Ανέκδοτα τραγούδια της Πελοποννήσου περιλαμβάνει ο ψηφιακός δίσκος με τίτλο «Είχα ένα περιβολάκι», τα οποία ερμηνεύει ο Κώστας Καντζιλιέρης. Ο δίσκος, καρπός της αγάπης των συντελεστών του για το παραδοσιακό τραγούδι, αποτελεί έκδοση του Λυκείου Ελληνίδων - Παράρτημα Καλαμάτας. Το CD θα παρουσιαστεί την ερχόμενη Τετάρτη, 2/5, στις 8μ.μ., στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων (Διογένους 1-3, πλ. Αέρηδων, Πλάκα, τηλ. 3250.198). Οπως ο ίδιος ο ερμηνευτής αναφέρει, η ιδέα για την ηχητική καταγραφή τραγουδιών, που ανήκουν στη μουσική παράδοση της περιοχής της Αλαγονίας και γενικότερα της Μεσσηνίας τον απασχολούσε από παλιά. Πρόκειται για περιοχή, που έχει δώσει πολλούς και καλούς μουσικούς, παρότι λίγοι απ' αυτούς έχουν γίνει γνωστοί πέρα από τα στενά όρια του τόπου τους. Εδώ και αρκετά χρόνια ο Κ. Καντζιλιέρης, υδραυλικός στο επάγγελμα, αλλά λάτρης του παραδοσιακού τραγουδιού, ερευνούσε και κατέγραφε όσα μεταδίδονταν από γενιά σε γενιά με προφορικό τρόπο. Σε αυτό τον βοήθησε το γεγονός ότι για πέντε χρόνια σπούδασε βυζαντινή μουσική στη σχολή του Συλλόγου του αξέχαστου Σίμωνα Καρά, του οποίου υπήρξε μέλος της χορωδίας.

Ο Κ. Καντζιλιέρης αφηγείται το περιστατικό που έγινε η αιτία και αφετηρία της δισκογραφικής καταγραφής. «Στο τέλος της δεκαετίας του '80», αναφέρει, «βρέθηκα στην Αρτεμισία για το πανηγύρι τ' Αϊ Γιωργιού. Στη διαδρομή προς το ξωκλήσι του "Αφέντη" (όπως αποκαλούν τον Αϊ Γιώργη) - μιάμιση ώρα πεζοπορία από το χωριό - συνάντησα μια ηλικιωμένη γυναίκα. Ανέβαινε το μονοπάτι και τραγουδούσε "δρομικά" τραγούδια, πολλά από τα οποία μου ήταν άγνωστα». Η καταγραφή, όπως αναφέρει, έχει «ήδη αποδώσει αρκετές δεκάδες τραγούδια, άλλα γνωστά και αρκετά άγνωστα. Ενα υλικό που πιστεύω ότι είναι σημαντικό, τόσο για τον τόπο μου όσο και για τη μουσική παράδοση της χώρας».

Η επιμέλεια της ηχογράφησης ανήκει στο γνωστό μουσικολόγο Γιώργο Ε. Παπαδάκη, που σε κείμενό του, στο ένθετο του δίσκου, μεταξύ άλλων, σημειώνει: «Εκτός από την αγάπη του για τα δημοτικά τραγούδια της πατρίδας του ο Κ. Καντζιλιέρης διαθέτει μιαν ακόμα σπουδαία αρετή: την ικανότητα να τ' αποδίδει με τον ιδιαίτερο τρόπο που αυτά απαιτούν, προκειμένου να διαφυλαχτεί, αλλά και να τιμηθεί η ιστορικότητά τους, καθώς και η ιδιότητά τους ν' αποτελούν αντικείμενα που καθρεφτίζουν τη φυσιογνωμία του τόπου και της κοινωνίας, που τα δημιούργησε και τα συντηρεί».