ΛΕΥΚΩΣΙΑ.--

Με μεγάλη συχνότητα συνεχίζονται οι επαφές μεταξύ των διαπραγματευτών της Κυπριακής Δημοκρατίας και του ψευδοκράτους, ενώ η επόμενη επίσημη συνάντηση των δύο ηγετών, Αναστασιάδη και Ακιντζί, είναι προγραμματισμένη να γίνει στις 28 Μάη. Αύριο, Σάββατο, οι δύο ηγέτες θα έχουν μια «κοινωνική συνάντηση», και στο πλαίσιο της προπαγανδιστικής τακτικής που απαιτεί η καλλιέργεια αυταπατών στα λαϊκά στρώματα, ενόψει γοργών εξελίξεων που μια σειρά ιμπεριαλιστικά κέντρα απαιτούν να υπάρξουν στο Κυπριακό.

Την Τετάρτη το απόγευμα, η συνάντηση του Ανδρέα Μαυρογιάννη και του Οζντίλ Ναμί (διαπραγματευτών, αντίστοιχα, της κυπριακής κυβέρνησης και των κατεχόμενων) έγινε σε «θετικό κλίμα» και μεταξύ άλλων ασχολήθηκε με την κατάρτιση κοινού καταλόγου Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης ανάμεσα στις δύο πλευρές. Ωστόσο, οι περισσότερες φωνές επισημαίνουν ότι τα ΜΟΕ δεν πρέπει να υποκαταστήσουν ούτε και να καθυστερήσουν τις διαπραγματεύσεις και την ουσιαστική συζήτηση για οριστική λύση, την οποία και οι δύο μεριές αντιλαμβάνονται ότι θα βασιστεί στην Κοινή Δήλωση της 11ης Φλεβάρη του 2014 που έκανε λόγο για δύο «συνιστώντα κράτη».

Η Λευκωσία διαμηνύει σε όλους τους τόνους ότι επιδιώκει την «ανάμειξη» όσο το δυνατόν περισσότερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, με τον Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη να έχει πραγματοποιήσει το τελευταίο διάστημα συναντήσεις με πρέσβεις χωρών όπως οι ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία, Γερμανία κ.τ.λ. Στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ που ξεκίνησε χτες στη Ρίγα, ο Ν. Αναστασιάδης αναμενόταν να συναντήσει τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ, θέτοντας το ζήτημα της «ενεργότερης εμπλοκής της ΕΕ στις συνομιλίες».

Θυμίζουμε ότι εδώ και μήνες πολιτικοί και επιχειρηματικοί εκπρόσωποι ισχυρών μονοπωλιακών συμφερόντων ζητούν «λύση» μέχρι το τέλος του 2015, ενώ η σύναψη μιας σειράς οικονομικών συνεργασιών (στον τομέα της Ενέργειας αλλά όχι μόνο) στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου θα αλληλεπιδράσουν σίγουρα και με τις εξελίξεις στο Κυπριακό.

Ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα θέλουν «λύση» του Κυπριακού, ώστε να επιταχυνθούν μια σειρά επενδυτικά σχέδια που, βέβαια, όχι μόνο δεν αφορούν την ικανοποίηση λαϊκών αναγκών, αλλά και θα τις υπονομεύσουν ακόμα περισσότερο. Αξονες συνεργασίας όπως αυτοί που αναπτύσσονται μεταξύ Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου ή και Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ συνδέονται και με ευρύτερους ανταγωνισμούς για θέματα όπως ο ενεργειακός εφοδιασμός των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, το βάρος και την έκταση της «παρουσίας» των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο, τα σχέδια μετατροπής της Τουρκίας σε ενεργειακό κόμβο κ.τ.λ.