Τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας, εν μέσω οξύτατων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, προσπαθεί να επιτύχει η κυβέρνηση προκειμένου να βρει λύσεις και στο ζήτημα χρηματοδότησης της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας. Βασικά «εργαλεία» της σε αυτή την κατεύθυνση, η συμβολή της χώρας στο ευρωατλαντικό μέτωπο ενάντια στους τζιχαντιστές (με τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται για το λαό μπρος και στο ενδεχόμενο στρατιωτικών επιχειρήσεων ΕΕ και ΝΑΤΟ στη Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή) και η ανάδειξη της Ελλάδας σε ρόλο διαμεσολαβητή μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Υψηλόβαθμοι διπλωματικοί παράγοντες προσδιορίζουν ως τρεις τους βασικούς άξονες της εξωτερικής πολιτικής, όπως ασκείται από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ:

-- «Η Ελλάδα βρίσκεται στη μέση ενός τριγώνου αποσταθεροποίησης οι κορυφές του οποίου βρίσκονται στην Ουκρανία, τη Λιβύη και τη Μέση Ανατολή. Η Ελλάδα μπορεί να είναι πόλος σταθερότητας. Οι δε εταίροι της χώρας μπορούν να επιλέξουν αν θα είναι έτσι ή αν θα την αποσταθεροποιήσουν», π.χ. στραγγαλίζοντάς την οικονομικά.

-- «Η γραμμή που συνδέει Ρωσία, Ουκρανία, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική, σχηματίζει ένα ανάστροφο δρεπάνι που ουδείς πρέπει να το βάλει σε κίνηση, καθώς η ΕΕ θα δει στα σύνορά της εκατομμύρια μετανάστες και χιλιάδες τζιχαντιστές».

-- «Για πολλές χώρες της ΕΕ η δική τους σταθερότητα συνδέεται με τη σταθερότητα σε Ελλάδα και Κύπρο».

«Αρα», επιμένουν οι ίδιοι διπλωματικοί παράγοντες, «προσπάθεια της κυβέρνησης είναι να αναδείξει εκ νέου τη γεωστρατηγική σημασία της χώρας για το ευρύτερο περιβάλλον της».

Σε αυτή τη βάση, σχεδιάζεται, κατά πληροφορίες, η προώθηση της λεγόμενης πρωτοβουλίας για την προστασία των χριστιανικών κοινοτήτων της Μέσης Ανατολής, πρωτοβουλία που έχει τη στήριξη της Φεντερίκα Μογκερίνι, Υπατης Εκπροσώπου της ΕΕ για θέματα Εξωτερικών και Αμυνας. Πρωτοβουλία που λίγο - πολύ θυμίζει και την πρεμούρα της κυβέρνησης Ερντογάν να εμφανιστεί προστάτης και εκπρόσωπος των μουσουλμανικών πληθυσμών.

Η ελληνική κυβέρνηση φέρεται να έχει συζητήσει το θέμα με κυβερνήσεις κρατών - μελών της ΕΕ, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, αραβικά κράτη, ιεράρχες του Χριστιανισμού, του Μουσουλμανισμού και του Εβραϊσμού, και να έχει πάρει το πράσινο φως να προχωρήσει στην πραγματοποίηση μιας «μεγάλης συνδιάσκεψης» που έτσι θολό όπως είναι, μέχρι στιγμής, το περιεχόμενό της, μπορεί να αποτελέσει και το ιδεολογικό πρόσχημα για μια επέμβαση. Πάντως, στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών ετοιμάζεται ένα κείμενο σχετικό με τη συνδιάσκεψη αυτή και την «πρωτοβουλία» που θα σταλεί για να πάρει τη σύμφωνη γνώμη και να συμπεριλάβει παρατηρήσεις και των εταίρων.

Παράλληλα, σημειώνουν ότι η Ελλάδα μπορεί να πάρει κι άλλες τέτοιες «πρωτοβουλίες», ειδικευόμενη στο τρίπτυχο «Διαπραγμάτευση - Διαμεσολάβηση - Διαιτησία». Για παράδειγμα αναφέρουν τις τέτοιες «καλές υπηρεσίες» που μπορούν να προσφέρουν στη διένεξη μεταξύ Ισραήλ - Παλαιστινίων ή μεταξύ Ρωσίας - Ουκρανίας.

Ειδικά ως προς το τελευταίο, αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες αναφέρουν ότι η Ελλάδα οπωσδήποτε ανήκει στο ευρωατλαντικό πλαίσιο, αλλά μπορεί να παίξει και ρόλο «γεφυροποιού», να στηρίξει την εδαφική ακεραιότητα και ενότητα της Ουκρανίας, αλλά ταυτόχρονα να συνδράμει στην αναθέρμανση των σχέσεων ΕΕ - ΝΑΤΟ και Ρωσίας εντάσσοντας τη Μόσχα στο λεγόμενο «διεθνές σύστημα ασφάλειας», κάτι που λίγο - πολύ αποτελεί ζητούμενο και της Ουάσιγκτον.

Να θυμίσουμε εδώ και την πρόσφατη δήλωση της υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Β. Νούλαντ, για τις σχέσεις Ελλάδας - Ρωσίας: «Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα και θέλουμε την Ελλάδα να έχει μια κανονική σχέση με τη Ρωσία (...) Μια σχέση ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Ρωσία ήταν πολύ χρήσιμη στο παρελθόν σε ό,τι αφορά τη μετάδοση σαφών μηνυμάτων. Και θα ήθελα να συνεχιστεί».

Αλλωστε η ελληνική κυβέρνηση δείχνει να ασπάζεται απόλυτα μια σειρά προσεγγίσεις των ΗΠΑ. Π.χ. πηγές του ελληνικού ΥΠΕΞ επιμένουν ότι το επεκτατικό δημοσιονομικό μείγμα της διακυβέρνησης Ομπάμα (μια «πολιτική επενδύσεων και δημιουργίας θέσεων εργασίας», όπως το χαρακτηρίζουν) εναντιώνεται στην ευρωενωσιακή πολιτική «λιτότητας και στραγγαλισμού», άρα βοηθά, όπως εκτιμούν, την Αθήνα στις διαπραγματεύσεις της με τους πιστωτές. Παράλληλα, εκτιμούν ότι η αμερικανική κυβέρνηση δεν θα ήθελε να δει μια «σύγχυση» στην ευρωενωσιακή οικονομία, καθότι λόγω «αλληλεξάρτησης» και διασυνδέσεων με την αμερικανική οικονομία, θα μπορούσε να προκαλέσει απόνερα και στη δική τους.

Τέλος, επιμένουν ότι η αμερικανική εξωτερική πολιτική αντιλαμβάνεται «καλύτερα» από κάποιους εταίρους εντός ΕΕ τα ζητήματα της γεωστρατηγικής σταθερότητας και τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης ότι δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται τα κράτη μόνο με φίλτρο τις δημοσιονομικές τους επιδόσεις, αλλά και το τι μπορούν να προσφέρουν σε ζητήματα σταθερότητας και ασφάλειας.