Διαβάζουμε στον Τύπο ότι σύμφωνα με έρευνα του ΟΟΣΑ για το συνταξιοδοτικό, η Γερμανία δεν ξεπερνά το μέσο όρο στην πρόνοια για την αποφυγή της «φτώχειας των συνταξιούχων». Αυτό σημαίνει ότι οι χαμηλές συντάξεις που αποδίδει το σύστημα επιφυλάσσουν τον κίνδυνο της φτώχειας για μεγάλες κατηγορίες συνταξιούχων. Ο λόγος είναι ότι στο γερμανικό σύστημα, το ύψος της σύνταξης υπολογίζεται αποκλειστικά με βάση τα εισοδήματα στη διάρκεια του εργασιακού βίου. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, «ο απλός κανόνας είναι ότι όποιος έχει υψηλό εισόδημα, πληρώνει αυτομάτως υψηλότερες συνταξιοδοτικές εισφορές και σε βάθος χρόνου καταβάλλει περισσότερα χρήματα στα συνταξιοδοτικά ταμεία, με αποτέλεσμα να δικαιούται και υψηλότερη σύνταξη. Κατά συνέπεια, οι εργαζόμενοι με χαμηλό εισόδημα αναγκαστικά λαμβάνουν χαμηλή σύνταξη, εκτός αν οι ίδιοι είχαν προνοήσει να πληρώσουν επιπλέον εισφορές σε ιδιωτικό φορέα Ασφάλισης. Το πρόβλημα είναι, βέβαια, ότι αυτή ακριβώς η οικονομική δυνατότητα δεν υφίσταται για ένα χαμηλόμισθο. Σε ακραίες περιπτώσεις, μάλιστα, όπως στους μακροχρόνια ανέργους, δεν προβλέπεται καμία άλλη πρόνοια για την τρίτη ηλικία, παρά μόνο το ελάχιστο επίδομα κοινωνικής βοήθειας». Να, λοιπόν, πώς συνδέεται η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας με βασικές παραμέτρους του Ασφαλιστικού και πώς τελικά το μάρμαρο το πληρώνει ο λαός. Το σύστημα της Ασφάλισης στην ισχυρότερη οικονομία της ΕΕ λειτουργεί εν πολλοίς με το κεφαλαιοποιητικό σύστημα, απαλλάσσοντας το κράτος και την εργοδοσία από μεγάλο μέρος των υποχρεώσεών τους στην Ασφάλιση. Αυτό σημαίνει, όμως, φτώχεια για το λαό και οι Γερμανοί συνταξιούχοι το επιβεβαιώνουν με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο.