «Μη με ρωτάς», «Η κουτσή κιθάρα», «Ο δρόμος», «Τρίτος παγκόσμιος», «Τίποτα δεν πάει χαμένο»...