Από τότε, όμως, που η Λέκμπεργκ άρχισε να εκδίδει - κυρίως να πουλά σα βούτυρο - τα αστυνομικά της βιβλία, η πόλη μετατράπηκε σταδιακά σε τόπο ανώμαλων δολοφόνων. Μπορεί η διαπίστωση να αναφέρεται στο πεδίο της μυθοπλασίας, πλήττει ωστόσο την έννοια της αξιοπιστίας! Σε βαθμό που να αναρωτιέται κανείς εάν στην πόλη έχει απομείνει ζώσα ψυχή να τη δολοφονήσουν... Ετσι, σ' αυτό το πόνημα της Λέκμπεργκ - και του 36χρονου Σουηδού σκηνοθέτη Περ (Χόκαν Τομπίας) Χανεφιόρντ - οι κάτοικοι της πόλης, μέσα από τραβηγμένους από τα μαλλιά τρόπους, βρίσκονται υποχρεωμένοι να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον... Η ταινία, πάντως, δεν καταφέρνει ούτε στιγμή να πείσει ότι είναι κάτι άλλο εκτός από ένα μηχανιστικά εκτελούμενο αντίγραφο μιας ιστορίας φόνων σε «εξωτικά» ειδυλλιακή ατμόσφαιρα. Η ιστορία της ταινίας ξεκινά στο παρόν και, ξετυλίγοντας το κουβάρι, αποκαλύπτεται η πόλη σαν κλειδαρότρυπα της αντίστασης και της κατασκοπείας κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής και της αντίστασης, στη Νορβηγία βέβαια, γιατί η σοσιαλδημοκρατική Σουηδία είχε κορόνα της - κι έχει - τους βασιλιάδες, με κάποιον απ' αυτούς να είναι τότε επικεφαλής του ντόπιου ναζιστικού κόμματος... Φορτωμένη άχρηστη - δραματουργικά - πληροφόρηση (γιατί επαναλαμβάνεται έντονα ότι παππούς κι εγγονός στηρίζουν το φασιστικό «Φίλοι της Σουηδίας» όταν η πληροφορία δεν χρησιμοποιείται δραματουργικά;), βαρετούς χαρακτήρες, όντα θλιβερά και μουχλιασμένα περιβάλλοντα, βλακωδώς επιδερμική απεικόνιση Ιστορίας και συμβόλων. Κι όταν οι γέροι, εν είδει 10 μικρών νέγρων, δολοφονούνται ο ένας μετά τον άλλο δεν μπορείς παρά να ξεσπάσεις σε ηχηρά γέλια. Το ίδιο όταν η παρέα των νεαρών, το '45, «σκοτώνει» τον φερόμενο ως κακό και μια ολόκληρη ζωή σιωπά, αλά Λευκή κορδέλα... Ακόμα κι αν ο θεατής δεν προβάλλει απαίτηση αληθοφάνειας πρέπει σε φιλμ τέτοιου είδους να υπάρχει σουσπάνς ή τουλάχιστον γοητεία ή έστω κίνηση προς τα μπρος, ώστε να αντισταθμίζει κάποιο μέρος της γελοιωδώς περίπλοκης ίντριγκας που κάνει το ενδιαφέρον να εξατμίζεται λίγο λίγο αλλά σταθερά. Κακιά τηλεόραση στο σινεμά. Συγκριτικά, ο κάκιστος «ΥΠΝΩΤΙΣΤΗΣ» που είδαμε πέρσι, μοιάζει τολμηρό στιλιστικό και δραματουργικό πείραμα.

Παίζουν: Κλαούντια Γκάλι, Ρίκαρντ Ουλφσέτερ, Γιαν Μάλμσε, Περ Μίρμπεργκ, Γκούνβορ Ποντέν, κ.ά.

Παραγωγή: ΣΟΥΗΔΙΑ (2013)