Στην πολύχρωμη αυτή ταινία που οι εικόνες και η μουσική της μιλούν με σαφήνεια, ο σκηνοθέτης με εξαιρετικά επιτηδευμένη αισθητική «ναΐφ» και απόντα το διάλογο από την ιστορία - εκτός από κάποιες ατάκες σε μια ακαταλαβίστικη γλώσσα - εναλλάσσει το σκίτσο, με μολύβια, μαρκαδόρους και στιλό με υδατογραφίες και παιδικές, γραμμικές, ελλειπτικές ζωγραφιές, σε πανδαισία χρωμάτων και τεχνοτροπιών, σε ένα κολάζ από αφηρημένα μοτίβα και καλειδοσκοπικά εφέ που συνθέτουν μια τοιχογραφία, με εκατοντάδες σκηνικά και άλλους τόσους χαρακτήρες να εισβάλλουν από κάθε γωνία του κάδρου, σαν ψηφίδες ενός φανταστικού, φουτουριστικού και σύνθετου κόσμου που ζητά από το θεατή να αποκρυπτογραφήσει τις πτυχές του, σπαρακτικές στην αμεσότητα και τη γλύκα τους...
Η βραζιλιάνικη, ποιητικότατη ταινία κινουμένων σχεδίων, που χρησιμοποιεί με τρόπο μοναδικό όλα τα αφηγηματικά στιλ του animation, κρύβει σε κάθε της σχέδιο την έκπληξη. Συνιστά, δε, έναν οδυνηρό, οικουμενικό μύθο - αδύνατο να καταχωρηθεί σε κάποιο κινηματογραφικό είδος - που στέκεται καταγγελτικά απέναντι στον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης. Μερικές φορές είναι απαισιόδοξη κι άλλες, πάλι, γεμάτη ελπίδα για το μέλλον. Και στο εξαιρετικό της σάουντρακ συμμετέχει ο ζωντανός θρύλος της βραζιλιάνικης μουσικής Νάνα Βασκονσέλος, ένας από τους σημαντικότερους εκτελεστές κρουστών «λάτιν τζαζ».
Η ταινία του Αλε Αμπρέου, που μιλά για τα πάντα με έναν υπέροχα παιδικό τρόπο, θα γοητεύσει σίγουρα μεγάλους και μικρούς... (στην «Αλκυονίδα» και το «Στούντιο»).
Παραγωγή: «O Menuno e o mundo», Βραζιλία (2013).