Ηθοποιός με σπάνιο μέταλλο φωνής, άνθρωπος σοβαρός, υπεύθυνος και συγκροτημένος, η Αννα Συνοδινού «έφυγε» την περασμένη Πέμπτη σε ηλικία 89 ετών. Η υγεία της είχε επιδεινωθεί πολύ τα τελευταία χρόνια. Η μεγάλη τραγωδός στην πολύχρονη πορεία της κατέθεσε ανεπανάληπτες ερμηνείες, ασχολήθηκε με την πολιτική, ενώ πάντα αναλάμβανε ευθύνες πλατύτερες. «Ανθρωπος τίμιος και καθαρός στις σχέσεις με τους συναδέλφους της», όπως χαρακτηριστικά σημείωσε ανάμεσα σε άλλα και το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σε ανακοίνωσή του.

Ποτέ δεν επαναπαύτηκε και ποτέ δεν αρνήθηκε να συνεισφέρει το δικό της "λόγο" και βοήθεια σε κάθε δίκαιο γι' αυτήν αγώνα. Οπως έγινε με τον αγώνα των εργαζομένων στο Εθνικό Θέατρο. Τότε που κυβέρνηση και αντιπολίτευση σχεδίασαν με νόμο το ξεπούλημα των κρατικών σκηνών και τη μετατροπή τους σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου. «Παντρειά δημόσιας οικονομικής παροχής, με ιδιώτη διαχειριστή των κρατικών χρημάτων», χαρακτήρισε τότε το νόμο η Αννα Συνοδινού. «Ενας πρωτότυπος φασισμός αρχίζει να νομιμοποιείται στα κρατικά, που θα είναι ιδιωτικά θέατρα, και η Βουλή με συναίνεση θαυμαστής σύμπνοιας των τριών κομμάτων - πλην του ΚΚΕ - συζητεί αυτό το τερατούργημα, που έρχεται να δεσμεύσει με τις βλακώδεις και άχρηστες διατάξεις του τις ελευθερίες των ανθρώπων του Πνεύματος και των Τεχνών».

Η Αννα Συνοδινού γεννήθηκε στο Λουτράκι το 1927. Καταγόταν από την Αμοργό. Ηταν το όγδοο παιδί της οικογένειας. Σε συνέντευξή της στον «Ρ» μιλούσε με αγάπη για την οικογένειά της: «Ημασταν μια μεγάλη οικογένεια, οκτώ παιδιά, με γονείς και παππούδες, όπως ήταν κάποτε όλη η γερή δομή της ελληνικής κοινωνίας. Ημασταν ευτυχισμένοι άνθρωποι. Είχαμε σκέπη. Αισθανόμασταν ότι είχαμε προστασία, είχαμε άγγελο, δε μας κορόιδευε κανένας. Ζούσαμε με τα ελάχιστα και ωστόσο σπουδάσαμε. Η οικογένειά μου έβγαλε τρεις καλλιτέχνες, τον Δήμο Συνοδινό, ζωγράφο, τον Νίκο Συνοδινό, λυρικό μουσικό καλλιτέχνη κι εμένα. Οι αδελφές μου ήταν αριστοτέχνισσες της ραπτικής και του κεντήματος. Ο αδελφός μου, ο Μιχάλης, εργαζόταν στις εφημερίδες, ήταν λινοτύπης, εξορίστηκε στη Γυάρο, οι αδελφές μου φυλακίστηκαν. Υποφέραμε πολλά κι όμως είχαμε πίστη κι αυτή μας η πίστη μάς έκανε υπεύθυνα άτομα».

