Από παλιότερη συνάντηση ΗΠΑ και Ιαπωνίας

Ανεξάρτητα από το πόσο ολοκληρωμένες είναι οι συγκεκριμένες εκτιμήσεις των αστών αναλυτών αλλά και από το τι σχέδια εξυπηρετεί η δημοσιοποίηση τέτοιων εκτιμήσεων από το συγκεκριμένο αστικό ΜΜΕ, αυτό που αποτυπώνεται επιβεβαιώνει το κριτήριο, με το οποίο το ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη να παρακολουθεί και να ερμηνεύει τη διαμόρφωση των «συμμαχιών» μεταξύ των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, αλλά και συνασπισμών: ως σχέσεις δηλαδή διαρκών ανταγωνισμών και συμβιβασμών στο πλαίσιο της ολόπλευρης προάσπισης των συμφερόντων των μονοπωλίων κάθε κράτους που κάθε πλευρά εκπροσωπεί. Σ' αυτό το έδαφος οικοδομούνται ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, αναμορφώνονται ανάλογα με τις διεθνείς αλλά και εσωτερικές σε κάθε κράτος εξελίξεις και ανακατατάξεις ανάμεσα σε διάφορα τμήματα του κεφαλαίου. Αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση η Ιαπωνία, όπως βεβαίως και οι ΗΠΑ είναι διακριτά ιμπεριαλιστικά κέντρα, συμμαχούν αλλά και ανταγωνίζονται, με δεδομένο ότι πράγματι η Ιαπωνία λόγω των Συνθηκών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δεν μπορεί να δρα στρατιωτικά έξω από τα σύνορά της, ενώ οι ΗΠΑ έχουν στρατιωτική βάση στην Ιαπωνία.

Το «Ρόιτερς» αναφέρεται σε ανησυχίες Ιαπώνων διπλωματών για την «πτώση της στρατιωτικής αμερικανικής ικανότητας και ετοιμότητας», ενώ σημειώνει ότι «η Ιαπωνία ξεκίνησε ακόμα και να μελετά το αν θα αναπτύξει την περιορισμένη ικανότητά της να προχωρήσει σε προληπτικό χτύπημα ενάντια σε εχθρικές βάσεις». Επίσης, ότι «εκτός από το να ενισχύσει τις δικές της (σ.σ. στρατιωτικές) δυνατότητες, η Ιαπωνία αναζητά στενότερους δεσμούς ασφαλείας με τη Νοτιοανατολική Ασία, την Ινδία, την Αυστραλία και ακόμα και τη Ρωσία ως φράγμα έναντι κάθε πτώσης των ΗΠΑ». Χαρακτηριστική είναι μάλιστα και η επίδραση που έχουν οι ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα στις ίδιες τις σχέσεις ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, ακόμα και τους «στενούς εταίρους» (τουλάχιστον μέχρι πρότινος...): Ετσι, στους παράγοντες που προβληματίζουν το Τόκιο είναι και το ότι «η αμερικανική δύναμη μειώνεται μακροπρόθεσμα καθώς η Κίνα ενισχύεται αλλά και η αυξανόμενη σημασία των σινο- αμερικανικών οικονομικών σχέσεων».

Βεβαίως, το τελευταίο χρονικό διάστημα οξύνονται οι ανταγωνισμοί στη συγκεκριμένη περιοχή. Στην οποία και οι ΗΠΑ έχουν ζωτικά συμφέροντα. Οξύνονται οι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε Ιαπωνία - Κίνα και ως τώρα βεβαίως οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν σ' αυτήν την αντιπαράθεση κόντρα στην Κίνα. Υπάρχει όμως και ένα ακόμη στοιχείο που περιπλέκει τα πράγματα. Η επιδίωξη της ιαπωνικής κυβέρνησης να εξοπλιστεί και μάλιστα να αποκτήσει τη δυνατότητα για πολεμική δράση έξω από τα σύνορά της, ξύπνησε μνήμες Β' Παγκοσμίου Πολέμου και σε Κίνα αλλά και σε Νότια Κορέα που δε βλέπει με καθόλου καλό μάτι τις επιδιώξεις της ιαπωνικής κυβέρνησης, αφού τότε είχε επιτεθεί και στην κορεάτικη χερσόνησο. Και η Νότια Κορέα εναντιώθηκε στην Ιαπωνία, ενώ οι ΗΠΑ ενίσχυσαν τη στρατιωτική τους παρουσία στη Νότια Κορέα. Ετσι, αφ' ενός η κατάσταση είναι σύνθετη, περιπλέκεται, αλλά εξηγεί, πέρα από τις εκτιμήσεις της ιαπωνικής κυβέρνησης για «αδυνάτισμα» των ΗΠΑ σε σχέση με την Κίνα αλλά και τις μεταξύ τους σχέσεις, ως ένα πρόσχημα για να αναλάβουν ως ισχυρό καπιταλιστικό κράτος στην περιοχή ιμπεριαλιστική δράση, ακόμη και κόντρα στις ΗΠΑ που θέλουν να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία. Οι ΗΠΑ έχουν π.χ. στρατηγικές συμφωνίες και με την Ινδία, έχουν στρατιωτικές βάσεις στην Αυστραλία, κράτη με τα οποία θέλει ανάλογες σχέσεις και η Ιαπωνία. Ακόμη, ίσως δεν ήταν τυχαία η έκφραση «απογοήτευσης» από την Ουάσιγκτον μετά την επίσκεψη Αμπε στο μνημείο Γιασουκούνι, κάτι που προκάλεσε αντιδράσεις στην Ιαπωνία από φωνές που σημείωσαν πως «αντί οι ΗΠΑ να είναι τόσο ευαίσθητοι για το τι νιώθει η Κίνα, θα έπρεπε να είναι πιο ευαίσθητοι με το τι νιώθουν οι σύμμαχοί τους».

