Με καταθέσεις από μάρτυρες κατηγορίας, που επιχείρησαν με κάθε τρόπο να «κάτσουν στο σκαμνί» τον αγώνα που με αυτοθυσία έδωσε η πλειοψηφία των συναδέλφων τους, συνεχίστηκε χτες η δίκη των χαλυβουργών. Η ακροαματική διαδικασία θα συνεχιστεί την Πέμπτη 3/4, οπότε αναμένεται να ολοκληρωθεί η εξέταση των μαρτύρων κατηγορίας και να ξεκινήσουν οι καταθέσεις των μαρτύρων υπεράσπισης.

Για την κυβέρνηση, την εργοδοσία και τους ανθρώπους της, η δικαστική δίωξη αποτελεί μέρος της προσπάθειας να σπιλωθεί και να συκοφαντηθεί η απεργιακή μάχη ενάντια στις απολύσεις και την εκ περιτροπής απασχόληση. Μια μάχη που δόθηκε για 9 μήνες, με συχνές και μαζικές Γενικές Συνελεύσεις, με τη δραστήρια συμμετοχή της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων του εργοστασίου, με την αλληλεγγύη και τη στήριξη χιλιάδων εργαζομένων, ανέργων και μαθητών, με αντίκτυπο ακόμα και πέρα από τα σύνορα της χώρας.

Ο σκληρός πυρήνας του εργοδοτικού μηχανισμού δε δίστασε να προκαλέσει ανοιχτά, κατηγορώντας το σωματείο πως είναι «υπεύθυνο για τις απολύσεις», πως ήθελε «στρατό από ανέργους», συκοφαντώντας απεργούς ότι εξαπέλυαν επιθέσεις σε βάρος τους και υπερασπίζοντας παράλληλα την εργοδοσία. Δίπλα στο σωματείο, επιχείρησαν να θέσουν στο στόχαστρο τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, αλλά και το ΚΚΕ, που στήριξε αταλάντευτα τον αγώνα των χαλυβουργών.

Δεν είναι τυχαίο πως στη λίστα των μαρτύρων κατηγορίας περιλαμβάνονται οι λιγοστοί εργαζόμενοι που έχουν απομείνει να δουλεύουν με κανονικό ωράριο, τη στιγμή που βρίσκεται σε εφαρμογή η διαθεσιμότητα και συνεχίζονται οι απολύσεις. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκονται και μέλη του νέου ΔΣ του σωματείου, πράγμα που φανερώνει τι είδους σωματείο έστησε η εργοδοσία όταν «ξεμπέρδεψε» με τους περισσότερους απεργούς, προχωρώντας στις απολύσεις τους.

Στις χτεσινές καταθέσεις, οι Γενικές Συνελεύσεις χαρακτηρίστηκαν «πανηγύρι» και «θέατρο», τη στιγμή που αυτές γίνονταν περίπου μια φορά το μήνα με τη συμμετοχή της πλειοψηφίας των εργαζομένων. Ορισμένοι έφτασαν στο σημείο να ισχυριστούν ακόμα και ότι δεν υπήρξε ποτέ καμία απόφαση για απεργία, ενώ άλλοι αναγκάστηκαν να παραδεχθούν πως οι αποφάσεις για την κήρυξη απεργίας είχαν την ομόφωνη στήριξη του ΔΣ του σωματείου και των διαφορετικών παρατάξεων που εκπροσωπούνταν σε αυτό.

Στην ουσία, βέβαια, η επίκληση της «νομιμότητας» είναι προσχηματική. Ετσι, όσο κι αν έβαλλαν ενάντια στο σωματείο, δεν κατάφεραν να εξηγήσουν γιατί κανείς δεν προσέφυγε ενάντια στη Γενική Συνέλευση που έγινε στις 28/5/2012. Στη συνέλευση αυτή, που είχε ως πρόσθετο αίτημα την ανάκληση των απολύσεων, οι οποίες στη φάση εκείνη είχαν ξεπεράσει τις 100, πήραν μέρος και ψήφισαν και οι ίδιοι, παρά το γεγονός ότι την χαρακτηρίζουν κι αυτή «παράνομη». Πρόκειται για τους ίδιους που καυχιούνται πως μπήκαν για δουλειά συνοδευόμενοι από κάμποσες διμοιρίες των ΜΑΤ.

Ενδεικτική για το ρόλο που έπαιξε η κυβέρνηση στο πλευρό του Μάνεση είναι η συνάντηση που είχε ο βουλευτής, τότε, της ΝΔ Αδ. Γεωργιάδης, στις 19/7/2012, με την ομάδα των απεργοσπαστών και διευθυντών στο χώρο δίπλα από το εργοστάσιο, κατά την οποία έδωσε την υπόσχεση να παρέμβει στον εισαγγελέα για να σπάσει η απεργία. Την ίδια μέρα έγιναν οι πανομοιότυπες καταθέσεις της ομάδας των απεργοσπαστών στο Αστυνομικό Τμήμα και τα ξημερώματα της επόμενης πραγματοποιήθηκε η επιχείρηση της Αστυνομίας.

Σχεδόν δύο χρόνια μετά, η κατάσταση στο εργοστάσιο, με τη συνέχιση των ομαδικών απολύσεων και των διαθεσιμοτήτων, δεν έχει προκαλέσει την επίσκεψη των υπουργών της συγκυβέρνησης. Ο στόχος τους, προφανώς, δεν αφορούσε τη λειτουργία του εργοστασίου, αλλά την «τιμωρία» των εργαζομένων που αρνήθηκαν να σκύψουν το κεφάλι.