Σε ό,τι αφορά τις «βέλτιστες πρακτικές σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο», βάσει των οποίων δεσμεύεται να νομοθετήσει τις αλλαγές η κυβέρνηση, στον πυρήνα τους βρίσκεται η διαβούλευση εργοδοσίας - συνδικαλιστικών οργανώσεων πριν από τις ομαδικές απολύσεις και η υιοθέτηση κάποιων «κοινωνικών κριτηρίων» από την πλευρά των επιχειρήσεων που καταθέτουν αίτημα για ομαδικές απολύσεις.

Για παράδειγμα, στη Γαλλία ο νόμος προβλέπει «διάλογο» ανάμεσα στην εργοδοσία και τα συνδικάτα, ενώ υποχρεώνει την επιχείρηση να ...ενημερώσει τις αρμόδιες αρχές για το σχέδιο των ομαδικών απολύσεων. Επίσης, οι εκπρόσωποι των συνδικάτων είναι υποχρεωμένοι να παρουσιάσουν στη διαδικασία της διαβούλευσης τις δικές τους εναλλακτικές προτάσεις, λες και είναι αυτοί που κάνουν τις απολύσεις!

Το ίδιο και στη Γερμανία, προϋπόθεση για τις ομαδικές απολύσεις είναι η διαβούλευση με τα συνδικάτα, που πρέπει να παρουσιάσουν τις δικές τους «εναλλακτικές» προτάσεις.

Και στην Αυστρία είναι υποχρεωτικές οι διαπραγματεύσεις της εργοδοσίας με εκπροσώπους των συνδικάτων, όπου οι τελευταίοι έχουν δικαίωμα να προτείνουν εναλλακτικές λύσεις στις απολύσεις (μεταφορά ή μετάθεση εργαζομένων, επανεκπαίδευση).

Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι το «δικαίωμα» ενός ομίλου να απολύει σύμφωνα με τις ανάγκες του είναι διασφαλισμένο και εκεί που δίνεται το βάρος από την πλευρά του κράτους είναι οι τυπικές προϋποθέσεις των απολύσεων και η συμμετοχή - συνενοχή των συνδικαλιστικών οργανώσεων, μέσω του «διαλόγου». Σ' αυτήν τη βάση αναμένεται να τροποποιηθεί η νομοθεσία και στην Ελλάδα.