Εϊ οικοδόμοι

Εϊ εργατιά

Ατιμοι νόμοι

Μαύρη δουλειά

Μπρος σηκωθείτε

Πάνω λαέ

Δεν θα περάσουν ποτέ

Εϊ οικοδόμοι

Εϊ εργατιά

Δίκοποι ώμοι, χέρια γερά

Σπάστε, γκρεμίστε τα μαύρα βουνά

Πάρτε και χτίστε ξανά

Είμαστε αδέρφια εδώ κι όπου γης

Είμαστε εκείνοι κι εκείνοι νεκροί

Για τον αγώνα, για τη λευτεριά

Μες στο χειμώνα και στην καλοκαιριά

Εϊ παλικάρια, έι αδερφέ

Μες στα νταμάρια και στις φυλακές

Μπρος σηκωθείτε, πάνω λαέ

Δεν θα νικήσουν ποτέ

Εϊ οικοδόμοι

Εϊ εργατιά

Δίκοποι ώμοι, χέρια γερά

* * *

Με την οσμή του θανάτου στο στόμα

Με τη γεύση του πέλαγου

Στα κρυωμένα χέρια μας

Και στην καρδιά μας

Πήραμε τα ψηλά τα κορφοβούνια

Στον ώμο μας

Εγώ μπροστά με τον Αντώνη

Στο πλάι εσύ με τον Αντρέα

Είμαστε φίλοι, είμαστε σύντροφοι

Κι είναι αρχηγός μας ο λαός μας

Στα σκοτεινά πηγαίνουμε

Στα σκοτεινά προχωρούμε

Να βγούμε στο φως

Να βγούμε στο φως

Να βγούμε απ' τη νύχτα στο φως

Με της αρμύρας το δάκρυ στα μάτια

Με της πίστης τον κάλυκα

Στα φλογισμένα δάχτυλα των αυτομάτων

Θα ρίξουμε τους δολοφόνους στη θάλασσα

Γιατί μας παίρνουνε τη γη μας

Γιατί μας τρώνε το ψωμί μας

Είμαστε φίλοι, είμαστε σύντροφοι

Κι είναι αρχηγός μας ο λαός μας

Στα σκοτεινά πηγαίνουμε

Στα σκοτεινά προχωρούμε

Να βγούμε στο φως

Να βγούμε στο φως

Να βγούμε απ' τη νύχτα στο φως

* * *

Στα σίδερα τον έριξαν το φίλο

Και μιας μανούλας μάτωσε η καρδιά

Και τον σαπίσανε στο ξύλο

Μ΄ αυτός μιλιά

Και πάει κοιμήθηκε

Πάει κοιμήθηκε

Στην ερημιά σταυρώσανε το φίλο

Αυτοί σκυλιά κι αυτός αγωνιστής

Ορφάνεψε το φως του ήλιου

Και της αυγής

Και πάει κοιμήθηκε

Πάει κοιμήθηκε

Δεν το καλοθυμάμαι τ' όνομά του

Αντώνης ήταν, Νίκος ή Κωστής

Μόνο το χρώμα του θανάτου

Και της γιορτής

Και πάει σηκώθηκε

Πάει σηκώθηκε

Στα σίδερα αρματώθηκε ο φίλος

Μαζί συντρόφοι και όλος ο λαός

Βρόντηξε σε βουνά και κάμπους ο κεραυνός

Και πάει σηκώθηκε

Λαός σηκώθηκε

* * *

Τον απέθαντο ύμνο σου λέω

Με τον έρημο λόγο της σιωπής

Σκοτωμένε μου ήρωα

Μην τον αφήνετε τον ήλιο

Στους ληστές και στους φονιάδες

Μην τον αφήνετε

Μην τον αφήνετε

Αμάραντο κλάδο σου φέρνω

Στις ανήλιαγες, μαύρες στοές

Σκοτωμένε μου ήρωα

Μην τον αφήνετε τον ήλιο

Στους ληστές και στους φονιάδες

Μην τον αφήνετε

Μην τον αφήνετε

Εσύ χάραζες νέα πορεία

Με τα αμέτρητα του ήλιου τα παιδιά

Σκοτωμένε μου ήρωα

Μην τον αφήνετε τον ήλιο

Στους ληστές και στους φονιάδες

Μην τον αφήνετε

Μην τον αφήνετε

Δίκοποι ώμοι, χέρια γερά.