Γεγονός της προηγούμενης βδομάδας υπήρξε η ομιλία του Αλ. Τσίπρα, την περασμένη Τετάρτη, στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο. Μεταξύ άλλων, είπε: «Βρίσκομαι ανάμεσά σας (...) λίγες μόνο μέρες μετά την ισχυρή ετυμηγορία του λαού, που μας έδωσε εντολή να ενισχύσουμε τις προσπάθειές μας για την επίτευξη μιας κοινωνικά δίκαιης και οικονομικά βιώσιμης λύσης στο ελληνικό πρόβλημα, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος, που καταδίκασαν την ελληνική οικονομία (...) σε έναν υφεσιακό φαύλο κύκλο (...) Η προς ολοκλήρωση διαπραγμάτευση (...) επιδιώκει να επαναβεβαιώσει το διπλό σεβασμό της Ευρώπης, τόσο στους κοινούς κανόνες λειτουργίας της, όσο όμως και στον απόλυτο σεβασμό της δημοκρατικής επιλογής των λαών μας (...) Διεκδικούμε μια συμφωνία (...) που θα δίνει σήμα οριστικής διεξόδου από την κρίση (...) Μια συμφωνία που θα προβλέπει αξιόπιστες και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, κανείς δεν τις αρνείται, που θα μεταφέρουν όμως τα βάρη σε όσους πραγματικά έχουν τη δυνατότητα να τα σηκώσουν (...) με πολιτικές αναδιανομής προς όφελος των χαμηλών και των μεσαίων στρωμάτων (...) Η πρόταση που καταθέτουμε στους εταίρους μας, είναι πρόταση που περιλαμβάνει:

-- Αίτημα για την επαρκή κάλυψη των μεσοπρόθεσμων χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας, με ένα ισχυρό και εμπροσθοβαρές αναπτυξιακό πρόγραμμα, διότι αν δε βάλουμε πάνω στο τραπέζι την ατζέντα της ανάπτυξης, δεν πρόκειται ποτέ να βγούμε από την κρίση. Και ο πρώτος μας στόχος πρέπει να είναι η καταπολέμηση της ανεργίας και η ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας.

-- Αίτημα για μια άμεση δέσμευση, ώστε να αρχίσει ένας ουσιαστικός διάλογος, μια ουσιαστική συζήτηση για την αντιμετώπιση του προβλήματος βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους.

(...) Και θέλω να ενημερώσω το Σώμα ότι πράγματι έχετε δίκιο, στην Ελλάδα υπάρχουν από το παρελθόν στρεβλώσεις που πρέπει να καταργηθούν, όπως η στρέβλωση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων. Και εμείς ήμασταν πρώτοι που πήραμε την πρωτοβουλία να πούμε ότι εμείς θέλουμε, χωρίς να μας το πει κάποιος, να καταργήσουμε τις πρόωρες συντάξεις, σε μια χώρα που βρίσκεται σε μια τόσο δεινή οικονομική θέση. Οι μεταρρυθμίσεις, λοιπόν, είναι αναγκαίες και οι δεσμεύσεις μας για την αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή, προκειμένου να έχουμε πλεονάσματα και όχι ελλείμματα, οι δεσμεύσεις αυτές είναι δεδομένες.

Εμείς, όμως, θέλουμε ένα βιώσιμο πρόγραμμα, ακριβώς για να είμαστε σε θέση να επιστρέψουμε τα δανεικά που πήραμε. Και όταν ζητάμε απομείωση του χρέους, τη ζητάμε αυτή την απομείωση ακριβώς για να είμαστε σε θέση να επιστρέψουμε αυτά τα δανεικά και να μην είμαστε υποχρεωμένοι διαρκώς σε νέα δάνεια για να ξεπληρώνουμε τα παλιότερα».

