Εσύ, εγώ: φελλοί στην τρικυμία.

Εμείς: φλόγες της ίδιας πυρκαγιάς.

κόσμος πλατύς, σκοπός, καρδιάς μας: μία

κι' οι πίκρες μας σπαθιά της Λευτεριάς.

***

Δεν ξέρουμε να κλαίμε, στη ματιά μας

τ' όραμα λάμπει κόκκινης Αυγής

λυώνουμε τον καϋμό μας στη φωτιά μας

κι' οργή ξερνούν τα χείλια της πληγής.

***

Το «χτες» της ιστορίας το δρόμο παίρνει

και πίσω του ακολουθάει ο κουρνιαχτός,

τις πλάτες μας η μνήμη του κι αν γέρνει

στο φως του όμως ο δρόμος ανοιχτός

***

Ατράνταχτή μας δύναμη το Δίκηο.

Ο,τι δικό μας ξένο ήταν ως χτες

μα η στέρηση λοστός σε χέρι αντρίκιο

βιάζει όσες πόρτες μένουν σφαλιχτές.

***

Κυριαρχικά περνάμε και τραβάμε.

Ολοι για όλους. Νόμο και δεσμό

ζητάμε την Αγάπη που αγαπάμε

- κύτταρα εμείς, στον ίδιο οργανισμό.

***

Η ζωή μας κλει τον Τάφο, κι απ' τη χτίση

τις ρυπαρές ξεφτάμε ζωγραφιές.

Εχει η καρδιά χαρές να καταχτήσει

κι ο νους ανυποψίαστες ωμορφιές.

(Δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» στις 2 - 9 - 1934, στη στήλη με την ονομασία «Κόκκινος στίχος»).