Ο νέος υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς έλεγε την Τρίτη: «Και η παγκοσμιοποίηση και η ευρωπαϊκή ενοποίηση προχωρά καιδε θα πρέπει να επιτρέψουμε στη χώρα να αποκοπεί από αυτές τις δυο διαδικασίες». Επίσης: «η Ελλάδα είναι κυρίαρχη, όταν εμποτίζει με την ελληνική εξωτερική πολιτική, με τη σκέψη της, με τα συμφέροντά της, τους διεθνείς οργανισμούς, τις πολυμερείς διαπραγματεύσεις, την ίδια την ΕΕ». Βεβαίως σηκώθηκε κουρνιαχτός για τη διαδικαστική διαφοροποίηση της κυβέρνησης στην υπόθεση των κυρώσεων στη Ρωσία για το ουκρανικό ζήτημα, αλλά στο Συμβούλιο των ΥΠΕΞ συμφώνησε και μάλιστα σύμφωνα με τα ρεπορτάζ πήρε τα εύσημα από την ύπατη εκπρόσωπο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ, κα Μογκερίνι. Η ουσία είναι ότι υπήρχαν αντιθέσεις και διαφοροποιήσεις από κράτη όπως Ουγγαρία, Αυστρία, Σλοβακία, ενώ επιφυλάξεις εξέφρασαν οι Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, ακριβώς γιατί οι επιχειρηματικοί τους όμιλοι σε διάφορους τομείς της οικονομίας έχουν απώλειες από τα μέτρα ενάντια στη Ρωσία και συντάχτηκε μ' αυτά τα κράτη η κυβέρνηση. Βεβαίως επήλθε συμβιβασμός, στην ίδια όμως αντιλαϊκή ρότα.

Την ίδια ώρα διαβεβαίωνε αντίστοιχα ο νέος υπουργός Αμυνας Π. Καμμένος: «Σεβόμενοι τη Συμμαχία θα προχωρήσουμε τις υπογεγραμμένες συμβάσεις, θα προχωρήσουμε και στη συνεργασία στο νέο γεωπολιτικό χάρτη που διαμορφώνεται στην ευρύτερη περιοχή, αντιμετωπίζοντας πέραν των γνωστών κινδύνων και απειλών (...) και τις νέες απειλές που προκύπτουν πλέον από την κατάσταση που διαμορφώνεται, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή, και εξαπλώνεται γρήγορα προς την περιοχή του Καυκάσου αλλά και της Κεντρικής Ασίας. Οι απειλές αυτές αποτελούν στρατιωτική απειλή», τόνισε, σηματοδοτώντας ότι η συγκυβέρνηση θα ανταποκριθεί σε όλες τις υποχρεώσεις της έναντι του ΝΑΤΟ, ακόμα και με υποστήριξη ιμπεριαλιστικών επιχειρήσεων στα βάθη της Ασίας με μια σειρά προσχήματα (π.χ. τζιχαντιστές).

Με αυτά ως βάση, οι όποιες διαφοροποιήσεις ή ελιγμοί της συγκυβέρνησης με τη χρησιμοποίηση διαδικαστικών ζητημάτων (π.χ. στο ουκρανικό), δεν ξεφεύγουν από το συνολικό ευρωατλαντικό πλαίσιο, όπως δεν ξέφυγαν και άλλες αστικές κυβερνήσεις (βλ. τους «αστερίσκους» του Α. Παπανδρέου, ή διαφορετικές τοποθετήσεις της κυβέρνησης Καραμανλή κ.ά.).

Ετσι, ο Π. Καμμένος, προγραμμάτισε να συναντήσει, μόλις μια βδομάδα μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, την ερχόμενη Τετάρτη 4/2, τον ΓΓ του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ.

Ο δε Ν. Κοτζιάς, εκπροσωπώντας την ελληνική κυβέρνηση, την Πέμπτη, στο έκτακτο συμβούλιο των ΥΠΕΞ της ΕΕ, ψήφισε την επέκταση των υφιστάμενων κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας, με αφορμή την Ουκρανία, μέχρι τον Σεπτέμβρη, με ανοιχτό το ενδεχόμενο επέκτασής τους σε βάρος και άλλων Ρώσων υπηκόων και ρωσικών οργανώσεων στην επόμενη συνεδρίαση της Συνόδου στις 9/2.

Είχε προηγηθεί, την Τετάρτη, η εξής δήλωση της υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Β. Νούλαντ, για τις σχέσεις Ελλάδας - Ρωσίας: «Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα και θέλουμε την Ελλάδα να έχει μια κανονική σχέση με τη Ρωσία (...) μια σχέση ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Ρωσία ήταν πολύ χρήσιμη στο παρελθόν σε ό,τι αφορά τη μετάδοση σαφών μηνυμάτων. Και θα ήθελα να συνεχιστεί». Για να πηγαίνουμε το γράμμα δηλαδή... απ' την Ουάσιγκτον ως τη Μόσχα.

Το επιπλέον στοιχείο με το οποίο η συγκυβέρνηση επιχειρεί να εμφανιστεί χρησιμότερη στα μονοπώλια, σε σχέση με την προηγούμενη, είναι το άνοιγμα και σε νέα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη και ενώσεις. Εβαλε πρόταγμα ο Ν. Κοτζιάς: «Η εξωτερική πολιτική (...) να σηκώνει και να ανοίγει γέφυρες με όλο τον κόσμο (...) προσβλέπουμε στις μεγάλες γέφυρες με τον νέο αναδυόμενο κόσμο, με τις χώρες των BRICS, με χώρες όπως είναι η Κίνα, με τις παραδοσιακές μας σχέσεις με τη Ρωσία, με την Ινδία (...) με τη Βραζιλία και με πολλές άλλες χώρες».

Αντίστοιχα διαβεβαίωνε και ο Καμμένος τα τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου που βλέπουν τα συμφέροντά τους (και) σε άλλες ζώνες: «Θα συνεχίσουμε τις καλές σχέσεις και θα βελτιώσουμε τις σχέσεις αυτές και με άλλες σύμμαχες χώρες εκτός ΝΑΤΟ, προκειμένου να εξασφαλίσουμε εκείνα τα προγράμματα τα οποία έχουν διακοπεί μετά την επιβολή εμπάργκο εκ μέρους της ΕΕ, αλλά και των ΗΠΑ, κατά της Ρωσίας».

Τα παραπάνω σημαίνουν ότι και πιο ενεργό ρόλο θα επιδιώξουμε να έχουμε, π.χ. στην υλοποίηση της διαβόητης «Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας», του στρατιωτικού - πολεμικού βραχίονα της ΕΕ, και σε αποστολές του ΝΑΤΟ θα στρατευτούμε, και με τις αστικές τάξεις άλλων γειτονικών χωρών θα μας πουν να συστρατευτούμε ενάντια στους λαούς (π.χ. ο Τσίπρας δέχτηκε συγχαρητήριο τηλεγράφημα από το Ισραήλ που του θύμιζε την «ειδική σχέση» που έχει αναπτυχθεί τελευταία μεταξύ των δύο χωρών με βάση τους υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου), ανεξάρτητα από το αν όλα αυτά στήνονται, σπάνε και αναδιατάσσονται ανά πάσα ώρα και στιγμή, ανάλογα με το πως εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντα της κάθε αστικής τάξης χωριστά.