Πολύ συχνά, τα κινηματογραφικά σενάρια του Ναζίμ Χικμέτ είναι εμπνευσμένα από λαϊκούς μύθους και σπουδές πάνω σε θέματα λαϊκής παράδοσης. Ωστόσο ο ποιητής φροντίζει πάντα όχι μόνο να κρατά στα κείμενά του σε περίοπτη θέση, αλλά και να αναδεικνύει τις ταξικές διαφορές που διέπουν τις σχέσεις των ανθρώπων, που καθορίζουν και προσδιορίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά. Εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα δε θα μπορούσαν να αποτελούν και τα κείμενα του Χικμέτ που μετουσιώθηκαν σε κινηματογραφικό έργο με αποδέκτες νέους και παιδιά...

Απόδειξη οι τρεις, σύντομης διάρκειας ταινίες κινουμένων σχεδίων για παιδιά, που θα προβληθούν την Κυριακή 26 Απρίλη, στις 11.30 το πρωί, στον κινηματογράφο «Αλκυονίδα», με ελεύθερη φυσικά είσοδο.

«Το ερωτευμένο σύννεφο» (Σοβιετική Ενωση, 1959) τιτλοφορείται η μεγαλύτερη ταινία, διάρκειας 19 λεπτών, μια αλληγορική ιστορία της αυτοθυσίας, το σενάριο της οποίας έγραψε ο Τούρκος ποιητής στη Σοβιετική Ενωση το 1957. Την ίδια χρονιά, στη Σοβιετική Ενωση, το σενάριο προκρίθηκε να γυριστεί ταινία και η κινηματογράφησή της ανατέθηκε σε δυο νέους σκηνοθέτες, τον Ανατόλι Καράνοβιτς και κυρίως τον Ρομάν Κοτσάνοφ, έναν από τους πιονιέρους στην τεχνική της «stop motion animation» στη Σοβιετική Ενωση. Η μοναδική αυτή ταινία, με ανάμεικτη τεχνική (κούκλες, μαριονέτες και κινούμενα σχέδια ζωγραφισμένα στο χέρι), μιλά για έναν κακό άρχοντα της ερήμου που προσπαθεί να καταστρέψει τη θεϊκή όαση της όμορφης Αϊσέ. Ευτυχώς που το ερωτευμένο με την κοπέλα σύννεφο προστατεύει την όαση, παρότι του κοστίζει τη ζωή... Η ταινία, ηχητικά ντυμένη με στίχους του ποιητή, εκφράζει την κομμουνιστική ηθική αντίληψη που χαρακτηρίζει τον Χικμέτ: «Δεν πεθαίνει ποτέ αυτός που πεθαίνει για τους άλλους».

«Το πιο περίεργο πλάσμα στον κόσμο» (Τουρκία, 2014) έχει τίτλο η δίλεπτη ταινία κινουμένων σχεδίων, βασισμένη στο ομότιτλο ποίημα του Χικμέτ που διαθέτει αρκετά ισχυρό εικαστικό χαρακτήρα. Τη σκηνοθεσία, όσο και το λιτό σχέδιο και τη μουσική της ταινίας, υπογράφει ο Τούρκος σκηνοθέτης Οζγκούρ Σερντάρ Αλτούνογλου.

Οταν ο μπόγιας, το τομάρι σου ντυμένος,

όταν σηκώνει το ραβδί του ο μπόγιας,

βιάζεσαι να χωθείς μες στο κοπάδι

και τρέχοντας τραβάς για το σφαγείο,

τρέχοντας, κι από πάνου με καμάρι.

Είσαι το πιο παράδοξο πλάσμα του κόσμου,

πιότερο ακόμα κι απ' το ψάρι

που ζει μέσα στη θάλασσα χωρίς καν να την γνωρίζει.

Κι αν είναι δω στη γης τόση μιζέρια

είναι από σένανε, αδερφέ μου.

Αν είμαστε έτσι πεινασμένοι κ' έτσι τσακισμένοι

αν είμαστε γδαρμένοι ως το μεδούλι

και πατημένοι σαν τσαμπιά να δώσουμε όλο το κρασί μας,

τάχα θα πω πως είναι από δικό σου φταίξιμο; -Οχι,

Ομως και συ, αδερφέ μου, φταις καμπόσο.

Η τρίτη και τελευταία μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων έχει τίτλο «Μπλε Μπάλα» (Σοβιετική Ενωση, 1984) και διάρκεια 8 και κάτι λεπτών. Το σενάριο είναι γραμμένο από τον Ναζίμ Χικμέτ και τον Χένριχ Σάλγκιρ και η σκηνοθεσία είναι της Ροζαλία Ζέλμα. Ντυμένη η ταινία με σπουδαία εικονογράφηση, πνιγμένη στους ποιητικούς στίχους και τη συναισθηματική μουσική επένδυση, η «Μπλε μπάλα» είναι το σύμβολο του πλανήτη μας, ενώ η ομορφιά, η φροντίδα και η διαχείρισή του, είναι το θέμα της ταινίας και το πολιτικό της μήνυμα.