Από το ρεπορτάζ του «Ρόιτερς» φαίνεται ότι οι αστοί ομολογούν από μόνοι τους ότι η εξασφάλιση του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους, της μεγαλύτερης δυνατής ενίσχυσης του κεφαλαίου τους, είναι ο γνώμονας που καθορίζει τις συνεργασίες τους. Η «σταθερότητα» που αναζητούν είναι «σταθερότητα» για τις μπίζνες τους. Παραδέχονται πως οι (εμφανιζόμενοι από τα αστικά ΜΜΕ ως) «αντίπαλοι» Κίνα και ΗΠΑ, δεν αποκλείεται να βρεθούν σύμμαχοι στο ίδιο στρατόπεδο, να μοιραστούν ακόμα και κοινούς αντιπάλους. Ετσι το εμφανίζουν, αν και την ίδια ώρα οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν κόντρα στην Κίνα, όπως π.χ. τελευταία στην επιδίωξη της Κίνας για αύξηση της ζώνης του εναέριου χώρου της. Και η Κίνα ανταγωνίζεται τις ΗΠΑ. Να θυμίσουμε ότι όταν πριν δύο χρόνια οι ΗΠΑ έστησαν δεύτερη στρατιωτική βάση στην Αυστραλία, η Κίνα έριξε στη θάλασσα το πρώτο της αεροπλανοφόρο, οργάνωσε μεγάλες ναυτικές ασκήσεις, ενώ ο ναύαρχός της είπε ότι πρέπει να προετοιμάζονται και για ενδεχόμενο πολέμου. Η ίδια η ανέλιξη της Κίνας στη δεύτερη θέση της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής πυραμίδας γεννά νέα δεδομένα για τις συνεργασίες και τους ανταγωνισμούς μεταξύ μονοπωλίων, και πρώτ' απ' όλα ωθεί στην αναζήτηση από την Κίνα διευρυμένου ρόλου στην περιοχή και μεγαλύτερου ζωτικού χώρου για τα δικά της κεφάλαια, τους δικούς της επιχειρηματικούς ομίλους.

Είναι σίγουρο πως η συνεργασία κάθε ιμπεριαλιστικής δύναμης με μία άλλη, όπως και η συμμετοχή της σε έναν διακρατικό καπιταλιστικό συνασπισμό, δεν αναιρεί ποτέ και για κανέναν λόγο την ανάγκη της πλουτοκρατίας στη συγκεκριμένη χώρα να διεκδικήσει το δικό της προβάδισμα, και διεθνώς και περιφερειακά. Μόνο που αυτό εξαρτάται από την οικονομική, την πολιτική και τη στρατιωτική δύναμη κάθε χώρας. Πάνω σ' αυτήν τη βάση, η αστική τάξη κάθε χώρας καθορίζει τα βήματά της, ακόμα κι αν αυτά γεννούν προβληματισμό στους συμμάχους της. Για παράδειγμα, Ιαπωνία - Ινδία ανακοίνωσαν μετά την πρόσφατη επίσκεψη Αμπε στο Νέο Δελχί ότι θα δυναμώσουν τη συνεργασία τους σε τομείς όπως η Ενέργεια αλλά και η Αμυνα (αναλυτές μάλιστα σχολίαζαν ότι, την επίσημη πρόσκληση που η Ινδία έκανε φέτος στην Ιαπωνία για τις εκδηλώσεις για την Ημέρα της Ανεξαρτησίας παλιά την απηύθυνε στην Κίνα). Ενώ οικονομικά οι δύο χώρες ετοιμάζονται για κοινές επενδύσεις σε κλάδους όπως οι Υποδομές, με έργα όπως ένας οδικός άξονας που αναμένεται να συνδέσει όλη τη Νοτιοανατολική Ασία (διασχίζοντας Ινδία - Βιρμανία - Ταϊλάνδη και στο μέλλον και το Βιετνάμ), ανοίγοντας νέους δρόμους και στη δράση των μονοπωλίων στον κλάδο του Εμπορίου.

