Ο βάρδος της επαρχιακής Ρωσίας Μαρκ Ντονσκόι, κρυφοκοιτάζει μέσα στο παράθυρο μιας σκληρής εποχής και αναπαριστά χωρίς ρητορική ή δημαγωγική διάθεση την καθημερινότητα του φτωχού λαού. Ζωντανοί οι χαρακτήρες, κωμικοί κάποιες φορές, γλαφυρές οι καταστάσεις ντύνονται άλλοτε τον χιουμοριστικό μανδύα κι άλλοτε την καλοσύνη και την αλήθεια, την αισιοδοξία της φτώχειας, γιατί ο Ντονσκόι τρέφει απέραντο θαυμασμό για τον απλό άνθρωπο. Εικόνες μακρινές αλλά και τόσο κοντινές... Εμμεσο μάθημα Ιστορίας, αλλά άμεσο μάθημα ζωής, αγάπης και φιλίας η κορυφαία αυτή έκφραση του ποιητικού ρεαλισμού στο σοβιετικό κινηματογράφο του '30 με αρκετές σκηνές που ξεχωρίζουν. Από τον μικρό Αλεξέι που δωρίζει στο ανάπηρο ορφανό το κάτασπρο ποντικάκι του, έως τα αγόρια τα καθισμένα γύρω από τη φωτιά που ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο. Από τον παππού του Αλεξέι με τις άφατες κωμικές αντιδράσεις έως τα δάκρυα της γιαγιάς - της στιβαρής μητέρας / φύσης - όταν σφίγγει στην παλάμη της τα πρώτα νομίσματα που δούλεψε ο εγγονός της...