Με την ταινία «Ακούσια» ο Σουηδός κινηματογραφιστής Ρούμπεν Εστλουντ επιβεβαιώνεται ως χρονικογράφος της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ενώ τα εκτεταμένα του πλάνα υποδηλώνουν παρατήρηση που άπτεται της ψυχολογίας της δυναμικής της ομάδας. Το βλέμμα του, σκοτεινό, οξύ και απελευθερωμένο από ψευδαισθήσεις για τους σημερινούς Σουηδούς, που, αδυνατώντας να θέσουν το δικό τους μυαλό σε λειτουργία, είναι έτοιμοι να ασπαστούν «οτιδήποτε» στο όνομα της ομάδας των πολλών. Οι πέντε «μοραλιστικές» ιστορίες της ταινίας, χωριστές και παράλληλες ταυτόχρονα, πλεγμένες μαζί, μιλούν για την πίεση που ασκεί στο άτομο η ομάδα, για την περιθωριοποίηση όποιου τολμά να ορθώνει ανάστημα κόντρα στο ρεύμα που προσποιείται «τον αδιάφορο». Η υποταγή στη γνώμη και τη θέληση των πολλών είναι το τίμημα που πληρώνει κανείς για να «ανήκει» κάπου. Η απόλυτης «σουηδικότητας» ταινία του Εστλουντ, καθρέφτης για τους σύγχρονους θεατές, παραπέμπει αρκετά στον Ρόι Αντερσον. Πολλοί αναφέρονται σε ομοιότητες με το έργο του Αυστριακού Μίκαελ Χάνεκε, λόγω της ικανότητας του Σουηδού να μετατρέπει την ακινησία σε δραματουργία. Ο Εστλουντ, όμως, έχει όπλο του το χιούμορ και αυτά που συμβαίνουν στην ταινία είναι τραγελαφικά...

Τραγική κωμωδία ή κωμική τραγωδία για την αδυσώπητη επιρροή της ομάδας πάνω στο άτομο αυτό το αναγκαίο, μοναδικό και ιδιαίτερο φιλμ, με την κάμερα ακίνητη να παρατηρεί σαν συλλογικό μάτι, κόβοντας την εικόνα σε φέτες. Εκπληκτικά ξεκάθαρη η ιστορία της μικρής μαθήτριας που καλείται να δείξει την πιο μακριά ευθεία... Και η δασκάλα μάρτυρας της κακοποίησης του μικρού μαθητή, κλεισμένη και απομονωμένη στην παγωμένη σιωπή των αιθουσών διδασκαλίας. Αγρια μεθύσια δεκατετράχρονων κοριτσιών, κακοποίηση παιδιών, ομόφυλη σεξουαλική κακοποίηση, παρατίθενται με τρόπο που προκαλεί τη σκέψη. Η ταινία απευθύνεται με την ίδια δύναμη σε μάτια και αυτιά. Προσέξτε τις συνομιλίες των χαρακτήρων, άδειες, ανούσιες, με απόλυτη απουσία αφηρημένων εννοιών - γιατί δεν είναι διαχειρίσιμες... Πολλά πλάνα δε δείχνουν πρόσωπα. Οπως στην εισαγωγική σεκάνς του πάρτι γενεθλίων. Ξαφνιάζει να βλέπουμε μόνο γάμπες και πόδια. Δε βλέπουμε το πρόσωπο του οδηγού του λεωφορείου και της νεαρής που κάθεται δίπλα του, ούτε της μητέρας της μιας εκ των δύο πανομοιότυπων δεκατετράχρονων με τα οξυζενέ μαλλιά. Τα πρόσωπα χωρίς πρόσωπο εκπροσωπούν κοινωνικούς τύπους και όχι χαρακτήρες, τα πλάνα αυτά υπαινίσσονται γενικευμένη συμπεριφορά. Η ταινία μας «μπαζοβγάζει» στις ιστορίες της, που ανοίγουν και κλείνουν με το ίδιο ασθενοφόρο που διασχίζει τους κεντρικούς δρόμους της νυχτερινής Στοκχόλμης, μεταφέροντας τον άνδρα του αρχικού επεισοδίου που το πυροτέχνημα τού έσκασε στα χέρια...

Με τους : Μαρία Λούντκβιστ κ.ά.

Παραγωγή: «De ofrivilliga» - Σουηδία (2008) - Προβάλλεται καθημερινά στις 20.30 (Αλκυονίς) και στις 23.00 (Στούντιο).