Eurokinissi

Εντείνονται οι προσπάθειες του κεφαλαίου να διαμορφώσει προϋποθέσει για σταθερές αστικές κυβερνήσεις, ικανές να διαχειριστούν προς όφελός του τόσο την κρίση όσο και την ενδεχόμενη ανάκαμψη

Σε αυτό το πλαίσιο και με αυτήν τη στόχευση ξετυλίγεται σε όλες τις πλευρές του αστικού πολιτικού σκηνικού ένα γαϊτανάκι, που μοιάζει όλοι να μιλάνε με όλους:

Στο ΠΑΣΟΚ, ο Βενιζέλος θέλει εκλογική συνεργασία με τους «58» αρχής γενομένης από τις ευρωεκλογές, αλλά χωρίς διάλυση του κόμματος. Στο ενδεχόμενο διάχυσης στους «58», αντιδρούν διάφοροι κύκλοι στο ΠΑΣΟΚ, όπως οι «75», ωστόσο, άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που δραστηριοποιούνται στους «58» θέλουν μετεξέλιξή τους σε ενιαίο κόμμα.

Στελέχη της ΔΗΜΑΡ, με πρωτοστατούντες τους Α. Παπαδόπουλο και Γρ. Ψαριανό, πιέζουν για συνεργασία του κόμματος μαζί τους. Ο Κουβέλης αντιδρά και εμμέσως τους δείχνει την πόρτα εξόδου, ενώ στο μεταξύ την κρατά ανοιχτή για εκλογική συνεργασία με τον Ανδρέα Λοβέρδο και το δικό του κόμμα, «Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα», τον οποίο παράλληλα κάλεσε για συνεργασία και ο Βενιζέλος.

Με τους «58» συζητούν και εκπρόσωποι της «νεοφιλελεύθερης» Δεξιάς όπως ο Θεόδωρος Σκυλακάκης, άλλοτε δεξί χέρι της Μπακογιάννη, ο οποίος τώρα ηγείται της «Δράσης». Στον ίδιο χώρο δραστηριοποιείται και ο Θάνος Τζήμερος της «Δημιουργίας Ξανά», ενώ εμφανίστηκε και ο ελληνικής καταγωγής Γερμανός ευρωβουλευτής Γιώργος Χατζημαρκάκης με δικό του κόμμα να διεκδικεί ψήφο στις ευρωεκλογές.

Στους ΑΝΕΛ, ο Καμμένος λέγεται ότι συμφώνησε για εκλογική συνεργασία με τον διαγραφέντα από τη ΝΔ, υφυπουργό για λίγες μέρες στην κυβέρνηση Σαμαρά, Νίκο Νικολόπουλο που έστησε το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα Ελλάδας και κατόπιν ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για περιφερειάρχης Αττικής.

Την ίδια ώρα, γράφεται ότι ο Χρήστος Ζώης που έφυγε από τους ΑΝΕΛ για να φτιάξει τη «Νέα Μέρα», συζητά σχηματισμό «πατριωτικού» κόμματος με πρώην στελέχη των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ όπως οι Πολύδωρας, Παπαθεμελής, Κρητικός. Λέγεται ότι σε τέτοιες συζητήσεις συμμετείχε και ο πρώην βουλευτής, νομάρχης και περιφερειάρχης της ΝΔ Παναγιώτης Ψωμιάδης.

Ο οποίος Ψωμιάδης πρότεινε για επόμενο δήμαρχο Θεσσαλονίκης (κόντρα σε μια εκ νέου υποψηφιότητα για τη θέση, του στελέχους της ΝΔ Γκιουλέκα), τον εισαγγελέα Βασίλη Φλωρίδη, αδελφό του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Φλωρίδη. Ο τελευταίος το 2011 συμμετείχε στην ίδρυση της κίνησης «Κοινωνικός Σύνδεσμος».

Στο μεταξύ, κόμματα ή κινήσεις έχουν ιδρύσει κι άλλοι πρώην ΠΑΣΟΚοι: π.χ. ο Στέφανος Τζουμάκας το «Σοσιαλιστικό Κόμμα», ο Θόδωρος Κατσανέβας τη «Δραχμή πέντε αστέρων», ο Θόδωρος Παραστατίδης (μαζί με τους προερχόμενους από τη ΔΗΜΑΡ Οδυσσέα Βουδούρη και Πάρι Μουτσινά) την «Κοινωνία Πρώτα». Εντονα «παίζουν» τα σενάρια συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, στα βήματα του κόμματος της Λούκας Κατσέλη («Κοινωνική Συμφωνία»). Πληροφορίες ανέφεραν μάλιστα ότι το βράδυ της Παρασκευής η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε να στηρίξει για την Περιφέρεια Πελοποννήσου τον πρώην ΔΗΜΑΡίτη Οδ. Βουδούρη, ενώ φαίνεται ότι το προηγούμενο διάστημα η Κουμουνδούρου μέτρησε αντιδράσεις και για ενδεχόμενη συνεργασία με τον ΠΑΣΟΚογενή Μάρκο Μπόλαρη στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας.

