«Ο ΣΥΡΙΖΑ είμαστε εμείς» σημειώνουν «αριστεροί» και οικολόγοι στις προεκλογικές τους αφίσες

Το κυβερνητικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) του προέδρου Φρανσουά Ολάντ και του πρωθυπουργού Μανουέλ Βαλς περιμένει να δει πόσο μεγάλες θα είναι οι απώλειές του, ο Νικολά Σαρκοζί να επικυρώσει την «πρωτοκαθεδρία» του στο «δεξιό» χώρο και το FN να εξασφαλίσει νέα ώθηση εν όψει των προεδρικών εκλογών του 2017, στις οποίες είναι στραμμένα τα βλέμματα όλων ούτως ή άλλως. Ορισμένες από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις έδιναν στο FN μέχρι και 33% (την περασμένη Πέμπτη), έναντι 27% του UMP και 19% του PS. Αναλυτές εκτιμούσαν ότι το PS μπορεί να χάσει μέχρι και 30 από τις συνολικά 48 νομαρχίες όπου σήμερα πλειοψηφεί.

Ενδεικτικές του αντίκτυπου που η εκλογική αναμέτρηση θα έχει στο πολιτικό σκηνικό είναι οι συνεργασίες που έγιναν, δίνοντας νέα χαρακτηριστικά στο χώρο που στη Γαλλία συνήθως αποκαλείται «Αριστερά», εννοώντας καταρχήν το PS, αλλά και άλλα σοσιαλδημοκρατικά και «αριστερά» κόμματα, τύπου «Οικολόγοι» (EELV) αλλά και «Αριστερού Μετώπου» (Front de Gauche - FG), του μορφώματος στο οποίο συμμετέχει και το μεταλλαγμένο Γαλλικό ΚΚ.

Για παράδειγμα, το EELV -το οποίο ένα χρόνο πριν συγκυβερνούσε με το PS- «κατέβηκε» σε ψηφοδέλτια κοινά με το FG σε πάνω από το 40% των νομαρχιών. Η προεκλογική περίοδος φαίνεται ότι όξυνε τη διαμάχη ανάμεσα σε εκείνη τη μερίδα των «Οικολόγων» που διεκδικούν μια επιστροφή στην κυβέρνηση και όσων απορρίπτουν κάτι τέτοιο, δηλώνοντας προθυμία να πρωτοστατήσουν στις διεργασίες για μια «άλλη αριστερά» (π.χ. η πρώην υπουργός του Ολάντ Σεσίλ Ντιφλό που μιλά διαρκώς για την ανάγκη δημιουργίας «νέας πολιτικής δύναμης»).

«Παρών» σ' αυτές τις διεργασίες αναβάπτισης της σοσιαλδημοκρατίας δηλώνει και η ηγεσία του FG, με τον επικεφαλής του Ζαν Λυκ Μελανσόν να έχει δηλώσει «διαθέσιμος για να ηγηθεί ενός σχήματος για τις προεδρικές εκλογές του 2017, που θα περιλαμβάνει πέρα από το Μέτωπο της Αριστεράς, οικολόγους, αλλά και τους λεγόμενους διαφωνούντες σοσιαλιστές». Πριν λίγες μέρες, ο Μελανσόν δήλωνε ότι «κάναμε αρκετά βήματα προς το στόχο μας, να διευρύνουμε τη συγκέντρωση της άλλης αριστεράς. Σε 38 νομαρχίες κατεβαίνουμε μαζί με το EELV. Το σημαντικό είναι ότι το κίνημα διευρύνεται, σχηματίζονται ακτιβιστές αλληλεγγύης και κοινές σκέψεις δράσης. Σε αρκετές περιπτώσεις, η "Nouvelle Donne" ("Νουβέλ Ντον") συμμετέχει μαζί μας στα ίδια ψηφοδέλτια».

