Μια πρώτη παρατήρηση, είναι η ωμή παραδοχή του ΣΥΡΙΖΑ ότι αν κυβερνήσει, δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας, γιατί είναι συνυφασμένη με τον καπιταλισμό που θα διαχειριστούν. Πολύ περισσότερο, δεν υπόσχεται τη δημιουργία θέσεων μόνιμης και σταθερής εργασίας. Αντίθετα, λέει ότι θα διαχειριστεί την ανεργία, και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο που το κάνει σήμερα η κυβέρνηση, αλλά και οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις: Με προγράμματα της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, που ανακυκλώνουν την ανεργία, εξασφαλίζουν στους κεφαλαιοκράτες φτηνούς εργαζόμενους. Το γεγονός ότι βάζουν τάχα τη «ρήτρα απασχόλησης», θέλοντας να δείξουν ότι διαφοροποιούνται στον τρόπο που εφαρμόζονται αυτά τα προγράμματα, δεν αλλάζει την ουσία. Οτι, δηλαδή, οι κεφαλαιοκράτες ωφελούνται απ' αυτά, τους εξοπλίζουν στην επίθεση κατά των εργασιακών δικαιωμάτων.

Ετσι, ένα καραμπινάτο αντεργατικό εργαλείο, οι λεγόμενες «ενεργητικές πολιτικές», παίρνει τη θέση που του αξίζει στο μείγμα διαχείρισης που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μέσω αυτού του εργαλείου υπονομεύτηκε η όποια προστασία δινόταν στους ανέργους, συμπιέστηκαν και συρρικνώθηκαν τα επιδόματα ανεργίας, αντικαταστάθηκαν από πάσης φύσεως προγράμματα ενίσχυσης των επιχειρήσεων και επί της ουσίας «ανακύκλωσης» της ανεργίας.

Η αστική προπαγάνδα φορτώνει στους ανέργους τη ρετσινιά ότι με τα επιδόματα βολεύονται με την κατάστασή τους, δεν επιδιώκουν να ξαναμπούν στην αγορά εργασίας, όταν η πραγματικότητα είναι ότι η «αγορά εργασίας» δεν τους χωρά, δεν μπορεί να τους απορροφήσει, δεν υπάρχουν και δεν μπορεί να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για όλους τους ανέργους. Κατηγορούν τους ανέργους ότι παρασιτούν σε βάρος της κοινωνίας, για να δικαιολογήσουν το χρήμα που δίνεται στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο μεταφέρονται εδώ και δεκαετίες στα ταμεία των επιχειρήσεων, την ίδια ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι δεν έχουν ούτε ένα κομμάτι ψωμί.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ταυτόχρονα με την εγκατάλειψη των ανέργων, μέσω όλων αυτών των προγραμμάτων προσωρινής απασχόλησης, ανασφάλιστης εργασίας, ψευτοκατάρτισης και δήθεν «ευκαιριών απασχόλησης» με ημερομηνία λήξης, κυβερνήσεις και Ευρωπαϊκή Ενωση διαμορφώνουν ένα νέο εργατικό δυναμικό, φθηνό και ευέλικτο, ευάλωτο και κακοπληρωμένο.

«Εκπαιδεύουν» - προϊούσας της καπιταλιστικής κρίσης - μεγάλα τμήματα της νέας γενιάς σε όλο και χαμηλότερες απαιτήσεις. Πρόκειται για προγράμματα που αξιοποιήθηκαν για να επεκταθεί η «ευελιξία» στον ιδιωτικό τομέα και στη συνέχεια και στο Δημόσιο, για να χτυπηθούν εργασιακά δικαιώματα, να επεκταθούν ατομικές συμβάσεις εργασίας, να συρρικνωθούν οι μισθοί. Με μια λέξη, να γίνει πιο φθηνή η τιμή της εργατικής δύναμης. Ουσιαστικά, αυτή την πραγματικότητα θα διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε, στο πρόγραμμά του έχει και άλλες μορφές «αντιμετώπισης της ανεργίας», που έχουν επεξεργαστεί αστικά επιτελεία και εφαρμόζονται στην ΕΕ και τις ΗΠΑ. Οπως, για παράδειγμα, αυτό των «συνεταιρισμών ανέργων», που είναι θνησιγενείς και δεν εξασφαλίζουν στοιχειωδώς ικανοποιητικό εισόδημα.

Οσο για τους «όρους» που πρέπει να τεθούν για την εφαρμογή τέτοιων προγραμμάτων, τους οποίους επικαλείται η «Αυγή», αυτοί μπαίνουν μόνο για «ξεκάρφωμα». Αλλωστε, τέτοιοι όροι, όπως η μη ύπαρξη απολύσεων και η διατήρηση των θέσεων για κάποιο χρονικό διάστημα μετά το τέλος του προγράμματος, μπήκαν σε πολλά απ' αυτά που κατά καιρούς εφαρμόστηκαν.

Ακόμα όμως και όπου εφαρμόζονται, οι όροι αυτοί δεν αλλάζουν τον βαθιά ταξικό χαρακτήρα των προγραμμάτων και εννοείται ότι δεν αντιμετώπισαν ούτε το πρόβλημα της ανεργίας. Πέτυχαν όμως πέρα για πέρα τους στόχους που έθεταν η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι εθνικές κυβερνήσεις, ως όπλο που στράφηκε κατά ολόκληρης της εργατικής τάξης και των δικαιωμάτων της.