Ο Αλ. Τσίπρας έριξε τροχιοδεικτικές βολές γι' αυτό που θα ακολουθούσε, απευθυνόμενος τόσο στους Ευρωπαίους όσο και στο εσωτερικό της χώρας. Παρουσίασε την επιδιωκόμενη συμφωνία σαν απόρροια της λαϊκής εντολής. Εμμέσως πλην σαφώς, επιβεβαίωσε αυτό που ήδη είχε εκφραστεί την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος και αυτό για το οποίο προειδοποιούσε το ΚΚΕ - ότι το 62% του «όχι» αξιοποιήθηκε για ένα μεγάλο «ναι» σε νέα αντιλαϊκή συμφωνία. Το ότι θα είναι μια αντιλαϊκή συμφωνία, αποδείχτηκε με τις προτάσεις που έφερε η συγκυβέρνηση την Παρασκευή στη Βουλή. Οι δεσμεύσεις που ανέλαβε για δημοσιονομική προσαρμογή, για αποφυγή πρόκλησης ελλειμμάτων, για σεβασμό των κανόνων της ΕΕ, για αποπληρωμή των χρεών που σώρευσε η πλουτοκρατία, για μεταρρυθμίσεις, σηματοδοτούν την κλιμάκωση της επίθεσης στο λαό και τα εναπομείναντα δικαιώματά του. Δεν είναι τυχαίο ότι σαν «μεταρρύθμιση» παρουσίασε την κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων...

Ο λαός, λοιπόν, οι εργαζόμενοι βρέθηκαν συνειδητά και ασυνείδητα να έχουν δώσει «λευκή επιταγή» στην κυβέρνηση για μια νέα αντιλαϊκή συμφωνία! Φανερώθηκε ο χαρακτήρας διαδικασιών της αστικής δημοκρατίας, όπως το δημοψήφισμα, που αποθεώθηκε τις προηγούμενες μέρες ως η ύψιστη έκφραση της άμεσης δημοκρατίας.

Πέρα απ' τη συνευθύνη που προσπαθούν να καλλιεργήσουν, πέρα απ' τη λογική «το μη χείρον, βέλτιστον», όπου ως χειρότερο παρουσιάζεται η έξοδος απ' την Ευρωζώνη, απ' τα λεγόμενα του πρωθυπουργού αλλά και τις δημόσιες παρεμβάσεις κυβερνητικών και κομματικών στελεχών τις προηγούμενες μέρες, σαφέστατα προκύπτει ότι επιδιώκουν να αποσπάσουν τη λαϊκή συναίνεση, τουλάχιστον για ένα κρίσιμο πρώτο διάστημα, προτάσσοντας την υποτιθέμενη «δίκαιη κατανομή των βαρών» που θα περιελάμβανε η συμφωνία, την όποια πρόβλεψη για το χρέος, το αναπτυξιακό πακέτο.

Βεβαίως, η πρόταση που κατατέθηκε στη Βουλή, απέδειξε πως τα περί δίκαιης κατανομής ήταν «αέρας κοπανιστός». Η όποια φορολογία επιβληθεί στο μεγάλο κεφάλαιο ή σ' ένα τμήμα του, θα είναι σταγόνα στον ωκεανό του πλούτου που έχει συσσωρεύσει απ' τη διαχρονική ληστεία του λαϊκού μόχθου.

Η ρύθμιση του χρέος που, απ' ό,τι φαίνεται, θα περιοριστεί σε μια δήλωση για μελλοντική εξέταση του θέματος, είναι το «τυράκι» στη «φάκα» που στήνεται για τα λαϊκά δικαιώματα. Στην πραγματικότητα, ζητιέται απ' το λαό να αποπληρώνει στο διηνεκές ένα χρέος που δεν προκάλεσε και επιπλέον να καταβάλει αδιαμαρτύρητα έξτρα τίμημα για τη διευθέτησή του, προκειμένου να εξοικονομηθούν πόροι που δε θα κατευθυνθούν φυσικά στην κάλυψη των δικών του αναγκών, αλλά θα στηρίξουν την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση επιμένει στη διευθέτηση του χρέους.

Σε ό,τι αφορά στο αναπτυξιακό πακέτο ή «σχέδιο Μάρσαλ», όπως παλιότερα έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, ή ισχυρή χρηματοδότηση, ένα πράγμα σημαίνει: Ζεστό χρήμα για την αναθέρμανση της καπιταλιστικής οικονομίας αξιώνει η κυβέρνηση, που βεβαίως θα το πληρώσει πανάκριβα ο λαός, όπως είναι ήδη γνωστό. Οι εργατικές - λαϊκές οικογένειες δε θα ωφεληθούν ούτε κατ' ελάχιστο, παρά την κυβερνητική προπαγάνδα περί θέσεων εργασίας που δήθεν θα δημιουργηθούν. Ακόμα κι έτσι, θα είναι λίγες, κακοπληρωμένες και με ημερομηνία λήξης. Τα κέρδη του τουριστικού κεφαλαίου, τα προηγούμενα χρόνια, δε μεταφράστηκαν σε δικαιώματα για τους εργαζόμενους του κλάδου, ούτε σε καλύτερους μισθούς, ούτε σε βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Αποδεικνύοντας πως η όποια ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου υψώνεται στα ερείπια εργασιακών κι ασφαλιστικών δικαιωμάτων, μέχρι να ανακοπεί από νέο κύκλο κρίσης.

