Στο τέλος της δεκαετίας του '90, τα συνεργαζόμενα ταξικά σωματεία, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια ανά την Ελλάδα, θεώρησαν αναγκαίο να ιδρύσουν το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, ώστε να υπάρχει ένας πιο οργανωμένος συντονισμός πάλης της εργατοϋπαλληλικής τάξης της χώρας μας απέναντι στο ντόπιο κατεστημένο βιομήχανους, εφοπλιστές, τραπεζίτες κ.λπ.

Αν και το ΠΑΜΕ χτυπήθηκε από το σύστημα, κατάφερε να οργανώσει την εργατική τάξη και οι ταξικοί λαϊκοί αγώνες είχαν άμεσα αποτελέσματα προς το συμφέρον της.

Με την οικονομική κρίση του καπιταλισμού, το εργατικό κίνημα της χώρας μας δέχτηκε ανελέητη επίθεση, με αποτέλεσμα να έχουμε χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων, αλλά και κλείσιμο μεγάλων και μικρών επιχειρήσεων. Γι' αυτό και παρουσιάζεται αυτή την περίοδο μια αγωνιστική κάμψη στο κίνημα κατά την άποψή μου. Εκτιμώ όμως ότι το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο που ήτανε αναγκαιότητα η δημιουργία του από τους εργαζόμενους, όπως αναφέρω και πιο πάνω, έχει παρελθόν, έχει παρόν, αλλά πιστεύω ότι έχει και μέλλον, γιατί αυτό εξυπηρετεί τους εργαζόμενους, να στηρίζουν το ταξικό κίνημα, ώστε να μπορούν να απολαμβάνουν μέρος της υπεραξίας που παράγουν.