Copyright � 2014 Vassilis Makr |
Το «Κέικ» ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη, στη Σκηνή - «Νίκος Κούρκουλος». Με αφετηρία ένα καθημερινό περιστατικό, το ψήσιμο ενός κέικ για την υποδοχή της κόρης του διαχειριστή από το εξωτερικό, ξεσπάει ένας «εμφύλιος πόλεμος» μεταξύ των ενοίκων, όταν πληροφορούνται ότι κάποιος από αυτούς πετάει τα σκουπίδια στο πεζοδρόμιο από το μπαλκόνι της πολυκατοικίας. Η διαδικασία για την ανακάλυψη του «ενόχου» θα οδηγήσει τους γείτονες σε βίαιες αντιδράσεις, αλλά και σε ενδιαφέρουσες εκμυστηρεύσεις, ενώ ο διαχειριστής προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στους «υπόπτους», μεταξύ των οποίων είναι και ένας μετανάστης.
Σκηνικά - Κοστούμια: Γιώργος Γαβαλάς. Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος. Μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος. Παίζουν: Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Μίνα Αδαμάκη, Μάξιμος Μουμούρης, Λαέρτης Μαλκότσης.
«Οι ευτυχισμένες μέρες» του Σάμουελ Μπέκετ, θα ανέβουν στο Μικρό REX - σκηνή «Κατίνα Παξινού». Μετάφραση Σοφία Φιλιππίδου. Σκηνοθεσία Γιώργος Μανιώτης. Σκηνικά - Κοστούμια Θάλεια Ιστικοπούλου. Μουσική επεξεργασία Θοδωρής Οικονόμου. Φωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης. Βίντεο Γρηγόρης Ρέντης. Διανομή: Γουίννυ Σοφία Φιλιππίδου, Γουίλλυ Γιάννης Γούνας.
Στη μέση μιας έρημης και απογυμνωμένης πεδιάδας βρίσκονται η Γουίννυ και ο Γουίλλυ. Η Γουίννυ βυθισμένη μέχρι τη μέση σ' ένα χωμάτινο λόφο που ολοένα και περισσότερο την καταπίνει, ανάμεσα στους ήχους ενός κουδουνιού που σηματοδοτεί την έναρξη και τη λήξη μιας ακόμη «ευτυχισμένης μέρας», επιδίδεται σε μια καθημερινή επανάληψη πράξεων, σε μια ρουτίνα την οποία ακολουθεί με τελετουργική ευλάβεια. Μιλάει αδιάκοπα, απαγγέλλει στίχους των κλασικών, βουρτσίζει τα δόντια της, ψελλίζει μισοξεχασμένες προσευχές... Ο χρόνος κυλάει βασανιστικά και ο Γουίλλυ πίσω της, φιγούρα σχεδόν αόρατη, μένει σιωπηλός, ως ο μοναδικός αποδέκτης του ατέρμονου μονολόγου της.