Αν μέχρι τώρα, είχαμε μεμονωμένα στελέχη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν την αντιλαϊκή οικονομική πολιτική τους, ρίχνοντας το «ανάθεμα» ακόμη και στις πολιτικές των κυβερνήσεων που υπηρέτησαν και εφάρμοσαν οι ίδιοι, τώρα έχουμε εκείνους που μιλούν για την ανάγκη συνέχισης των θυσιών από τους εργαζόμενους για να έρθει η πραγματική σύγκλιση της οικονομίας με την ΕΕ μέσα στα επόμενα... 20 χρόνια. Το σύνθημα παραλάβαμε από τη ΝΔ «καμένη γη» που επικαλούνταν σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 ο Α. Παπανδρέου και οι κυβερνήσεις του «παλιού» ΠΑΣΟΚ, μετατράπηκε από τον Απρίλη του 1990 (όταν η ΝΔ επανήλθε στην κυβερνητική εξουσία με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη) στο «παραλάβαμε άδεια ταμεία από το ΠΑΣΟΚ»...

Ετσι, από τις αρχές του 1990 ως τον Οκτώβρη του 1993, η κυβέρνηση της ΝΔ, μετέτρεψε τα «πράσινα προγράμματα λιτότητας» σε «γαλάζια», με την κατάργηση της ΑΤΑ και τις τσουχτερές αυξήσεις στη φορολογία, το σφαγιασμό των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα κλπ., επικαλούμενη τα «άδεια ταμεία». Αποκορύφωμα αυτών των μέτρων, ήταν ο γνωστός νόμος Σιούφα, με τον οποίο η κυβέρνηση της ΝΔ αύξησε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και παράλληλα μείωσε τις συντάξεις - με το επιχείρημα πως χωρίς τα μέτρα αυτά «σε λίγο τα ταμεία δε θα μπορούν να πληρώσουν συντάξεις»...

Από το 1992 και μετά - αμέσως δηλαδή μετά την υπερψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ από όλα τα πολιτικά κόμματα της Βουλής πλην του ΚΚΕ - έχουμε μια ποιοτική στροφή των δύο μεγάλων κομμάτων που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία. Αντί να παρελθοντολογούν - και άρα να βγάζουν ως ένα βαθμό ο ένας τα άπλυτα του άλλου στη φόρα - άρχισαν να μελλοντολογούν, δικαιολογώντας τη συνέχιση των αντιλαϊκών τους πολιτικών με σημαία την «ανταγωνιστικότητα» και γενικά τις περιβόητες «διαρθρωτικές αλλαγές», που δήθεν θα κάνουν την Ελλάδα «ισχυρή μέσα στην ΟΝΕ».

Παρά τις διαβεβαιώσεις, πως με την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ (ήδη είναι μέλος από την 1-1-2001) λήγουν οι θυσίες για τους εργαζόμενους, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει τις πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας με πρόσχημα, τώρα, την «πραγματική σύγκλιση». Ετσι, ένα χρόνο μετά τις εκλογές του 2000 - που η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ υποσχόταν τερματισμό της λιτότητας με την ένταξη στην ΟΝΕ - η κυβέρνηση Σημίτη έβαλε πλώρη για την πλήρη ανατροπή των εργασιακών και κοινωνικοασφαλιστικών κατακτήσεων των εργαζομένων, τηρώντας πιστά τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει με το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης απέναντι στο ευρωπαϊκό πολυεθνικό κεφάλαιο και τους συνεταίρους του στην Ελλάδα.

Οι κυβερνώντες, έχουν αρωγούς στην εφαρμογή των συγκεκριμένων πολιτικών, την Ευρωπαϊκή Ενωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης και τους συνεταίρους τους στην Ελλάδα (ΣΕΒ, ΕΒΕΑ, ΙΟΒΕ, Τράπεζα της Ελλάδας κλπ.). Οι παραπάνω οργανισμοί, ιδρύματα και φορείς, που έχουν συσταθεί για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο μεγάλο κεφάλαιο, συντάσσουν κατά διαστήματα εκθέσεις και άλλα «ραπόρτα» με σαφείς οδηγίες και συνταγές για την εφαρμογή μέτρων και πολιτικών, που θα πρέπει να εφαρμόσει κάθε χώρα μέλος τους.