Η παραπάνω κινητικότητα συνοδεύεται από μια σειρά αστικά ιδεολογήματα τα οποία έχει σημασία να γίνονται αντιληπτά και να αποκρούονται από τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Ενα από αυτά αφορά στην αναμόρφωση της σοσιαλδημοκρατίας, με το ιδεολόγημα της ανάγκης συγκρότησης ενός «μεσαίου», «κεντρώου» χώρου που θα εξασφαλίζει «κυβερνησιμότητα» και θα κρατά ισορροπίες: Σε μια κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ θα προσθέτει τάχα τις «φιλολαϊκές» πινελιές, ενώ σε μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η «δύναμη ευθύνης» που δε θα διακινδυνεύει την πορεία της χώρας.

Στο δεύτερο κομμάτι αυτού του ιδεολογήματος, χαρακτηριστικά είναι τα όσα είπε ο πρόσφατα αποχωρήσας από τον ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Τατσόπουλος, προπαγανδίζοντας την ανάγκη διαμόρφωσης τρίτου, εναλλακτικού κεντροαριστερού πόλου διαχείρισης: «Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν αύριο - μεθαύριο έρθει στην εξουσία, θα χρειαστεί ανθρώπους της κοινής λογικής για να στηρίξουν το ρεαλιστικό, λογικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που είναι υπαρκτό και είναι και βαλλόμενο αγρίως από τους λαϊκιστές»...

Ο Τάσος Γιαννίτσης από τη μεριά του, πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ και μετέχων στους «58», μιλώντας σε εκδήλωση σοσιαλδημοκρατών ευρωβουλευτών στις Βρυξέλλες, υπερασπίστηκε ως ανάγκη για το αστικό πολιτικό σύστημα τη δημιουργία ενός νέου πόλου με «ισχυρή μεταρρυθμιστική ατζέντα» και κεντρικά θέματα, ανάμεσα σε άλλα, τη μεταρρύθμιση του κράτους, τη θεσμική ανασύνταξη, τα αγροτικά, την αναδιαμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος, το σύστημα Υγείας, τη διαφθορά. «Οι δυνάμεις αυτές (σ.σ. της «μεταρρύθμισης») θα βρουν αναπόφευκτα απέναντί τους το σύστημα νομής της παλαιάς, της σημερινής, της μελλοντικής εξουσίας, όλο το σύστημα της αδράνειας, της αμορφωσιάς και της αντίδρασης απέναντι σε όποια αλλαγή ανατρέπει παλιές ισορροπίες συμφερόντων», σημείωσε, προβάλλοντας την ανάγκη αποφασιστικής προώθησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που επιδιώκει η αστική τάξη χωρίς ενδοιασμούς για «πολιτικό κόστος».

Παράλληλα, μίλησε για έλλειψη «ικανότητας σύγκλισης στο εσωτερικό της Ευρώπης» που θέτει σε κίνδυνο «τη σταθερότητα του ευρωπαϊκού συστήματος». Αναφέρθηκε σε απουσία πολιτικών προσαρμογής των πλεονασματικών χωρών, ώστε οι μακροοικονομικές ανισορροπίες και το χάσμα ανταγωνιστικότητας με τις χώρες σε κρίση να περιοριστεί. Χαρακτήρισε «ασύμμετρη» τη μέχρι σήμερα διαδικασία προσαρμογής, και επισήμανε πως καθώς οι πλεονασματικές χώρες εκμεταλλεύονται την ισχυρή τους θέση και αντλούν οφέλη ρευστότητας, αυτό καταδικάζει τις χώρες σε κρίση σε μια συνεχή υπερπροσπάθεια. Το αποτέλεσμα θα είναι είτε ένας αριθμός κρατών να μην μπορέσει να παρακολουθήσει την εξέλιξη, είτε η ΕΕ θα αναγκαστεί να επιβραδύνει, είπε εκφράζοντας φόβους αστών για μια οπισθοχώρηση της ΕΕ στον ανταγωνισμό της με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Η τοποθέτηση του Τ. Γιαννίτση απηχεί μια ευρύτερη συζήτηση που γίνεται στην ΕΕ και αφορά τη λογική της παραπέρα εμβάθυνσης της διαδικασίας «ομοσπονδοποίησης» της ΕΕ σαν λύση δήθεν στις ανισομετρίες του συστήματος και τις ανισότιμες σχέσεις που νομοτελειακά αναπτύσσονται στο πλαίσιο του καπιταλισμού.