Στο μεταξύ, η αναμενόμενη αύξηση του «Εθνικού Μετώπου» προβάλλεται από πολλούς αρθρογράφους (και στην Ελλάδα) ως απόδειξη της γενικότερης αλλαγής του πολιτικού χάρτη στην Ευρώπη, ειδικά στο Νότο. Ετσι, τα αστικά επιτελεία και ΜΜΕ δυναμώνουν μια συζήτηση, στη βάση της λαϊκής δυσαρέσκειας που μεγαλώνει από την πολιτική της ΕΕ, ώστε να καλλιεργηθούν προσδοκίες όχι μόνο από τις σημερινές εκλογές της Γαλλίας, αλλά και των εκλογών που ως στα τέλη του 2015 προγραμματίζονται σε Βρετανία, Ισπανία, Πορτογαλία. Η «αλλαγή σκυτάλης» που προβάλλεται σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, αφορά μόνο άλλες συνταγές για την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Το παράδειγμα του «Εθνικού Μετώπου» είναι χαρακτηριστικό. Οι κίνδυνοι που η ενίσχυσή του γεννά για τα λαϊκά στρώματα δεν αφορά απλά τα ρατσιστικά - ακροδεξιά του χαρακτηριστικά. Οι θέσεις του έχουν διαμορφωθεί με αποκλειστικό άξονα την καλύτερη εξυπηρέτηση των γαλλικών μονοπωλίων στον ανταγωνισμό τους με άλλες πολυεθνικές, εντός και εκτός Ευρώπης. Το γεγονός ότι, πριν ακόμα την εκδήλωση της κρίσης, είχε μεγαλώσει η ανισομετρία στους ρυθμούς ανάπτυξης των καπιταλιστικών οικονομιών (δηλαδή η «ψαλίδα» που χώριζε τα κέρδη για το γερμανικό κεφάλαιο και τα κέρδη για το γαλλικό ή το ιταλικό κεφάλαιο), μεγαλώνει την ανησυχία της πλουτοκρατίας και τροφοδοτεί αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό.

Ετσι λοιπόν, στο 8σελιδο που το FN ετοίμασε για τις νομαρχιακές εκλογές, τόνιζε ότι για να «αναδημιουργήσουμε την απασχόληση στη Γαλλία», πρέπει να «προχωρήσουμε σε επαναβιομηχάνιση, προστατεύοντας τις επιχειρήσεις μας από τον άγριο ανταγωνισμό των χωρών με χαμηλό κόστος εργασίας», «να αναπτύξουμε τον οικονομικό πατριωτισμό και να δώσουμε προτεραιότητα στις γαλλικές εταιρείες στις προσκλήσεις δημόσιων προσφορών». Δηλαδή, το πρόβλημα για το «FN» δεν είναι το «χαμηλό κόστος εργασίας» (όπως προκλητικά έχουν ονομάσει οι μεγαλοεργοδότες τις εργατικές κατακτήσεις), αλλά το γεγονός ότι αυτό δεν είναι επαρκώς «χαμηλό» για τους ντόπιους επιχειρηματίες, με αποτέλεσμα εκείνοι να δυσκολεύονται να ανακτήσουν το χαμένο προβάδισμα έναντι των ανταγωνιστών τους. Ενώ, ουσιαστικά, προτείνει ανάθεση των «δημόσιων έργων» στις γαλλικές εταιρείες, ώστε να στηριχτεί η ντόπια πλουτοκρατία.

Φυσικά, το πρόβλημα της γαλλικής εργατικής τάξης δε θα λυθεί αν η ταμπέλα στα εργοστάσια όπου δουλεύει έχει γαλλικές επωνυμίες. Το ξεζούμισμά της θα είναι το ίδιο οδυνηρό, θα δυναμώσει, ακριβώς γιατί η πολυπόθητη ανάπτυξη σε κάθε χώρα θα έρθει μόνο πάνω στο σμπαράλιασμα των εργατικών - λαϊκών αναγκών. Βεβαίως, το ζήτημα είναι να κατανοήσουν οι εργάτες γιατί δεν πρόκειται να σωθούν αν συμπαραταχθούν με τους ντόπιους εκμεταλλευτές, μάχη ιδιαίτερα δύσκολη αν αναλογιστεί κανείς την απουσία οργανωμένης πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, που θα μπει μπροστά στην κρίσιμη υπόθεση της οργάνωσης και πάλης με ταξικό προσανατολισμό.