Είναι σίγουρο ότι τέτοιες προσεγγίσεις δε θα περάσουν απαρατήρητες (και) από τις ΗΠΑ, που επανειλημμένα έχουν τονίσει τη σημασία που έχει για τις ίδιες η περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας και του Ειρηνικού. Περιοχή πλούσια σε ενεργειακούς και άλλους φυσικούς πόρους, σε μεγάλο βαθμό ανεκμετάλλευτους και ανεξερεύνητους, στην οποία φυσικά κάθε δύναμη θέλει να έχει η ίδια τον πρώτο ρόλο. Φυσικά, για τους λαούς της περιοχής, αυτές οι συνεργασίες όχι μόνο δεν μπορούν να γεννούν ελπίδες, αλλά πρέπει να προκαλούν και προβληματισμό. Η διείσδυση ξένων κεφαλαίων π.χ. στην Ινδία, η δραστηριοποίηση κοινοπραξιών που θα επενδύσουν στις Κατασκευές δεν ξεκινά από το πώς θα ικανοποιηθούν οι ανάγκες της λαϊκής οικογένειας σε αποχετευτικό δίκτυο ή ασφαλείς κατοικίες, σε μία χώρα όπου ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες υγιεινής κ.τ.λ. Ούτε θα οδηγήσει στη δημιουργία θέσεων εργασίας με δικαιώματα, βελτιώνοντας τη ζωή Ινδών εργατών. Ισα - ίσα. Θα πραγματοποιηθεί μέσα σε μια παγκόσμια αγορά όπου η καπιταλιστική κρίση έδωσε ώθηση στην πτώση της τιμής της εργατικής δύναμης διεθνώς αλλά και χωριστά σε πολλές χώρες, βαραίνοντας τις καπιταλιστικές αλυσίδες στα χέρια εκατομμυρίων εργατών σε όλο τον πλανήτη.

Το σίγουρο είναι πως όλες οι ανακατατάξεις που «ψήνονται» στα ιμπεριαλιστικά επιτελεία δεν αφορούν στην υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Είναι όμως γεμάτες κινδύνους γι' αυτά, αφού συντελούνται πάνω στη νέα αγριότητα με την οποία η καπιταλιστική κρίση εξοπλίζει τα μονοπώλια, τα οποία ορμούν με μανία, για να λεηλατήσουν τα δικαιώματα και τον πλούτο των λαών. Είναι σίγουρο ότι, για να βγουν νικητές στις μεταξύ τους κόντρες, θα επιβάλουν τη λαϊκή - εργατική υποταγή στα δικά τους εφιαλτικά σχέδια. Η ευθύνη των κομμουνιστών, των μαρξιστικών - λενινιστικών Κομμουνιστικών Κομμάτων, για να απορριφθούν αλλά και να ξεσκεπαστούν αυτά τα σχέδια, σχέδια εφιαλτικά για τους λαούς, είναι μεγάλη. Και όσο δυναμώνει αυτή τόσο θα δυναμώνει και η πάλη σε κάθε χώρα για να συγκεντρώνονται δυνάμεις ενάντια στην εξουσία και την οικονομία που γεννά και τον πόλεμο αλλά και την ειρήνη που για τους εργαζόμενους λαούς συνεπάγεται μόνο εκμετάλλευση και στερήσεις.

Η εργατική τάξη και το κίνημά της πρέπει και να παρακολουθεί και να αξιοποιεί τις εξελίξεις στη διεθνή ιμπεριαλιστική σκηνή. Γιατί αυτές αλληλεπιδρούν με τα «όπλα» που χρησιμοποιεί η πλουτοκρατία στη χώρα τους εναντίον της. Με την πίεση που ασκείται στο εργατικό κίνημα διεθνώς, περιφερειακά αλλά και σε κάθε χώρα. Με την ιδεολογικοπολιτική επίθεση που ξετυλίγεται, για να στρατευτούν οι εργάτες πίσω από ξένα γι' αυτούς συμφέροντα, ετοιμάζοντάς τους να υπερασπιστούν τις ανάγκες των μονοπωλίων δίνοντας γι' αυτές τη ζωή τους, είτε μέσα στις φάμπρικες, είτε ακόμα και στα χαρακώματα. Με την παρεμπόδιση - σε τελική ανάλυση - των εργατών από την οργάνωση της δικής τους πάλης για τη δική τους ζωή. Που σημαίνει πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.