Η προετοιμασία για την περίπτωση μη ύπαρξης συμφωνίας περιελάμβανε έντονες εθνικο-λαϊκίστικες κορόνες περί ξένων κέντρων που θέλουν να ταπεινώσουν τη χώρα και το λαό και της υποτιθέμενης σκληρής μάχης της κυβέρνησης εναντίον τους. Περιελάμβανε παραπλανητικούς ισχυρισμούς περί δήθεν τιμωρητικής διάθεσης των δανειστών απέναντι στον ελληνικό λαό, που συσκοτίζουν αντιθέσεις κι ανταγωνισμούς που έκαναν π.χ. τη Γαλλία ή την Ιταλία και τις ΗΠΑ να υπερασπίζονται μια συμφωνία και να αντιτάσσονται στο Grexit. Περιλαμβάνει αυταπάτες ότι μια άλλη επιλογή που θα γίνει με γνώμονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου ή τμημάτων του, μπορεί να συνιστά εναλλακτική πορεία προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.

Στο πλαίσιο αυτό, κλιμακώνεται μια ρητορική περί πιέσεων και εκβιασμών που δέχεται τάχα η κυβέρνηση από ξένα κέντρα, που διεξάγουν οικονομικό και πολιτικό πόλεμο σε βάρος της χώρας. Οτι αντιμάχεται την εξωτερική και την εσωτερική τρόικα, σκοτεινές δυνάμεις της ΕΕ και άλλα τέτοια. Η ρητορική αυτή συνοδεύεται σχεδόν πάντα από διαμαρτυρίες ότι η ΕΕ δεν μπορεί να λειτουργεί έτσι, ότι παραβιάζει τις ιδρυτικές της αξίες και αρχές, που σχετίζονται δήθεν με τη δημοκρατία και την αλληλεγγύη...

Οι ίδιοι που λένε τα παραπάνω, είναι αυτοί που απέρριπταν και απορρίπτουν ως παρωχημένες, εξωπραγματικές, τις θέσεις του ΚΚΕ για το χαρακτήρα των ιμπεριαλιστικών λυκοσυμμαχιών καπιταλιστικών κρατών, τύπου ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ κ.ά. και για την ανάγκη αποδέσμευσης απ' αυτές. Είναι οι ίδιοι που επιμένουν στον ισχυρισμό ότι αυτές οι λυκοσυμμαχίες είναι δυνατόν ν' αλλάξουν προς όφελος του λαού. Είναι οι ίδιοι που συγκαλύπτουν τον ταξικό χαρακτήρα της ΕΕ, ως ένωσης του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, συσκοτίζοντας ότι η συμμετοχή της χώρας σ' αυτή έγινε με κριτήριο τα συμφέροντα των ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων, οι οποίοι άλλωστε ωφελήθηκαν και ωφελούνται πολλαπλά απ' αυτή την επιλογή.

Είναι οι ίδιοι που συγκαλύπτουν ότι τέτοιες ενώσεις δεν ήταν ούτε πρόκειται να γίνουν ενώσεις ισότιμων κρατών, ότι η ανισοτιμία ανάμεσα σε κράτη διαφορετικής οικονομικής και πολιτικής δύναμης είναι νόμος, ότι κυριαρχεί πάντα το δίκιο του ισχυρότερου και ανάμεσα στους καπιταλιστές.

Είναι οι ίδιοι που συνεχίζουν να βγάζουν ύμνους για την ΕΕ και το ευρώ, να υπογράφουν μαζί με τα λεγόμενα «μνημονιακά» κόμματα κοινή δήλωση πίστης στην ΕΕ.

