Ο Πέτερ Βάις γερμανοεβραϊκής καταγωγής γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1916 και πέθανε στη Στοκχόλμη το 1982. Το 1934 υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη ναζιστική Γερμανία και, αφού έμεινε για λίγο στην Αγγλία και στην Πράγα (1936-38), όπου σπούδασε ζωγραφική, εγκαταστάθηκε τελικά στη Στοκχόλμη και το 1948 έλαβε τη σουηδική υπηκοότητα. Η πληθωρική προσωπικότητά του βρήκε την έκφρασή της σε μια πολύπλευρη καλλιτεχνική δραστηριότητα. Εκτός από λογοτέχνης, ζωγράφος και σκιτσογράφος, υπήρξε επίσης σκηνοθέτης και πρωτοποριακός θεωρητικός του κινηματογράφου. Εγινε διάσημος με το μεγάλο αφήγημά του Η σκιά του σώματος του αμαξά, το οποίο γράφτηκε το 1952 αλλά δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1960. Ακολούθησαν μερικά αυτοβιογραφικά κείμενα, όπως Η συζήτηση των τριών οδοιπόρων (1963). Επειτα αφοσιώθηκε στο θέατρο με εντυπωσιακά αποτελέσματα, τα οποία τον τοποθετούν ανάμεσα στις κορυφαίες φυσιογνωμίες του σύγχρονου θεάτρου. Ο Βάις καθιερώθηκε με το έργο Η δίκη και η δολοφονία του Zαν Πολ Μαρά, παρουσιασμένη από τον θίασο του ασύλου του Σαραντόν υπό τη διεύθυνση του Ντε Σαντ (1964). Στο έργο αυτό, το ύφος του οποίου αποκαλύπτει μια εξαιρετική ευρυμάθεια, ο Βάις αξιοποιεί ολόκληρη τη γερμανική παράδοση θεατρικών πειραματισμών μέχρι τα εξωλογικά πρότυπα του μπρεχτικού θεάτρου, συνδυάζοντάς την με έναν προβληματισμό εξαιρετικά σύγχρονο. Αλλα σημαντικά έργα του το Ασμα για το σκιάχτρο της Λουζιτάνιας (Gesang vom Lusitanischen Popanz, 1967), Χέλντερλιν (1971), Η νέα δίκη (Der neue Prozess, 1981), μια θεατρική διασκευή της διάσημης νουβέλας Η δίκη του Φραντς Κάφκα.