Αποτελεί κοινό μυστικό, ότι σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '80, τα σφυριά των κάθε είδους υπηρετών του μεγάλου κεφαλαίου, χτυπούσαν στην «κατάργηση της ΑΤΑ» (που αποτελούσε μηχανισμό μερικής προστασίας της αγοραστικής δύναμης των μισθών και συντάξεων από τον πληθωρισμό), στην «απελευθέρωση» των τιμών και των αγορών (δηλαδή τη θεσμοθέτηση της πλήρους ελευθερίας των μεγαλοεπιχειρηματιών να αυξάνουν όσο θέλουν τις τιμές, να απολύουν τους εργαζόμενους χωρίς περιορισμούς κλπ.), στη διεύρυνση των προνομίων και φοροαπαλλαγών με πρόσχημα τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας κλπ. Στη δεκαετία του '90 τα σφυριά των παραπάνω οργανισμών και ιδρυμάτων, χτυπούσαν - με τις εκθέσεις ή τις ντιρεκτίβες τους - στην επιβολή του «λιγότερου κράτους» με τις ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, την «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων με την καθιέρωση της μερικής απασχόλησης και γενικά στην προώθηση και εμβάθυνση των «διαρθρωτικών αλλαγών».

Τώρα - δηλαδή από τις αρχές του 2000 και της νέας χιλιετηρίδας, οι κάθε είδους εκπρόσωποι του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου - επιβεβαιώνοντας τη λαϊκή παροιμία «τρώγοντας ανοίγει η όρεξη» - βάζουν με τις εκθέσεις τους πλάτες στην κυβέρνηση της Ελλάδας (αλλά και των άλλων χωρών - μελών της ΕΕ):

• Για την πλήρη ανατροπή των κοινωνικοασφαλιστικών κατακτήσεων των εργαζομένων, με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τη μείωση των συντάξεων και τη διεύρυνση του «κοινωνικού ελλείμματος» με το να χορηγούν «ψίχουλα» από τον προϋπολογισμό για τη στήριξη των ασφαλιστικών ταμείων.
• Για την πλήρη απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων με την επέκταση της μερικής απασχόλησης στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, την πλήρη κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο, τη διασφάλιση μεγαλύτερων ελευθεριών (ασυδοσίας) στους μεγαλοεπιχειρηματίες, να απολύουν όποτε, όσους και όποιους εργαζόμενους θέλουν.
• Για τη βελτίωση της «παραγωγικότητας» και «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας, με τις ιδιωτικοποιήσεις, τη διεύρυνση των κάθε είδους προνομίων (φοροαπαλλαγών, εισφοροαπαλλαγών, κρατικών επιχορηγήσεων, επιδότησης των τραπεζικών δανείων κλπ.).
• Για το ολοκληρωτικό ξεπούλημα των επιχειρήσεων και άλλων περιουσιακών στοιχείων που παραμένουν υπό δημόσιο έλεγχο με τις ιδιωτικοποιήσεις, τις αποκρατικοποιήσεις ή τις μετοχοποιήσεις.

Σε συνέχεια, λοιπόν, των σχετικών υποδείξεων που έχουν γίνει με τις εκθέσεις και άλλα ντοκουμέντα των παραπάνω «ευαγών» ιδρυμάτων και οργανισμών, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επιχείρησε πριν 2 βδομάδες να φέρει τα πάνω - κάτω στο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό, δημοσιοποιώντας τις προτάσεις της που προκρίθηκαν «ομόφωνα» από την κυβερνητική επιτροπή και το ΕΓ του ΠΑΣΟΚ. Το γεγονός, ότι αναδιπλώθηκε και έκανε φραστική στροφή 180 μοιρών, δηλώνοντας μετά τη μαζική αντίδραση των εργαζομένων που εκδηλώθηκε με την πρώτη 24ωρη πανελλαδική απεργία της 26ης Απρίλη, δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η κυβέρνηση εγκατέλειψε και τις προθέσεις της να προωθήσει τα συγκεκριμένα μέτρα, με μικροαλλαγές που όμως δε θα αλλάζουν την ουσία.

Τα περί συζήτησης του ασφαλιστικού σε «μηδενική βάση», είναι εκ του πονηρού, αφού η κυβέρνηση θεωρεί το όλο θέμα που προέκυψε - δηλαδή την τόσο μεγάλη αντίδραση των εργαζομένων και της κομματικής βάσης του ΠΑΣΟΚ - σαν... επικοινωνιακό πρόβλημα. Η ουσία, όμως - που είναι οι δεσμεύσεις της με βάση το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης να προωθήσει τα συγκεκριμένα μέτρα τγια το κοινωνικοασφαλιστικό - παραμένει.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Παπαντωνίου, υπεραμυνόμενος της πολιτικής του «λιγότερου κράτους» αποκήρυξε δημόσια τα όποια μέτρα ενίσχυσης της κοινωνικής πολιτικής είχε πάρει το «παλιό» ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του '80 (εννοείται σε βάρος των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους το οποίο βεβαίως δε φορτωνόταν στους επιχειρηματίες, αλλά με άλλο τρόπο στις πλάτες των εργαζομένων). Μίλησε για «χαμένη 20ετία», για να υπεραμυνθεί της συνέχισης των αντιλαϊκών πολιτικών μονόπλευρης λιτότητας που εφαρμόζει το «νέο» ΠΑΣΟΚ υπό τον πρωθυπουργό Κ. Σημίτη. Παράλληλα ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Λ. Παπαδήμος, με την έκθεσή του (διαβάστηκε στις 27 Απρίλη στη γενική συνέλευση των μετόχων της τράπεζας), κάλεσε την κυβέρνηση να εμπλουτίσει την αντιλαϊκή της πολιτική με νέα αντιλαϊκά μέτρα με το επιχείρημα πως μόνο έτσι θα μπορέσει η Ελλάδα να πετύχει «στην επόμενη 20ετία» την πραγματική σύγκλιση με την ΕΕ!

