Κοντά στη ρήση «πολύ κακό για το τίποτα» βρίσκεται η καινούρια, χωρίς ουδεμία θεματική ή άλλη πρωτοτυπία, ταινία του Τάσου Μπουλμέτη, που κάνει χρήση, κάπου και κατάχρηση, καθιερωμένων, επιδερμικών πια συνταγών για το είδος της εμπορευματικής, τρυφερής νοσταλγικής ταινίας ενηλικίωσης. «Ο νοτιάς», που βγαίνει 12 χρόνια μετά την επιτυχημένη «Πολίτικη κουζίνα», διαθέτει ένα και μόνο άξιο συζήτησης στοιχείο, εκείνο της οπτικής του σκηνοθέτη πάνω στον ήρωα που επέλεξε σε σχέση με την ιστορική εποχή στην οποία αναφέρεται και το πώς συνδέεται με το σήμερα και λειτουργεί στο σήμερα η χαρακτηριστική αυτή οπτική.

Η μεταπολίτευση τον βρίσκει ρομαντικό φοιτητή στο Πανεπιστήμιο και μαθητευόμενο φωτογράφο. Ανήκει σε παρέα πολιτικοποιημένων φοιτητών, ο ίδιος όμως δεν εμπλέκεται σε πολιτικές συζητήσεις και ξεκινά αποτυχημένες σχέσεις με «χειραφετημένες» κοπέλες της εποχής. Δεν τον ακούμε να εκφράζει κάποια, όποια, πολιτική άποψη και η σχέση του με το φοιτητικό κίνημα περιορίζεται στο μέλος της κινηματογραφικής λέσχης. Η πολιτική, για τον Σταύρο, αντιπαράθεση εστιάζεται στην τεχνική λήψης της εικόνας και στη διαπάλη ανάμεσα σε «ευρυγώνιο» και «τηλεφακό». Ο Σταύρος παρακολουθεί τα πάντα από μακριά και αφ' υψηλού, η ξεκάθαρα «απολιτίκ» στάση ζωής του παρουσιάζεται στην ταινία ως δήθεν «αντικειμενικού» παρατηρητή, ανεξάρτητου και ελεύθερου, που δεν σκαλώνει, δεν συμπαρασύρεται από το ιστορικό γίγνεσθαι, γιατί απλά δεν αξίζει τον κόπο... Μια που όλοι πουλιούνται στο συμφέρον... Ολοι ανεξαιρέτως! Αυτός ο νεαρός, με το παρελθόν που κουβαλά, είναι σε θέση να διακρίνει οτιδήποτε άλλο; Ποια «φόντα», ποια γνώση, ποια βιώματα κι εμπειρίες διαθέτει ώστε να καταστεί δυνατόν να διακρίνει, να δει, και κάτι άλλο; Ειδικά, μάλιστα, όταν ανακαλύπτει τον λόγο ύπαρξής του... κι αποφασίζει να φύγει για την Αμερική για να σπουδάσει σινεμά, να διηγείται ιστορίες με εικόνες... Τι ιστορίες όμως;

Με τους: Γιάννη Νιάρρο, Μαρία Καλλιμάνη, Θέμη Πάνου, Ζωζώ Σαπουντζάκη, κ.ά.

Παραγωγή: Ελλάδα (2016)