Η παραπλάνηση της κυβέρνησης δεν περιορίζεται μόνο στη συσκότιση όλων των παραπάνω. Αφορά και στην εικόνα ότι η ελληνική κυβέρνηση μάχεται μόνη της «με θεούς και δαίμονες», για το καλό του λαού. Ούτε αυτό είναι αλήθεια. Η ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύεται όλους αυτούς τους μήνες για λογαριασμό τμημάτων του κεφαλαίου της χώρας, που διεκδικούν μια πιο γενναία στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, με ρύθμιση του κρατικού χρέους, νέο δανεισμό και νέα επενδυτικά πακέτα. Σε αυτή της την προσπάθεια, έχει βρει τη διεθνή αρωγή άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων και κυρίως των ΗΠΑ, όπως άλλωστε ανοιχτά ομολόγησε ο Ν. Κοτζιάς σε ιταλικό κανάλι. Εξάλλου, όλη την περασμένη βδομάδα, ο Τύπος παρουσίασε εκτενώς τις παρεμβάσεις, ακόμα και προσωπικά του Ομπάμα, προκειμένου να διευθετηθεί το ζήτημα με την Ελλάδα. Σημειώνουμε ότι ήταν οι εκπρόσωποι των ΗΠΑ στο ΔΝΤ που άσκησαν πίεση για τη δημοσίευση της περίφημης έκθεσης για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, που αξιοποίησε η συγκυβέρνηση στην κόντρα της με τους Ευρωπαίους «εταίρους» της.

Την ίδια ώρα, δηλαδή, που στηλιτεύονται κάποια «ξένα κέντρα», η κολεγιά με κάποια άλλα προχωρά κανονικότατα. Ας μην ξεχνιέται ότι για λογαριασμό των εξοπλιστικών προγραμμάτων του ΝΑΤΟ, η συγκυβέρνηση «αντιστάθηκε» στη μείωση των στρατιωτικών εξοπλισμών, την ίδια στιγμή που μία από τις πρώτες πράξεις της, σε συνθήκες που ο λαός στενάζει, ήταν η αποπληρωμή 500 εκατομμυρίων στο αμερικανικό μονοπώλιο οπλικών συστημάτων «Lockheed». Και, βεβαίως, κανένας δεν μπορεί να αγνοεί τις απανωτές δηλώσεις διαθεσιμότητας από πλευράς του υπουργού Αμυνας, Π. Καμμένου, για νέα βάση στο Αιγαίο, νέο στρατηγείο στην Κρήτη, την παροχή κάθε βοήθειας στα ιμπεριαλιστικά ΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή κ.ά.

Εν ολίγοις, σε κάθε ενδεχόμενο, πρόκειται για συμφωνία - μνημόνιο, το αντιλαϊκό περιεχόμενο της οποίας δεν μπορεί να το απαλύνει μια υποσχετική για το χρέος ή για ζεστό χρήμα στους επιχειρηματικούς ομίλους της Ελλάδας. Ενα μνημόνιο που ο λαός δεν πρέπει να το αξιολογήσει με τα κριτήρια του κεφαλαίου, αλλά με τα δικά του κριτήρια, ούτε να το νομιμοποιήσει στη συνείδησή του, όπως και κανένα απ' όσα προηγήθηκαν, αλλά να τα αντιπαλέψει, διεκδικώντας ανάκτηση απωλειών, ικανοποίηση των αναγκών του. Ομως και το ενδεχόμενο της καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής, με άλλη επιλογή ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, δε θα ήταν περισσότερο φιλολαϊκό απ' την καπιταλιστική Ελλάδα του ευρώ εντός της ΕΕ. Ο λαός πρέπει να προετοιμαστεί για την αντιμετώπιση των νέων συνθηκών που θα διαμορφωθούν, πυκνώνοντας τις γραμμές του εργατικού - λαϊκού κινήματος, συμπορευόμενος με το ΚΚΕ, για να επιβάλει τους όρους για την κάλυψη των αναγκών του, για να δρομολογήσει την αναμέτρηση με λογική ρήξης με την εξουσία του κεφαλαίου και των συμμαχιών του.

Σε κάθε περίπτωση, να έχει καθαρό ότι είναι η καπιταλιστική οικονομία το εμπόδιο σε μια πραγματικά εναλλακτική πορεία με γνώμονα τα συμφέροντά του και όχι επιμέρους χαρακτηριστικά της, όπως το νόμισμα ή οι συμμαχίες που επιλέγει η αστική τάξη. Σε κάθε περίπτωση, να υψώσει το ανάστημά του στη χρεοκοπία του, είτε αυτή γίνει με μνημόνιο εντός ευρώ, είτε με αντιλαϊκή πολιτική εκτός ευρώ.

Να μη φοβηθεί τη ρήξη, ούτε να υιοθετήσει για δική του την προοπτική που θα του υποδείξει ο αντίπαλός του. Περήφανη επιλογή θα είναι αυτή που θα κάνει ο ίδιος για τον εαυτό του και θα την υπηρετήσει με όρους κινήματος.