Η κυβέρνηση του Σίνζο Αμπε έθεσε στην τελική ευθεία μια συνταγματική αναθεώρηση η οποία αίρει περιορισμούς που είχαν τεθεί μεταπολεμικά στη δυνατότητα της Ιαπωνίας να αναλάβει στρατιωτική δράση έξω από την ιαπωνική επικράτεια. Το σχέδιο προβλέπει ότι ο στρατός θα αποκτήσει τη δυνατότητα δράσης εκτός συνόρων σε περίπτωση που υπάρχει «σαφής κίνδυνος» κατά του λαού και των συνταγματικών του δικαιωμάτων «στη ζωή, την ελευθερία και την επιδίωξη της ευτυχίας» εξαιτίας ένοπλων επιθέσεων στην Ιαπωνία ή σε χώρες που «έχουν στενούς δεσμούς» μαζί της. Αυτό θα γίνεται με τον ... όρο ότι «δεν υπάρχει άλλος τρόπος απώθησης της επίθεσης», αλλά και ότι «η χρήση βίας θα περιοριστεί στο ελάχιστο δυνατό».

«Οι εντάσεις ενισχύονται στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού. Θέλω να στείλω στον κόσμο το μήνυμα της ενεργού συμμετοχής της Ιαπωνίας σε μια ειρήνη, βασισμένη στη διεθνή συμμετοχή», δήλωνε πριν μερικούς μήνες ο Αμπε από ένα «Φόρουμ» για την Ασφάλεια που έγινε στη Σιγκαπούρη.

Βεβαίως, όταν το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων μιλά για «ειρήνη», δεν εννοεί τίποτα άλλο από την εξασφάλιση εκείνων των συνθηκών που ευνοούν τη δική τους κερδοφορία ή που διαφυλάσσει τη δική τους θέση απέναντι στους ανταγωνιστές τους. Εξασφάλιση που η ίδια η ιστορία έχει δείξει ότι πολλές φορές υλοποιείται και με τα όπλα.

Η απόφαση του Τόκιο έρχεται σε μια περίοδο που οι «κόντρες» (και) στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού εντείνονται συνέχεια. Είναι χαρακτηριστικές οι αντιπαραθέσεις τόσο στην Ανατολική όσο και στη Νότια Κινεζική Θάλασσα, στις οποίες εμπλέκονται η Ιαπωνία, η Κίνα, αλλά και άλλες χώρες όπως οι Φιλιππίνες, Νότια Κορέα, Βιετνάμ. Ο τεράστιος φυσικός πλούτος της περιοχής, η γεωστρατηγική της θέση προκαλούν το ενδιαφέρον μεγάλων πολυεθνικών όχι μόνο από την Ασία, αλλά και όλο τον κόσμο. Γι' αυτό άλλωστε «παρών» δηλώνουν και άλλες μεγάλες δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ.

Ενδεικτική είναι και η απόφαση (τον περασμένο χειμώνα) της κυβέρνησης Αμπε να αυξήσει τις πολεμικές δαπάνες κατά 5% στο διάστημα 2014-2018. Μάλιστα, απόφαση να αυξήσει τις πολεμικές της δαπάνες πήρε την ίδια περίοδο και η Κίνα.

Η συγκεκριμένη συνταγματική αναθεώρηση γίνεται ενώ ήδη αντίστοιχα «δικαιώματα» έχουν «ανακτήσει» και δυνάμεις όπως η Γερμανία, η οποία επίσης είχε υποστεί «περιορισμούς» στη διεθνή της στρατιωτική παρουσία μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πλέον, όμως, έχει ήδη αναλάβει ενεργό ρόλο σε ιμπεριαλιστικές αποστολές όπως αυτή του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν.

Στο πλαίσιο και της διεθνούς οικονομικής κρίσης, τα τελευταία χρόνια συντελούνται όλο και πιο εντατικά παζάρια στο όνομα της διεθνούς «ασφάλειας» και «σταθερότητας». Συμμαχίες διαμορφώνονται και αναμορφώνονται, ισορροπίες διαταράσσονται και αποκαθίστανται. Ενα παράδειγμα είναι οι δυσκολίες που φαίνεται ότι περνούν οι σχέσεις Ιαπωνίας - Νότιας Κορέας (δυσκολίες που ανησυχούν μάλιστα και τις ΗΠΑ επειδή οι δυο χώρες είναι βασικοί της σύμμαχοι), οι οποίες εκτός από τις μεταξύ τους εδαφικές διαφορές μπορούν να συνδεθούν και με πιθανές γενικότερες ανακατατάξεις σε Ασία - Ειρηνικό. Π.χ. η πρόσφατη επίσκεψη του Κινέζου Προέδρου Σι Τζινπίνγκ στη Νότια Κορέα συζητήθηκε πολύ και εμφανίστηκε ως απόδειξη μιας σημαντικής αναθέρμανσης των σχέσεων των δύο χωρών.

Ετσι είναι σίγουρο ότι η απόφαση της ιαπωνικής κυβέρνησης θα προκαλέσει σύντομα εξελίξεις. Ηδη, οι Φιλιππίνες πρόσφεραν στήριξη. Ο Πρόεδρος της χώρας Μπενίνιο Ακίνο δήλωσε ότι «τα έθνη με καλές προθέσεις θα έχουν μόνο κέρδος αν η ιαπωνική κυβέρνηση ενισχύσει τη δυνατότητά της να βοηθά τους άλλους». Τα ιαπωνικά σχέδια είχε επιδοκιμάσει και ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα στην περιοδεία που έκανε στην Ασία την άνοιξη.

Η ευθύνη για το επαναστατικό, για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα είναι τεράστια. Οταν στα ιμπεριαλιστικά επιτελεία αυξάνεται η στρατιωτική και διπλωματική κινητικότητα, είναι σίγουρο ότι ετοιμάζεται και νέος γύρος κλιμάκωσης της ιδεολογικοπολιτικής επίθεσης ώστε να πειστούν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα να στοιχηθούν πίσω από τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Πρέπει ολόπλευρα, αποφασιστικά, σχεδιασμένα να δυναμώσει η ταξική ενότητα και πάλη των εργατών, να πάψει η εργατική τάξη να ματώνει για τα κέρδη των πολυεθνικών και να οργανωθεί για να γίνει ιδιοκτήτης του πλούτου που της ανήκει.