Καθώς ενισχύονται οι φυγόκεντρες τάσεις στους κόλπους του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, οι τάσεις αναζήτησης ενός άλλου μείγματος διαχείρισης, στο φόντο μάλιστα των προσδοκιών για μια επερχόμενη αναιμική ανάκαμψη, θεωρητική συζήτηση αναπτύσσεται και για την ανασύνθεση της «δεξιάς» - «κεντροδεξιάς».

«Ο κατακερματισμός της Δεξιάς στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ειδικότερα αποτελεί πλέον γεγονός», σημειώνει η «Καθημερινή» και συνεχίζει: «Στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στην Αυστρία, αλλά και στη Μεγάλη Βρετανία, νέοι πολιτικοί σχηματισμοί, κινούμενοι εκτός συμβατικού πλαισίου των παραδοσιακών συντηρητικών κομμάτων, ενδέχεται να καταλάβουν την πρώτη θέση στις ευρωεκλογές του προσεχούς Μαΐου (...) Η ενοποίηση (...) της Ευρώπης και κυρίως η εισαγωγή του ευρώ σε συνδυασμό με την υιοθέτηση πολυπολιτισμικών αρχών και την προσπάθεια αμβλύνσεως στοιχείων της εθνικής ιδιοσυστασίας των ανεξαρτήτων κρατικών οντοτήτων, έχει υπονομεύσει τον ιδεολογικό πυρήνα των κομμάτων της Δεξιάς (...) τίθεται πλέον επειγόντως θέμα ανασυγκροτήσεως της Δεξιάς. Η νέα Δεξιά δεν μπορεί να είναι αντιευρωπαϊκή, αλλά θα πρέπει να εμφορείται από αίσθημα σκεπτικισμού για την πορεία της Ευρώπης, να έχει χαρακτήρα κοινωνικό και στόχο την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, που εκ των πραγμάτων και λόγω οικτρών χειρισμών έχει καταλυθεί. Εάν στο μεσοδιάστημα ο κ. Αντώνης Σαμαράς πετύχει την ουσιαστική και όχι επικοινωνιακή μετάλλαξη της ΝΔ, τότε θα επιλύσει ενδεχομένως ένα μείζον πρόβλημα όχι απλώς της Δεξιάς, αλλά της ομαλής διακυβερνήσεως της χώρας, διότι δίχως την ύπαρξη μιας ισχυρής Κεντροδεξιάς η Ελλάς θα οδηγηθεί σε περιπέτειες».

Οι αναφορές περί «αισθήματος σκεπτικισμού», «κοινωνικού χαρακτήρα», «ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας» κ.τ.λ., στην πραγματικότητα αντανακλούν την ενίσχυση της τάσης στους κόλπους της ελληνικής αστικής τάξης που επιζητά ένα νέο μείγμα διαχείρισης της κρίσης, με δημοσιονομική χαλάρωση που θεωρούν ότι θα εξυπηρετήσει καλύτερα το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, αλλά και της ενσωμάτωσης ορισμένων κοινωνικών τμημάτων αναγκαίων για τις συμμαχίες του κεφαλαίου.

Σε κάθε περίπτωση, και καθώς εξελίσσεται η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, ο λαός πρέπει να έχει καθαρό ότι δεν πρέπει να στοιχηθεί πίσω από το ένα ή το άλλο αστικό συμφέρον. Οπως και να εκφράζονται τα κόμματα της αστικής διαχείρισης, «ευρωπαϊστές» και «ευρωσκεπτικιστές», «κεντρώοι» και «ακραίοι», υπέρμαχοι της «συναίνεσης» ή της «πόλωσης», δε συγκρούονται για να υπερασπιστούν τα λαϊκά δικαιώματα, αλλά για το ποιος θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, των μονοπωλίων, στο πλαίσιο των διακρατικών συμμαχιών τους.