Ο Μίτιο ανήκει στους πολλούς που δεν μπορούν. Οταν η γυναίκα του αρρώστησε από καρκίνο και το γαλακτοκομείο που αυτός δούλευε έκλεισε μετά από τόσα χρόνια, ο Μίτιο δανείστηκε από την τράπεζα για τις θεραπείες της γυναίκας του 7.000 ευρώ, βάζοντας υποθήκη το σπίτι του. Οντας άνεργος πια, δεν μπορεί να ξεχρεώσει και η τράπεζα απειλεί να του πάρει το σπίτι. Σα να μη φτάνουν αυτά, έχει και τον έφηβο γιο του να τον τσιγκλά συνεχώς για τη φιλική του σχέση με μια γειτόνισσα. Το χωριό γνωρίζει την απόγνωση του Μίτιο, όταν τον πλησιάζει ο «Αρχηγός» και του προσφέρει καλοπληρωμένη δουλειά: Να γίνει με το βυτιοφόρο του μέρος του δικτύου μεταφοράς των παράνομων μεταναστών... Και ο Μίτιο αποδέχεται τη δουλειά για να μη μείνει στο δρόμο. Οι ενότητες που αναφέρονται στη διαδικασία του «περάσματος» των μεταναστών είναι κινηματογραφικά μεγαλειώδεις, με εξαιρετικό φωτισμό, εκπληκτικής ομορφιάς ομιχλώδη πλάνα και τεταμένο ρυθμό στην αφήγηση.

Σα να μην έφταναν, όμως, τα ήδη απλωμένα αφηγηματικά νήματα, ο σκηνοθέτης στα μισά της ταινίας ανοίγει ακόμα ένα, στο οποίο, μάλιστα, αποδίδει ιδιαίτερη δραματουργική βαρύτητα. Πρόκειται για ένα έγκλημα που ο Μίτιο, στρατιώτης τότε, είχε αναγκαστεί να διαπράξει όταν, δεκαετίες πριν, υπακούοντας εντολές ανωτέρων, είχε πυροβολήσει θανάσιμα ένα ζευγαράκι φυγάδων από την Ανατολική Γερμανία. Αλλά ουκ εν τω πολλώ το ευ. Ο Κομαντάρεφ, με αυτόν τον πομπώδη «χολιγουντιανό» τρόπο, κατακρημνίζει την αξιοπιστία της απλής, αριστουργηματικής του ρεαλιστικής ιστορίας, καταβαραθρώνει την ίδια του την ταινία.

Ο Στέφαν Κομαντάρεφ είναι ο σκηνοθέτης της επιτυχίας του 2010 «Ο κόσμος είναι μεγάλος και η σωτηρία της ψυχής βρίσκεται στη γωνία». Είναι κρίμα που εδώ μοιάζει να θέλει να πει πάρα πολλά και ετερόκλητα, τόσο που στο τέλος αναρωτιέται κανείς τι ήθελε τελικά να «αναδείξει». Τη σημερινή, άθλια κατάσταση στη χώρα του με μια ρεαλιστική προσέγγιση που πίσω από κάθε εικόνα σκιαγραφεί οικονομικές σχέσεις; Τον αιμοβόρο κομμουνισμό -που σίγουρα θα του φέρει κάνα ευρωενωσιακό ευρώ παραπάνω για την επόμενη δουλειά του; Η μήπως θέλησε να αναδείξει τη μεταφυσική της συγχώρεσης και της συμφιλίωσης; Κρίμα, γιατί χωρίς σαθρές φιοριτούρες η ταινία θα ήταν θαυμάσια... Η ταινία παίζεται στο «Αστυ»...

Με τους: Ασεν Μπλατέτσκι, Οβάνες Τοροσιάν, Μίκι Μανόλοβιτς, Ινα Νικόλοβα, κ.ά.

Παραγωγή: «Sadilishteto / The Judgement», Βουλγαρία (2014).