Η Γαλλία, εδώ και μήνες, διαμήνυε ότι θα λάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για να συζητηθούν προτάσεις «ενίσχυσης» της ΕΕ ως ενιαίο κέντρο αποφάσεων, επαναφέροντας ακόμα και προτάσεις για κοινό προϋπολογισμό. Πρόκειται για μια συζήτηση που ανατροφοδοτούν στην ΕΕ εκείνες οι δυνάμεις που, ειδικά μετά την κρίση, βλέπουν την απόσταση που τις χωρίζει από τα ισχυρότερα μονοπώλια (όπως τα γερμανικά) να μεγαλώνει και ψάχνουν τρόπους λειτουργίας της λυκοσυμμαχίας, με τρόπο που θα ευνοεί περισσότερο τη δική τους θέση (σε αυτό τον ανταγωνισμό παρεμβαίνουν και οι ΗΠΑ). Επί της ουσίας, στη συζήτηση περί «εδραίωσης» της Ευρωζώνης εντάσσονται και οι προσπάθειες για «δικαιότερη» μοιρασιά της χασούρας από την κρίση, όπως και για βαθύτερη συμβολή στη στήριξη συνολικά των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Κάτι που σημαίνει π.χ. η γερμανική αστική τάξη να βάλει το χέρι στην τσέπη για να μοιραστεί τα κλοπιμαία της με ανταγωνιστές της, σε μια περίοδο που η ίδια θα προτιμούσε (από μια άποψη) να τους βλέπει να αποδυναμώνονται, εποφθαλμιώντας τα δικά τους μερίδια στην αγορά.

Ολη αυτή η συζήτηση θα ενταθεί το επόμενο διάστημα. Οι αναφορές του Ολάντ αυτό επιβεβαιώνουν. Οσο κι αν κάποιοι θέλησαν να εμφανίσουν την κοινή παρουσία Ολάντ - Μέρκελ στο Ευρωκοινοβούλιο ως «επίδειξη ενότητας», οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ούτε εξαλείφονται, ούτε και παύουν να γεννούν θανάσιμες παγίδες για τους λαούς.