Ο Τ. Ζόμπολας (νομικός, λογοτέχνης), εκτός της πεζογραφίας του, δίνει αποσταγμένη την ευαισθησία του και με στίχους αδρούς, επιβλητικούς. Γνωρίζαμε την ποίησή του απ' το βιβλίο του «Ανθρωπε αδερφέ μου» και συνδεόμαστε πάλι μαζί της στα «Είδωλα και εδώλια». Πρόκειται για ποιήματα που καθρεφτίζουν την ενιαία θεματική στο όλο έργο του, με επίκεντρο την αγωνία του ανθρώπου, ν' αλλάξει ο κόσμος, έτσι ώστε η «κατάρα του κακού να σταματήσει».

Ποιος θα δικάσει αυτούς που εγκληματούν με τη «σπάθα της Νέμεσης»; Ο Τάσος Ζόμπολας, λειτουργώντας, χρόνια τώρα, στο ναό της Θέμιδας, θυμίζει τη δίκη της επάρατης χούντας, όταν το εφτάχρονο έγκλημα βρήκε επιτέλους την τιμωρία του. Ο «κριτής» έκρινε τότε με βάση το «περί δικαίου αίσθημα» ολόκληρου του λαού. Με βάση τον όρκο του. Γιατί «ο δικαστής είν' ορκισμένος να ερμηνεύσει αυθεντικά τη βούληση/ της κυράς με τα δεμένα μάτια».

Σήμερα το έγκλημα είναι άμεσο κι απροσχημάτιστο. Κανένας εγκληματίας δεν τιμωρείται απ' τις ίδιες τις τύψεις του, όπως στον Ντοστογιέφσκι. Ο πλανήτης έγινε μια απέραντη «αίθουσα αναμονής» όπου οι αδικημένοι περιμένουν το «αόριστο, το αβέβαιο, το απροσδιόριστο». Κι ενώ η συγκεκριμένη λύση είναι μια παγκόσμια επανάσταση ενάντια στην παγκοσμιοποίηση του κακού, οι «εθισμένοι» αφήνονται στη νάρκη που διοχετεύει στο αίμα τους ο Big brother. Κι απ' αυτή πασχίζουν να τους βγάλουν οι ποιητές του κόσμου. Ανάμεσά τους κι ο Τάσος Ζόμπολας με το δικό του εγερτήριο σάλπισμα: «Ανθρωπε προδομένε, σήκω!/ Γίγαντα κοιμισμένε, ξύπνα!/ Με χέρι δικιαρματωμένο/ τις χρυσοποίκιλτες πορφύρες κάψε,/ τους ματωμένους θρόνους ρίξε,/ είναι η ώρα να γλιτώσεις/ από τους βάρβαρους θεούς σου!» (Εκδ. Καλέντης).