Ενα ανέκδοτο ντιβερτιμέντο για οκτέτο πνευστών του Χάιντν. Συγκεκριμένα, ένα μέρος του έργου, το «Χορικό του Αγίου Αντωνίου», που βασιζόταν σε μία - παραδοσιακή μάλλον - μελωδία, που γοήτευσε τον Γιοχάνες Μπραμς τόσο ώστε να αξιοποιήσει μουσικά το θέμα. Το 1872 συνέθεσε μία σειρά παραλλαγών σε δύο εκδοχές, μία για δύο πιάνα και μία για ορχήστρα.

Λιστ, Σούμαν και Μπραμς είχαν ήδη γράψει έξοχες παραλλαγές για πιάνο του περίφημου θέματος από το 24ο Καπρίτσιο για σόλο βιολί του Παγκανίνι, όταν το καλοκαίρι του 1934, ο Σεργκέι Ραχμάνινοφ συνέθεσε μία σειρά 24 παραλλαγών για πιάνο και ορχήστρα. Ο όρος «ραψωδία» που επέλεξε για το έργο, υποδηλώνει ίσως μία υπερβολικά ελεύθερη χρήση του υλικού του Παγκανίνι, αν και όλες οι παραλλαγές του Ραχμάνινοφ έχουν ευδιάκριτη σχέση με το θέμα. Θέμα που έπαιξε συμπτωματικά ο Εντουαρντ Ελγκαρ αυτοσχεδιάζοντας στο πιάνο, κάποιο βράδυ του 1898, και αποτέλεσε την πρώτη ύλη για τη σύνθεση των παραλλαγών «Αίνιγμα» - καθεμία εκ των οποίων συσχετιζόταν με πρόσωπα του οικογενειακού ή φιλικού περιβάλλοντος του συνθέτη.