Η ταινία, που εκτιμάμε απευθύνεται κύρια σε μυημένους σινεφίλ, μοιάζει με τελετουργικό αποχαιρετισμού του σκηνοθέτη των «εκκρεμοτήτων», της «αστικής μοναξιάς» και της «σύγχρονης απόγνωσης». Μοιάζει - όπως διαβάσαμε κάπου - να «οργανώνει την κυκλοφορία ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών κι εκείνον των νεκρών, ανάμεσα στον φυσικό και τον διανοητικό χώρο, ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα». Αφαιρετική η μορφή, επιτήδευση σκηνογραφική, ελλειπτικό μοντάζ, ο λόγος σπάνιος, τα πλάνα ατέλειωτα και επανερχόμενο μοτίβο το νερό. Δάκρυα, βροχή, λίμνη... «Δεν με ενδιαφέρει πια η βασική αφήγηση», δηλώνει ο δημιουργός. Η πλοκή σβήνει σε όφελος της δημιουργικής διάστασης τόσο του χρόνου όσο των άλλων πρώτων υλών του σινεμά. «Αρνούμαι να κάνω τις παραχωρήσεις που απαιτεί το εμπορευματικό σινεμά και ονειρεύομαι καινούργιες μορφές διανομής».