Και ο πρώτος και ο δεύτερος κάλεσαν την κυβέρνηση, να προχωρήσει εδώ και τώρα στην «εξυγίανση» του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, με τη μείωση των συντάξεων, την αύξηση των ορίων ηλικίας και άλλα μέτρα το βάρος των οποίων θα κληθούν να πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Παρά τη λαϊκή κατακραυγή που συνάντησαν τα εξαγγελθέντα κυβερνητικά μέτρα για το «μάξι ασφαλιστικό», τόσο ο Γ. Παπαντωνίου όσο και ο Λ. Παπαδήμος, επέμειναν πως για τη «σωτηρία» των ασφαλιστικών ταμείων, πρέπει να πληρώσουν αποκλειστικά και πάλι, μόνο οι εργαζόμενοι (οι μόνοι που δε φταίνε για τα προβλήματα των ασφαλιστικών τους ταμείων) και όχι το κράτος και οι εργοδότες που λεηλάτησαν τα ταμεία και τα βούλιαξαν στα ελλείμματα.

Ετσι, ο πρώτος, απέρριψε το πάγιο αίτημα των εργαζομένων για την τριμερή χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων, δηλώνοντας πως «δε δίνει δεκάρα τσακιστή» (λες και τα ταμεία του κράτους είναι δικά του) και στη συνέχεια από την Ουάσιγκτον δήλωσε πρόθυμος να δώσει ένα μέρος των χρημάτων από τις «αποκρατικοποιήσεις», για εφάπαξ στήριξη των ασφαλιστικών ταμείων, επιδιώκοντας έτσι να ξεπουλήσει ταχύτερα τη δημόσια περιουσία. Οσο για τον Λ. Παπαδήμο, αυτός πρότεινε στην ουσία να εφαρμόσει η κυβέρνηση το ασφαλιστικό σύστημα που εφάρμοσε στη Χιλή η χούντα του Πινοτσέτ!

Τα προβλήματα που αντιμετώπιζε και συνεχίζει να αντιμετωπίζει και σήμερα η ελληνική οικονομία, δε δημιουργήθηκαν τυχαία ή από κάποια λάθη των πολιτικών κομμάτων που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία, όπως προσπαθούν να μας πείσουν τώρα μια σειρά ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που λένε ότι ήταν «λάθος» ο τρόπος που ανακοινώθηκαν τα μέτρα για το ασφαλιστικό! Ας μην κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Οπως τα προβλήματα των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, του πληθωρισμού, του δημόσιου χρέους κλπ. έτσι και τα προβλήματα των ασφαλιστικών ταμείων, είναι προβλήματα πολιτικά. Οφείλονται στις συγκεκριμένες πολιτικές που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, υλοποιώντας σχετικές υποδείξεις και συνταγές που έκαναν με τις εκθέσεις τους η ΕΕ (πρώην ΕΟΚ), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) και άλλοι φορείς που ιδρύθηκαν για να στηρίζουν και να υποστηρίζουν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου σε παγκόσμια κλίμακα.

Αν λοιπόν δε θέλουμε σε 20 χρόνια, να ακούμε τον τότε υπουργό Εθνικής Οικονομίας και τον τότε διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, να ξαναμιλάνε για «χαμένες εικοσαετίες», καλό θα είναι να κόψουμε από τώρα το βήχα στην κυβέρνηση Σημίτη και τους κάθε είδους συνοδοιπόρους και υποστηρικτές της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής, με την αγωνιστική μας δράση. Του λόγου το αληθές, βεβαίωσε η μεγαλειώδης πανελλαδική απεργία των εργαζομένων στις 26ης Απρίλη, που εξανάγκασε την κυβέρνηση να πάρει πίσω - προς το παρόν - τη δέσμη μέτρων που αποσκοπούσαν στη βίαιη ανατροπή χρόνιων κοινωνικοασφαλιστικών κατακτήσεων των εργαζομένων.