Σπούδασε στην Αθήνα έως το Γυμνάσιο και στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου. Αρίστευσε. Σπούδασε μπαλέτο και μουσική. Είχε διδασκάλους τους Ροντήρη, Τερζάκη, Μελά, Καρθαίο, Μυράτ, Χορν, Μαρίκα Κοτοπούλη. Διέπρεψε τόσο στο κλασικό όσο και στο σύγχρονο δραματολόγιο, ερμηνεύοντας 17 ηρωίδες σε τραγωδίες, κωμωδίες και απειράριθμους χαρακτήρες σε δράματα και κωμωδίες Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Ελαβε μέρος σε περιοδείες στο εξωτερικό, ενώ συμμετείχε σε πρωτοποριακά γεγονότα: Στην ίδρυση του πρώτου θεάτρου κήπου, στο πρώτο κυκλικό θέατρο στην Ελλάδα και δημιούργησε το πρώτο θέατρο βράχων: το Θέατρο Λυκαβηττού.

Δίδαξε στις Σχολές του Εθνικού Θεάτρου, του Πέλου Κατσέλη και στην Καλλιτεχνική Εταιρεία Αθηνών. Ελαβε μέρος σε ξένες και ελληνικές ταινίες και σειρές, καθώς και σε θεατρικές παραγωγές τηλεόρασης και ραδιοφώνου. Τιμήθηκε με παράσημα Ευποιίας και τον Ταξιάρχη του Φοίνικος της Ελληνικής Πολιτείας. Παράσημα Ιπποτών Δανίας, Ιταλίας, Γαλλίας, Λιβάνου, Επαθλο Πιραντέλλο και δύο φορές το Επαθλο Μαρίκας Κοτοπούλη και το μετάλλιο της πόλεως των Αθηνών.

Κι όμως. Σε συνέντευξη που είχε δώσει στον «Ρ» υπογράμμιζε ότι η Τέχνη δεν ήταν για εκείνη πάνω από τις αξίες της. «Μπορώ να ζήσω κάνοντας οποιαδήποτε εργασία για να κερδίσω τα προς το ζην», είχε πει. «Δε λέω πεθαίνω χωρίς θέατρο. (...) Το σωστό είναι να κάνεις κάτι το οποίο να είναι καθαρό και παραγωγικό και να μην σε μπλοκάρουν οι δεσμεύσεις. Να πεις ότι:από την ώρα που καλούμαι να κάνω μια υποχώρηση για να κάνω θέατρο, δε θα το κάνω. Θα προτιμήσω να εξασφαλίσω τα προς το ζην με κάποιον άλλο τρόπο».

Στη δικτατορία (1967-1972) διακόπτει, διαμαρτυρόμενη, τις θεατρικές της δραστηριότητες και μετέχει στην αντίσταση. Κατασχέθηκαν το θέατρό της στο Λυκαβηττό και το διαβατήριό της, ματαιώνοντας έτσι περιοδεία στο εξωτερικό. Κατά το διάστημα αυτό εργάστηκε ως δακτυλογράφος στην εισαγωγική-εξαγωγική εταιρεία του συζύγου της Γιώργου Μαρινάκη, παλαιού πρωταθλητή. Το 1975 εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών με τη ΝΔ. Το 1977 γίνεται υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών. Παραιτήθηκε από το βουλευτικό αξίωμα το 1989 και από το 1990 δεν μετείχε πλέον της πολιτικής ζωής.

Η Αννα Συνοδινού μιλούσε πάντα με νεανικό παλμό. Στον «Ρ» δήλωνε: «Αγωνίζομαι αυτή τη στιγμή με σύνεση. Το ανήσυχο πνεύμα και η επαναστατικότητα ενός ανθρώπου μπορεί να εκπορεύεται από έναν εγωκεντρισμό ή μια φιλοδοξία. Η δική μου επαναστατικότητα συνδέεται περισσότερο με την αίσθηση της καλλιέργειας και της μόρφωσης, η οποία ξεκινάει από μια παιδεία που έλαβα από το σχολειό μου και τους γονείς μου και συνδέεται με την υποχρέωση να υπηρετείς την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία».

• Η κηδεία της Αννας Συνοδινού θα πραγματοποιηθεί αύριο Δευτέρα, στις 12 το μεσημέρι, στο Νεκροταφείο του Βύρωνα.